เรื่องมีอยู่ว่า...เมื่อวานตอนหัวค่ำมีผึ้งตัวใหญ่มาก บินโฉบเฉี่ยวไปมา เล่นเอาผวาไปเรย
เพราะเพิ่งโดนผึ้งต่อยมือเมื่อเดือนที่แล้ว 
เอาล่ะ...จัดการบิสมิลละฮ์ แล้วอ่าน
سَلاَمٌ عَليَ نُوْحِ فِي الْعالَمِيْنَ
อัลลอฮุอักบัร!!! ผึ้งบินหนีไปเฉยๆ 
ปกติก่อนนอนหรือออกไปไหน พ่อจะบอกให้อ่านซอลาวาตนะบี
แล้วก้าวเท้าซ้ายออกไป...
หลังๆมาก่อนนอนและออกไปไหนจะเพิ่มซอลาวาตนาบีนั๊วะด้วย...
มีเหตุการณ์หนึ่งซึ่งปกติตอนที่พักอยู่กับบ้านจะนอนกับน้องสาว
และห้องที่นอนนั้นจะค่อนข้างชื้นเพราะอยู่ด้านหลังสุดของบ้านและใกล้ทางน้ำ
ทำให้สภาพห้องดูชื้นๆ และที่แบบนั้นแหล่ะค่ะที่บรรดาอสรพิษ
เช่น งู ตะขาบ แมงป่อง ชอบเข้ามาหลบพักอาศัย...
ข้าน้อยกลับไปก็นอนกับน้องทุกคืน บางวันก็มีงีบตอนกลางวัน
และทุกๆครั้งก่อนนอนข้าน้อยจะอ่านซอลาวาตนะบีมุฮัมหมัด
และซอลาวาตนะบีนั๊วะเป็นประจำไม่เคยขาด...
อยู่มาวันนึง เที่ยงวันนั้นข้าน้อยไปอยู่บ้านพี่ชาย ไม่ได้อยู่บ้านแค่วันเดียว
ปรากฏว่าน้องสาวที่นอนพักเที่ยงอยู่ต้องตื่นมาด้วยความตกใจ
เพราะว่าตรงที่นอนข้าน้อยนั้นมีลูกงูเห่ามานอนเป็นเพื่อนอยู่ค่ะ...
เกือบเอาชีวิตไม่รอด ดีว่าข้าน้อยกลับมาทันพอดี...และก็พอดี
ที่ชอบเอาแมวไปเล่นด้วยในห้อง แมวมันมีสัญชาตญาณเลยกระโดดโหยง
เป็นอันรู้กันว่า งูเห่าตัวนั้นซ่อนตัวอยู่ตรงไหน...
เลยให้พ่อจัดการมันเสียด้วยการตีด้วยไม้ไผ่ค่ะ...งูเห่ามันแพ้ไม่ไผ่
ไม่รู้ว่าทำไม แต่พ่อบอกว่า...ไม้ไผ่เป็นไม้มีพิษ ขนาดตีคน
คนบางคนยังจับไข้ได้เลย...พ่อเลยเก็บไม้ไผ่ไว้ตีสัตว์มีพิษ
ส่วนไม้เรียวที่เอาไว้ตีคนดื้อๆนั้นคือ ไม้หวายค่ะ...
ข้าน้อยเลยบอกน้องว่า ทำไมไม่อ่านดุอาฮฺขอความคุ้มครองต่ออัลลอฮฺบ้าง
สอนแล้วสอนอีกก็ไม่สนใจจะเอา...นี่คือของดีที่อัลลอฮฺให้เรามาเลยนะ
และหลังจากที่ข้าน้อยมาอยู่กทม.แล้ว ก็มีเหตุการณ์ที่มีแมงมุมขนาดใหญ่
เท่าหัวแม่เท้าเข้าไปนอนในห้องนั้นแทนข้าน้อยอีก...
ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นแมงมุมมีพิษนะคะ...เพราะมันตัวใหญ่เกินปกติที่เคยพบเคยเจอมา
พ่ีสาวบอกว่า เคยโดนแมงมุมกัด ตัวเล็กกว่านี้ ตอนนั้นมึนและรู้สึกเหมือนจะ
หายใจไม่ออก...เห็นบอกว่า พิษแมงมุมที่เคยโดนมานั้นมันมีผลต่อการเต้นของหัวใจ
จนรู้สึกหมดเรี่ยวหมดแรงเหมือนใจจะขาดรอนๆ...ซ้ำยังง่วงนอนด้วยน่ะค่ะ...
พอข้าน้อยทราบเรื่องก็เลยเตือนน้องสาวที่นอนห้องนั้นไปอย่างจริงๆจังๆว่า
เพราะเท่าที่เรียนรู้มาเกี่ยวกับอาคารสถานที่
ทำให้รู้ว่าห้องนั้นมันเป็นห้องที่พวกสัตว์มีพิษมันชอบอยู่...
ต่อให้เราจัดห้องดีและไม่รกก็ตามแต่สัตว์พวกนั้นมันจะเข้ามา...
เราต้องขอดุอาฮฺตลอดถ้าอยากปลอดภัยจากมัน...
อัลลอฮฺจะตอบรับดุอาฮฺจากผู้ที่วอนขอต่อพระองค์ด้วยความยาเกน...
สรุปก็คือ...อายะฮฺข้างต้นได้ผลด้วยอนุมัติของอัลลอฮฺค่ะ...
และไม่ใช่แค่งู แต่กับสัตว์ทั้งหลายก็ใช้ได้ผลด้วยค่ะ...
ขนาดกับหมาที่จะเข้ามารุม ข้าน้อยยังอ่านอายะฮฺข้างต้น
และด้วยอนุมัติของอัลลอฮฺ...มันก็เดินจากไปเสียเฉยๆราวกับไม่มีอะไรเลย...
และนี่คือ...ความมหัศจรรย์ของอัลกุรอ่านค่ะ...
เราต้องนำมาใช้ให้เป็นประโยชน์...เนื่องจากประโยชน์ของอัลกุรอ่านนั้น
มีมากมายเหลือเกิน...
และที่สำคัญที่อยากจะแชร์ความคิดก็คือ...
ด้วยความคิดเห็นส่วนตัวนั้น ไม้โคะคะอาจมีสรรพคุณ
ทำให้งูกลัวหรือมีอะไรในตัวของมันที่ทำให้งูกลัว
และไม่ชอบ
ซึ่งอาจจะพอๆกับที่ไม้หวายของพ่อ
ก็มีสรรพคุณทำให้ข้าน้อยกลัวมาเหมือนกันก็ได้ค่ะ...
แต่ที่รู้ก็คือ ไม้ไผ่นั้น ถ้าใช้ตีคน คนบางคนอาจเป็นไข้...
และยังมีอีกกรณีที่อยากให้วิเคราะห์อีกก็คือ...
กรณีงูเหลือมกับเชือกกล้วย...
เชื่ิอว่า...บางอย่างก็แพ้ทางบางอย่าง...
ทั้งๆที่มองแล้วมองอีกก็ไม่น่าจะแพ้ทางเลย...
อย่างน้อยๆ...ไม้หวายก็มีสรรพคุณเหลือหลาย
ที่ใช้กำราบเด็กดื้อได้อยู่หมัดเหมือนกันน่ะค่ะ...
บอกตามตรงว่าแพ้ทางมันเหมือนกัน...
เห็นมันถูกยกขึ้นมาทีไร เป็นแพ้ทางตลอด...^^
และอีกกรณีก็คือ "(เฒ่่า)หัวงู"ค่ะ
คิดเหมือนก๊ะฟิรเดาส์ ตรงท่ี่ไม่โคะคะไม่น่าจะเอาอยู่
ต้องไม้หน้าสาม...ถึงจะชะงักซานซม...^^
ปล.อีกที...หรืออาจจะมีอีกกรณีที่น่าสนใจก็คือ
หัวใจของบุรุษที่เข้มแข็งดุจภูผา
กลับแพ้ทางให้แก่น้ำตาของสตรีผู้อ่อนแอ...^^
วัสลามค่ะ
