ผู้เขียน หัวข้อ: ความรู้จะยังประโยชน์หรือ...  (อ่าน 1101 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ abiatiya

  • เพื่อนสนิท (._.")
  • ***
  • กระทู้: 316
  • Respect: +17
    • ดูรายละเอียด
    • Nurul Islam Patong
ความรู้จะยังประโยชน์หรือ...
« เมื่อ: ก.พ. 24, 2013, 02:00 PM »
0

 :salam:

มุสลิมเราสมัยนี้ นิยมเรียนรู้ศาสนากันอย่างมากมายและหลากหลายทาง แต่ละทางนำมาซึ่งคุณความรู้มากมาย โลกทัศน์ความเข้าใจเปิดกว้างขึ้นหากความเข้าในนั้นได้แผ่ซ่านตรงเข้าสู่หัวใจ

แต่น่าเศร้า ความรู้ที่เกิดขึ้นกับการเรียนรู้นั้น หาได้เป็นเช่นนั้นข้างต้นไม่ แต่ความรู้ความเข้าใจที่สรรค์หามานั้น เพื่อเป็นศาสตรวุธประหัตประหาร ผู้อื่น ออกฮูกมให้ผู้อื่น ความรู้ที่รู้มาไม่ได้ทำให้หัวใจเล็กๆ ได้ยำเกรงเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับลำพอง อวดดี อวดตน มันไม่ใช่เลยจุดมุ่งหมายของความรู้ หาได้เป็นเช่นนั้นเลย

เราเรียนรู้เพื่อขัดเกลาจิตใจ เราเรียนรู้ เพื่อหาความเมตตาความโปรดปรานจากผู้ทรงสร้าง หากความรู้เช่นเป็นดังท้องทะเล ความรู้เรารู้ก็แค่เพียงน้ำทะเลที่ติดในอุ้งมือกอบก็เท่านั้น เท่านั้นจริงๆ ..

มหาบริสุทธิ์ แด่พระองค์ ขอให้หัวใจข้าพระองค์เข้าใจในแนวทางที่เที่ยงตรงเช่นดังบรรพชนผู้เสียสละในแนวทางของพระองค์.. อามีน..
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: ก.พ. 24, 2013, 02:03 PM โดย abiatiya »
(\__/)
(='.'=) ไม่มีอะไรสายเกินกว่า 8 โมงเช้า...
(")_(")

ออฟไลน์ nada-yoru

  • เพื่อนรัก (6_6)
  • *****
  • กระทู้: 4010
  • เพศ: หญิง
  • แสงและเงา
  • Respect: +134
    • ดูรายละเอียด
Re: ความรู้จะยังประโยชน์หรือ...
« ตอบกลับ #1 เมื่อ: ก.พ. 24, 2013, 04:13 PM »
0
ตราบเท่าที่เรายังอยู่ในโลกแห่งความเคลือบแคลงสงสัย
มนุษย์ที่ตกอยู่ในวังวนแห่งเกลียวคลื่นของความระแวง
จะยังคงต้องต่อสู้กับผู้อื่นที่มีคำว่า ไม่แพ้ก็ชนะ...
เหมือนโลกของฉลาม หรือโลกของเสือนักล่า...
ที่อีกฝ่ายจะถูกมองเป็น"เหยื่อ"อยู่เสมอ..

และเมื่อใดที่เราอยากจะพัก เราก็จะหาที่พักไม่เจอ
จวบจนเราได้รับแสงแห่งทางนำ...
โลกแห่งการแข่งขันก็จะสิ้นสุดลง
เปลี่ยนเป็นโลกแห่งการร่วมมือ หรือโลกแห่งการช่วยเหลือ

และผู้ที่มีความรู้ จะช่วยผู้อื่นได้เยอะกว่าผู้ที่ไม่รู้
และผู้ที่มีเงิน จะช่วยผู้อื่นได้เยอะกว่าผู้ที่ไม่มีเงิน
และผู้ที่มีคุณธรรม จะช่วยผู้อื่นได้เยอะกว่าผู้ที่ไม่มีคุณธรรม
และผู้ที่มีความรัก จะช่วยผู้อื่นได้ดีกว่าผู้ที่ไม่มีความรัก...

พ่อกับแม่สอนข้าน้อยเสมอว่า
อย่ากลัวว่าคนอื่นจะมองว่าเรานั้นหลงดุนยา
หากเงินที่เราพยายามหามานั้น
เราหวังเพื่อจะเลี้ยงดูตัวเองและคนอื่นในครอบครัว
หวังเพื่อจะบริจาคไปในหนทางของอัลลอฮฺ...

อันคนรวยที่ใจกว้าง ย่อมช่วยเหลือคนอื่นได้เยอะ...
จงขยันหมั่นเพียน หากมั่งมี ก็จงเป็นคนมั่งมีที่ใจกว้าง
ใช้ชีวิตดั่งผู้ที่เดินทาง...

หากมีความรู้ ก็จงแจกจ่ายความรู้นั้นให้ผู้อื่นได้รู้
ความรู้ไม่เหมือนเงิน เพราะยิ่งจ่ายออกไปมันก็จะยิ่งงอกเงย
และจงเป็นผู้รู้ที่ถ่อมตน(อันนี้ข้าน้อยว่าทำยากมากค่ะ
เพราะมันค้านกับนัฟซูของตัวเองสุดๆ)

และไม่ว่าเราจะมีอะไรมากมายสักเท่าไหร่
สุดท้ายทุกอย่างก็จะต้องคืนกลับสู่อัลลอฮฺแต่เพียงผู้เดียว...
ไม่มีอะไรที่จะเป็นของเราจริงๆหรอกลูก...
(แต่เพราะเมื่อใดที่ประโยคนี้ผุดขึ้นมา คำว่าทะนงตน
ก็จะลดลงทันตาเห็นค่ะ)



หากว่าการทำงานอย่างขยันแล้วจะทำให้รวย
ชาวนาที่ขยันก็รวยกันหมดทุกคนแล้ว...
นั่นเพราะ การให้รวยหรือให้จนเป็นกรรมสิทธิ์ของอัลลอฮฺ...
เราทำไม่ได้ด้วยตัวของเรา...
แต่ที่เราทำ เราทำเพราะมันคือหน้าที่ที่อัลลอฮฺสั่งใช้
ให้เราทำ...เราทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
และมอบหมายผลของมันไว้กับอัลลอฮฺ...
คราวนี้เราก็จะหลุดพ้นจากความทะเยอทะยาน
และความกระหายอยากได้อะไรที่มันไม่ใช่ของๆเราแล้วล่ะ...

การเอาใจไปยึดติดว่านั่นคือของเรา นี่คือของเรา
มันจะทำให้เราไม่สามารถเดินทางไปไหนมาไหนสะดวก

นักเดินทางจะไม่พกอะไรไปมากมาย และจะไม่หวงสิ่งใด
ที่อยู่เบื้องหลังนัก เพราะเขารู้ว่า...ไม่มีอะไรที่เป็นของเขา
อย่างแท้จริงเลย แม้แต่ตัวเขาเอง...แม้คนที่รักที่สุด
เขาก็ไม่อาจอยู่เพื่อรักและดูแลตลอดไปได้...

แต่เพราะเรารู้อีกว่า อัลลอฮฺเป็นเจ้าของทุกๆสรรพสิ่ง
ดังนั้น...ทุกๆสรรพสิ่ง อัลลอฮฺจะเป็นผู้ดูแล...

...และอัลลอฮฺทรงเมตตายิ่ง ทรงอภัยยิ่ง...

ปล.เราอาจจะได้ช่วยเหลือกันแค่ในดุนยานี้เท่านั้น...
โลกหน้า เราคงไร้ความสามารถพอจะช่วยเหลือกันก็ได้...

ข้าน้อยจึงเชื่อเสมอว่า การได้พบเจอกัน
หรือการได้เจอคนนั้นคนนี้ในดุนยานี้
ย่อมไม่ใช่เหตุบังเอิญ...ไม่มีคำว่าบังเอิญ
เพราะทุกอย่างถูกกำหนดมาหมดแล้ว...

คิดมาถึงตรงนี้ มันก็ทำให้ใจเรามองผู้คนด้วยแววตา
และด้วยกับหัวใจที่เปลี่ยนไป...
แล้วความกระตือรือร้นก็จะติดตามมา...


ร่ายมาแบบยาวๆอย่างสม่ำเสมอค่ะ ^^

วัสลามค่ะ


"และข้ามิได้สร้างญิน และมนุษย์เพื่ออื่นใด เว้นแต่เพื่อเคารพภักดีต่อข้า"

(ซูเราะฮฺ อัซซาริยาต อายะอฺที่ 56)

 

GoogleTagged