แก่นแท้ของความรู้ คือ ความกลัวต่ออัลลอฮเจ้า
ญาซากัลลอฮุค๊อยร๊อนครับ บทความกระตุกต่อมบางอย่างได้ดีมาก
เพราะเมื่อยิ่งเรียนรู้ การเรียนรู้นั้นจะสอนให้เรารู้ว่า...
อัลลอฮฺคือผู้อยู่เหนือชีวิตเราและเหนือทุกๆอย่าง
และพระองค์ได้ล้อมเราเอาไว้จนหมดแล้ว...
จนบางครั้ง แค่เราเผลอทำอะไรผิดพลาดไป
เราก็จะได้รับรู้กับอะไรบางอย่างโดยอัตโนมัติทันที
และผู้ที่มีใจผูกพันกับอัลลอฮฺอยู่ตลอด
ก็จะเริ่มทำการขออภัยโทษโดยทันที...
และการทำผิดพลาดซ้ำๆซากๆก็มักจะเกิดขึ้นกับเราผู้อ่อนแอ
ได้เสมอ...ไม่ว่าจะเกิดด้วยกับความตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ
แต่แน่นอนว่า...ไม่มีมนุษย์คนไหนจะไม่บกพร่อง...
การเรียนรู้ไม่ได้จำกัดอยู่แต่ในตำราหรือในสถานศึกษา
ที่ถูกจัดแจงเอาไว้ให้เราเข้าไปศึกษาเล่าเรียน
แต่ทุกๆซอกหลืบของลมหายใจมันคือการเรียนรู้...
และเราจะได้เรียนรู้กันทุกคนพร้อมๆกับเมื่อได้รับการเรียนรู้แล้ว
เราก็จะได้รับกับการทดสอบกับการเรียนรู้นั้นๆ...
พ่อบอกว่า...
ยิ่งเราเรียนรู้มากเท่าไหร่ เราจะยิ่งเจอบททดสอบหนักขึ้นเรื่อยๆ
เปรียบไปเหมือนคนที่ไม่ยอมเรียนหนังสือในโรงเรียนเหมือนคนอื่นๆ
ที่เขาไปเรียนกัน คนๆนั้นก็จะไม่ต้องสอบ ไม่ต้องเลื่อนชั้นอีกแล้ว
เพราะเขาเลือกที่จะไม่เรียนแล้ว...
ดังนั้น...หากเราพยายามที่จะศึกษา เราก็จะหนีไม่พ้นบททดสอบ
ยิ่งเลื่อนขั้นขึ้นไปสูงมากเท่าไหร่ บททดสอบก็จะยิ่งยากขึ้นตามตัว...
คนที่เกรงกลัวอัลลอฮฺ...จะอดทนต่อทุกสภาพของบททดสอบ
เพราะรู้ว่า...อัลลอฮฺคือผู้ออกข้อสอบ เป็นผู้ทดสอบและเป็นผู้ให้เกรดเรา...
และข้อสอบของอัลลอฮฺนั้น พระองค์บอกคำตอบ บอกแนวทางเอาไว้หมดแล้ว
อยู่ที่เราจะทำได้รึเปล่าเท่านั้นเอง...ถ้าเราทำได้ เราก็สอบผ่าน...
และก็ต้องสอบต่อไปเรื่อยๆจนกว่าความตายจะมาถึง...
ผู้ที่ไม่ต้องสอบอะไรแล้ว คือผู้ที่ไม่ยอมรับไม่ยอมรู้ไม่ยอมเรียน...
ดังนั้น...อย่าทำตัวเหมือนน้ำเต็มแก้ว แต่จงเป็นแก้วที่พร้อมที่จะเติมน้ำลงไป
ได้ตลอด แต่มิใช่หมายความว่าเป็นแก้วก้นรั่วนะ
เพราะแก้วที่ก้นรั่ว ไม่ว่าจะเติมอะไรลงไปก็ไร้ค่า เนื่องจากมันไม่สามารถ
กักเก็บสิ่งใดเอาไว้ได้เลยแม้แต่นิดเดียว...
และสิ่งสำคัญเหนืออื่นใดในการเรียนรู้ก็คือ
เราอย่าประมาทความสามารถของตัวเอง
อย่าประมาทหัวใจตัวเอง...
หากเราเชื่อมั่นว่าเราสามารถทำได้...
จงใช้พลังความสามารถที่มีอย่างเต็มที่
แล้วเราจะรู้ว่า ความสามารถของเราไม่มีหมด
หากเราพยายามงัดมันมาใช้พร้อมกับขอมันเพิ่มขึ้น
จากผู้ให้้ที่แท้จริงเสมอ...
ใจเราก็เฉกเช่นกัน...เราอย่าประมาทหัวใจตัวเองว่า
เราจะเข้มแข็งได้อย่างไร เมื่อต้องเจอกับอะไรแบบนี้
เราจะสู้กับมันได้อย่างไร เมื่อต้องเผชิญกับสิ่งนั้นสิ่งนี้...
ขอให้เราเชื่อมั่นหัวใจตัวเอง พร้อมทั้งขอความเข้มแข็งในจิตใจ
จากผู้ให้ที่แท้จริง...ให้หัวใจเรามีความเข้มแข็งเพิ่มขึ้นอยู่เสมอ..
เคยได้ยินคำพูดหนึ่งจากเพื่อนผู้อกหักในความรัก...
เพื่อนบ่นให้ฟังว่า...ถ้าฉันไม่มีเขา ฉันจะอยู่อย่างไร
ฉันคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะอ่อนแอได้ถึง
ขนาดนี้เลย...ความเข้มแข็งที่เคยมีไม่รู้ว่ามันได้หายไปไหนหมด
ฉันไม่อาจปล่อยเขาไปได้ เพราะฉันอยู่ไม่ได้จริงๆ...
ไม่มีทางที่ฉันจะอยู่ได้จริงๆ...
ตอนนั้นได้แต่บอกเพื่อนไปว่า...
...อย่าดูถูกตัวเอง อย่าดูถูกหัวใจตัวเองแบบนั้น...
...อย่าประมาทพลังในตัวเรา อย่าประมาทความเข้มแข็งในหัวใจเรา...เพราะมันจะมาหาเราเสมอเมื่อเราเรียกหามัน...
ขอให้เราเชื่อ...แล้วเราจะได้สัมผัสกับความเข้มแข็งในใจเรา
อย่างที่เราไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน...แล้วใจเราจะเข้มแข็งขึ้น
ทุกครั้งที่มีอะไรมากระทบมันแล้วเราพร้อมจะสู้กับสิ่งนั้น
พร้อมๆกับมัน...
ปัจจุบัน...เพื่อนผ่านมันมาได้...พร้อมกับบอกว่า
หัวใจฉันมันไม่ได้อ่อนแออย่างทีี่คิดไว้เลย...
มันทำให้ฉันรู้สึกทึึ่งกับหัวใจตัวเอง และบอกกับตัวเองแล้วว่า...
หัวใจเราเป็นอะไรที่ยากจะคาดเดา...และเราไม่ควรดูถูกมัน...
วัสลามค่ะ
