ใครมีความเหงาอยู่ในตัวบ้างเอ่ย?! ความเหงาที่ต้องรู้ตัวว่า "จะต้องใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางมรสุมอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย"
salam
แล้วน้องอัสตูลี่ย์เคยได้ยินคำว่า
"โดดเดี่ยวแต่ไม่เดียวดาย"หรือเปล่าคะ...
มันต่างกับคำว่า โดดเดี่ยวเดียวดายโดยสิ้นเชิง...
เช่นการที่เราต้องทำหรือต้องอยู่คนเดียว ดำเนินชีวิตคนเดียวเป็นปกติ...
อาจจะมีคนโน้นคนนี้ผ่านเข้ามาบ้าง แต่สุดท้ายก็ห่างหายกันไป...
คือ มีการพบกันและก็จากกันไป...
เลยทำให้รู้สึกว่า เราชักจะเหงา ความเหงาเริ่มมาทักทาย...
สิ่งแรกที่พี่จะทำเมื่อรู้สึกว่าความเหงาเข้ามาทักทายคือ เราอย่าผลักใสมัน
แต่ให้เราเข้าใจมัน หมายถึง ให้เข้าใจว่า ความเหงาที่เรากำลังเจอ คืออะไร และมันเกิดจากอะไร
เพราะแต่ละคนเหงาไม่เหมือนกัน
สาเหตุที่เหงา ก็จะต่างกันไป อยู่ๆก็เหงาได้...
สำหรับพี่ เชื่อว่า เราจะไม่รู้จักคำว่าเหงา หากว่าเราไม่รู้จักคำว่าพบเจอและพลัดพรากก่อน..
เหมือนทุกสิ่งถูกสร้างมา จบด้วยการจากลา เหมือนอัลลอฮฺตาอาลากำหนดไว้อย่างนั้น...
เราก็เลยอาจจะรู้สึกเหงา เมื่อคนที่เราเคยพบปะพูดคุยห่างหายไป...
จนเราต้องอยู่คนเดียว... อย่างพี่ เพิ่งมารู้จักความเหงาเอาก็ตอนที่ต้องเดินทางไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น
แต่ก่อนมีพี่น้องมากมายอยู่ข้างกาย
คอยช่วยโน่นคอยช่วยนี่...เมื่อต้องไปอยู่คนเดียวมันเลยดูเหงาๆไป
ขนาดแมวที่เคยคลอแข้งคลอขายังรู้สึกคิดถึงเลย
แต่เราก็ไม่เคยรู้สึกเดียวดาย เพราะว่า แม้จะโดดเดี่ยวอยู่ตัวคนเดียว
แต่เราก็ยังมีคนให้คิดถึง มีคนให้เรารัก มีอัลลอฮฺให้เราศรัทธาและยึดมั่น
จึงเป็นที่มาของความรู้สึกที่ว่า
อาจดูเหมือนโดดเดี่ยวแต่ไม่เดียวดาย"...ก็ได้ค่ะ
วิธีแก้ความเหงาง่ายๆก็คือ พยายามตกหลุมรักในสิ่งดีๆที่เรากำลังทำอยู่หรือสิ่งที่เราต้องทำ...
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือเรื่องเรียน หรือแม้แต่ปัญหาที่เรากำลังเผชิญอยู่...
แล้วเราจะรู้สึกกะปรี่กะเปร่าและมีความสุขที่ได้ทำมัน...ไม่เหงาอีกต่อไป...
ปล.เราต้องกล้าหาญและเตะกำแพงแห่งความเหงาออกไป
แล้วเราจะพบเจอสีสันมากมายของโลกดุนยา
เพราะโลกนี้ไม่ได้มีแค่สีขาวและสีดำ
เราอย่ายอมเป็น "สาวชุดดำในห้องสีขาว" เลยนะคะ...
จาก คนเคยเหงา
วัสสลามค่ะ
