ในโลกที่นักวิทยาศาสตร์เรียกว่า ดาวเคราะห์ดวงสีน้ำเงิน
โลกที่บรรจุและเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ‘มนุษย์' อาศัยรวมอยู่ด้วย
โลกที่มนุษย์ส่วนใหญ่ แข่งขันกันอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อการได้มาซึ่งการเป็นคนที่ถูกยอมรับในสังคม
การมีหน้าที่ทำงานที่ดี มีเงินเดือนงามๆ มีบ้านหลังใหญ่โตราวกับว่าพวกเขาจะอาศัยอยู่ในดาวเคราะห์ดวงนี้ตลอดไป
ใช่! โลกนี้แหละ-โลกที่ผู้คนต่างพากันสร้างสรรค์ตกแต่งบ้านเรือนที่นับวันพวกเขาเองกำลังจากมันไป แต่กลับละทิ้งการสร้างสรรค์ตกแต่งบ้านเรือนที่ในไม่ช้าพวกเขาเองจะต้องเดินทางไปอาศัยในมัน
ฉัน คือมนุษย์คน๑ ที่พระเจ้าทรงเมตตาให้อุบัติขึ้นมาบนดาวเคราะห์ดวงนี้
และอีก๑ อภิมหึมามหาความเมตตามากกว่าอินฟินิตี้ นั่นคือ ‘ความเป็นมุสลิม’
...ที่พระเจ้าทรงเลือกให้เป็นของขวัญวันเกิดให้แก่ฉัน อ่อ รวมถึงการได้เป็น๑ ในสมาชิกของครอบครัวที่มีไออุ่นของอิสลามเป็นรั้วรักนั่นด้วย
ด้วยประการฉะนี้ ฉันจึงขอโมเมอย่างมั่นใจเอาเองว่า ฉันคือคนโชคดีที่สุดคน๑
และถ้าเปรียบเทียบกับคนอื่นโดยทั่วไปในโลกนี้
ฉันจัดเป็นครอบครัว๑ ไม่ได้ร่ำรวยและไม่ใช่ผู้ดีแน่ๆ แต่ฉันมั่นใจว่าฉันคือคนโชคดีคน๑ นะ-อินชาอัลลอฮฺ
ฉันเกิดมาในบ้านที่ฉันกล้าเรียกได้เต็มปากเต็มฟันว่า ‘บ้าน’-อินชาอัลลอฮฺ
(แอบทึกทักและนิยามมั่วเอาเองว่า บ้านน่ะไม่ใช่แค่สิ่งประดิษฐ์ชนิด๑ ที่มีเสา ผนังและหลังคาเป็นองค์ประกอบหลัก
จริงๆแล้วบ้านคือ สถานที่มีสมาชิกอันประกอบไปด้วยพ่อแม่ลูกและที่ขาดไม่ได้คือความรัก! ใช่ โฮมสวีทโฮมเลยแหละ)
บ้านฉันไม่มีรั้วกั้นสวยๆรอบบ้านอย่างในละคร ไม่มีเสาโรมันหน้าบ้าน ไม่มีเฟอร์นิเจอร์งามๆ ประดับประดา
และไม่ห่างไกลเท่าไหร่กับคำว่ากระท่อม เพียงแต่บ้านฉันแอบดูดีกว่าพี่กระท่อมนิด๑ แค่นั้นจริงๆ
..หลายครั้งเราจึงแทบไม่ต้องกังวลว่าอะไรจะหายไป เมื่อยามที่เราต้องออกจากบ้านไปไหน
พ่อสอนพวกเราเสมอว่า ผู้ที่อัลลอฮฺรักที่สุด อย่างอัลหะบีบ (ซ.ล.) มีชีวิตที่สมถะที่สุด เรียบง่ายที่สุด
ถ้าเราเคยชินกับความสุขสบาย เราจะเอาหัวใจที่ไหนไปใคร่ครวญและแสวงหาการได้เจอความสุขที่แท้จริงอย่างที่ทุกประสาทสัมผัสเราไม่เคยสัมผัสล่ะลูก..
บ้านฉันไม่มีรถยนต์คันงามจอดเหมือนหน้าบ้านของคนอื่นเขา
สำหรับฉันหากต้องไปไหนไกลๆ รถประจำทางนี่อย่างโก้หรูดูดีสุดแล้ว
พ่อสอนพวกเราว่า เราจะหาความสุขสบายเหล่านั้นไปทำไมกัน ?
ในเมื่อผู้ที่อัลลอฮฺรักที่สุด ยังรักและสนิทสนมกับความยากลำบากเลย
รถประจำทางที่เราอัลลอฮฺเมตตาให้เราได้นั่งก็สบายโขแล้ว คนบางคนไม่มีโอกาสนั่งอย่างเราเลยนะลูก..
นี่คือตัวอย่างเล็กน้อยจากหลายร้อยเรื่องราวในบ้านที่ฉันภูมิใจและสุขใจเรียกมันว่า ‘บ้าน’
แม้ครอบครัวของฉันถูกจัดอยู่ในประเภทของคนรากหญ้า ไม่มีบ้านหลังโต ไม่มีรถยนต์คันโก้หรู ฉันไม่ได้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจใดๆ เลยสักนิด ขอสาบานด้วยผู้ที่ส่งอิสลามมาเป็นของขวัญแก่ฉันและครอบครัวฉันว่า ไม่มีความดีใจและการขวนขวายใดๆ อีกแล้วในหัวใจดวงนี้เว้นแต่ การได้เป็นบ่าวที่น่ารักของพระองค์และความหวังที่จะได้เจอเจ้าของชีวิตและเจ้าของของขวัญล้ำค่า..
นั่นคือ สิ่งที่ฉันหวังที่สุดและคือสุขสุดที่สุดในชีวิต
เวลาพวกเรางอแงพ่อมักหยิบฮะดิษและดุอาอ์บท๑ มาพูดให้ฟังเสมอว่า
ให้พวกเราลองพิจารณาดุอาอ์ของผู้ที่อัลลอฮฺรักที่สุดขอดูสิ ทั้งๆที่แม้นท่านจะขออะไร
อัลลอฮฺก็พร้อมตอบรับเสมออย่างทันทีทันใจ เพียงแต่ให้ท่านขอ..
อัลหะบีบทรงขอต่ออัลลอฮฺเป็นประจำว่า ;
«اللَّهُمَّ أَحْيِنِي مِسْكِينًا، وَأَمِتْنِي مِسْكِينًا، وَاحْشُرْنِي فِي زُمْرَةِ الْمَسَاكِينِ» “โอ้ อัลลอฮฺ ขอทรงโปรดให้ข้าได้อยู่อย่างคนจน ตายอย่างคนจน และรวบรวมข้า(ในวันกิยามะฮฺ)ในหมู่คนจน”
[หะดีษ หะสัน บันทึกโดยอิบนุ มาญะฮฺ : 4126 ดู เศาะฮีหฺ สุนัน อิบนิ มาญะฮฺ : 3328 ดู อัล-อิรวาอ์ : 861 และดู อัส-สิลสิละฮฺ อัศ-เศาะฮีหะฮฺ : 308]
พร้อมกับทิ้งท้ายอย่างสวยงามจนพวกเราใบ้รับประทานกันเลยทีเดียวว่า;
ลูกๆ เราเป็นนักเดินทางใช่ไหม ?
นักเดินทางชนิดไหนกัน จะขะมักขะเม่นและจริงจังต่อการปักหลักปักฐานที่นี่
เวลาคนเขาเดินทางกัน เขามีแค่เสื้อผ้าน้อยชิ้น กินอยู่อย่างง่ายๆ ที่อยู่ที่นอนแค่พอหลับซักงีบ เพราะเขาสำเหนียกอยู่เสมอว่า
พรุ่งนี้ก็ต้องเดินทางต่อแล้ว เป้าหมายอันงดงามรออยู่อยู่ข้างหน้านู้น
ธรรมดาของชีวิตมนุษย์ที่ต้องเจอนานาบทดสอบ แต่ผู้ศรัทธาจะเก็บเกี่ยวอะไรได้มากกว่ามนุษย์ธรรมดาเสมอ
นั่นเพราะผู้ศรัทธาเชื่อมั่นอยู่เสมอว่า ขวากหนามทุกชิ้นตลอดเส้นทางคือความดีงาม อุปสรรคทุกอย่างคือ ผลตอบแทนและปลายทางที่อัลลอฮฺและนบีบอกเราไว้ก็หอมหวานชนิดที่ไม่เดิน ไม่ได้แล้ว! ..จริงไหมลูก ?
ใช่ ใครๆก็ว่า บ้านเราไม่มีเงิน ฉันขำในใจทุกครั้งที่ได้ยิน และอดสุขใจไม่ได้เมื่อนึกถึงคำของอัลอะมีน-ผู้ชายที่ไม่เคยพูดโกหกใคร
มันเป็นการยืนยันสถานะของครอบครัวที่ว่า ‘คนจนจะได้เข้าสวรรค์ก่อนคนรวย’
และคำสอนของพ่อที่ดังก้องในใจอันสงบของฉันอยู่เสมอว่า
‘การได้เกิดเป็นมุสลิมอย่างเรานี่แหละลูก ร่ำรวยที่สุดแล้ว เพราะ ‘แค่เรามีอัลลอฮฺ ต่อให้เราไม่มีอะไรอื่นสักอย่าง เราก็พอ แต่ถ้าหัวใจของเราไม่มีอัลลอฮฺต่อให้เรามีอะไรอื่นทุกอย่าง เราก็ไม่พอ! ไม่มีวันพอเลยหล่ะลูก’
และแล้วทุกๆ วันฉันก็เป็นคนไม่มีเงินที่มีความสุขที่สุดในโลก !
[หนังสืองานว่ะลีมมะฮตุ้นนิกาห์ รอฮานี-อัลอามีน | พี่ฅนโต | สำนักพิมพ์อาลีพานิชย์ กันยายน 2555]
