ขอเสริมท้ายอีกนิดนะคะ...
จากประสบการณ์ส่วนตัว...เมื่อก่อนเป็นคนนึงท่ีมีเพื่อนฝูงเยอะถึงเยอะมากค่ะ...มีเพื่อนหลายชนชาติ...
ไปไหนมาไหนก็มีเพื่อนฝูงรุมล้อม...ไม่เคยว่างเว้นจากการเข้าร่วมกิจกรรมหรือเข้าสังคมกับผู้อื่น...
ชอบเดินเข้าไปในหมู่ชนแล้วยิ้มทักทายผู้อื่น...
เพราะตอนนั้นเลือกที่จะแคร์เพื่อน แคร์สังคมมากกว่าแคร์หรือใส่ใจต่อคำสั่งของอัลลอฮฺเท่าที่ควร...
แม้ไม่แตะของฮะรอม แต่ก็คลุกคลีอยู่กับสังคมแบบนั้น...อยู่ท่ามกลางสังคมแบบนั้นมานานหลายปี...
ยังนึกอยู่เลยว่า วันนั้น หากอัลลอฮฺไม่ปกป้องเอาไว้ เราก็คงไม่รอดและคงไม่เข้าใจในอะไรหลายๆอย่าง
ที่พระองค์ทรงพยายามสอนให้ผ่านทางบททดสอบต่างๆที่ส่งมาทดสอบเรา...ทำให้จุดดำในหัวใจค่อยๆเปลี่ยนเป็นสว่าง
อย่างสามารถสัมผัสได้...
จากที่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะร้องไห้เมื่อยามได้อ่านอัลกุรอ่านและศึกษาความหมายของอัลกุรอ่าน
แต่ก็ต้องร้องไห้ด้วยความรู้สึกหลากหลาย...
จนพยายามที่จะปรับเปลี่ยนความคิด ปรับเปลี่ยนทัศนคติ และปรับเปลี่ยนชีวิตของตัวเอง...
ทุกวันนี้...เพื่อนน้อยมาก เพราะหลายๆคนค่อยๆตีตัวออกห่างไปบ้าง แต่ก็มีอีกหลายคนที่เข้าใจ
แต่ก็เหมือนจะต้องห่างกันไป เพราะสังคมที่เริ่มแตกต่างกันไปแล้ว...ไม่ใช่เพราะเพื่อนๆเปลี่ยนไป
เพียงแต่เรานั้นเองที่เปลี่ยนไป...ไม่เคยโทษเขาที่ไม่ค่อยโทรมาพูดคุยอย่างแต่ก่อนหรือชักชวนไปโน่นไปนี่อย่างแต่ก่อน
เพราะเราก็เข้าใจเขาพอๆกับเข้าใจตัวเอง...ว่าเมื่อเราเลือกจะเปลี่ยนแปลง แน่นอนว่าเราต้องเผชิญหน้ากับการเปลี่ยนแปลง
ท่ีเราอาจไม่คาดคิดด้วย...แต่ไม่เคยเสียใจ...
ทุกวันนี้...แม้มีเพื่อนน้อยลง แต่ก็ดีใจที่เพื่อนที่เรายังเหลืออยู่เป็นคนที่พร้อมจะเข้าใจเราและพร้อมจะเคียงข้างเรา...
จึงได้แต่ขอบคุณอัลลอฮฺ...ที่ทำให้เราเปลี่ยนแปลง...จนทำให้เราได้เห็นความเปลี่นนแปลงจากคนรอบข้างด้วยเช่นกัน...
แล้วค่อนข้างพอใจกับจำนวนของเพื่อนที่ยังเหลืออยู่ค่ะ...
บางครั้ง...เราก็แคร์สิ่งหนึ่งมากเกินไป...จนเราพลาดโดยการลืมสนใจสิ่งที่มีค่าสำหรับเราอย่างแท้จริงไป...
เหมือน...เราโยนอัญมณีกับข้าวสารให้ไก่ แน่นอน ไก่ย่อมเลือกจิกข้าวสาร...เพราะไก่ไม่ได้รู้จักคุณค่าของอัญมณี...
มันจึงมิได้ใส่ใจหรือให้ความสนใจอัญมณี...
วัสลามค่ะ
