"ยาวิเศษของลูก"
ชายหนุ่มผู้กำพร้าบิดาจากบ้านไปศึกษาหาความรู้ยังต่างเมืองหลายปี
เมื่อสำเร็จ การศึกษากลับมาก็พบว่ามารดากำลังป่วยหนัก
ด้วยโรคที่หาสาเหตุไม่ได้
คนรับใช้รายงานว่านางกินไม่ได้ นอนไม่หลับจนซูบซีดผ่ายผอมลงทุกวัน
“ลูกสัญญาจะเสาะหายาดีๆ มารักษาแม่ให้ได้
แม้ต้องลำบากอย่างไรก็ยอม”
เขาบอกมารดาด้วยใจกตัญญู สั่งคนรับใช้ให้ดูแลนาง
แล้วรีบเร่งเดินทางไปหาซื้อยา จากบรรดาหมอที่มีชื่อเสียง
เขารีบนำยากลับมาสั่งคนรับใช้ปรุงให้มารดาดื่มกิน
แต่อาการ ของหญิงชราก็ไม่ดีขึ้น
เขาจึงเร่งรีบเดินทางไปเสาะหายาอีกครั้ง
แต่ละครั้งที่ได้ยาตัวใหม่ เขาจะรีบกลับมาให้คนรับใช้ต้มและป้อนนาง
ส่วนตนเองหมกมุ่นอยู่กับการทำงานหนักเพื่อจะได้มีเงินมากๆ
ไว้ซื้อยาราคาแพงและอาหารชั้นเลิศที่เชื่อว่าจะช่วยให้มารดาหายป่วย
แต่ดูเหมือนว่ายาใดๆ ก็ไม่ได้ผล ชายหนุ่มทุกข์ใจยิ่งนัก
คืนหนึ่งเขาฝันไปว่ามีซินแส ชราที่อยู่ในกระท่อมเล็กๆ บนภูเขาสูง
สามารถช่วยแม่เขาได้
เมื่อชายหนุ่มตื่นขึ้น เขาทบทวนความฝันและลองดั้นด้นปีนขึ้นไปบนภูเขา
น่าประหลาดที่เขาได้พบกับซินแสตามความฝันจริงๆ
ชายหนุ่มจึงเล่าเรื่องที่มารดาเจ็บป่วยและขอให้ซินแสช่วยเหลือ
“เจ้าเป็นลูกกตัญญูจริงๆ ข้าเต็มใจมอบยาวิเศษให้ขนานหนึ่ง”
ซินแสกล่าว พร้อมกับยื่นห่อยาให้พร้อมกับสั่งว่า
“เจ้าต้องต้มยานี้และป้อนมารดาด้วยตัวเอง
ต้องดูแลให้นางกินอาหารและดื่มยาจน หมดทุกมื้อ
และเพื่อให้ตัวยาออกฤทธิ์ได้ดี
เจ้าต้องสัมผัสบีบนวดร่างกายของแม่ทุกวัน
ห้ามให้คนอื่นทำแทน และยานี้กระจายได้ดีในที่โล่ง
ดังนั้นเจ้าต้องพาแม่ออกมาเดินเล่น นอกบ้านบ่อยๆ
และก่อนนอน เจ้าจะต้องกระซิบคาถาข้างหูแม่ของเจ้าทุกคืน
เพื่อให้นาง นอนหลับสนิท”
“คาถาอะไรหรือ” ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย
“มีแค่สามคำ ‘ลูก รัก แม่ ’ทั้งหมดนี้เจ้าจะทำได้หรือไม่”
ชายหนุ่มรับคำว่าจะปฏิบัติตามที่ซินแสบอกทุกอย่าง
จากวันนั้นเป็นต้นมาเขาก็ทำ ตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด
เพียงสัปดาห์แรก เขาพบว่ามารดามีสีหน้าแจ่มใส กินอาหารได้ มากขึ้น
นางพูดกับลูกชายว่า
“แม่ดีใจที่ได้อยู่กับลูก”
“ยานี้วิเศษจริงๆ” ชายหนุ่มคิดด้วยความตื่นเต้นยินดียิ่งนัก
ทำให้เขามีกำลังใจ ปรนนิบัติมารดามากขึ้น
เพียงไม่กี่เดือน นางก็แข็งแรงจนเป็นปกติ
ชายหนุ่มจึงรีบขึ้นภูเขาไปขอบคุณซินแส
“เพราะยาวิเศษของท่านแท้ๆ ที่ช่วยรักษาแม่ของข้า”
“ยานั่นเป็นแค่สมุนไพรบำรุงร่างกายธรรมดา
แต่ยาวิเศษที่แท้จริง คือความรักและความเอาใจใส่
ที่ลูกมีให้แม่ต่างหาก” ซินแสบอก
..........
โรคทางกายพอจะรักษาได้ด้วยยา แต่โรคทางใจนั้นต้องใช้ใจรักษา
และไม่มียาใดๆ รักษาโรคทางใจของแม่ได้ดีเท่ากับยาวิเศษ
จากหัวใจรักของลูก
ที่มา:
http://www.iqraforum.com/forum/index.php/topic,4547.0.htmlคนที่มีพ่อแม่อยู่อ่านแล้วลองทำดูนะคะ...
ข้าน้อยเคยทำอะไรแบบนี้มาแล้ว....
เพราะตอนที่ตัวข้าน้อยเองไปเรียนต่อที่ต่างประเทศนานหลายปี
พ่อกับแม่ผลัดกันป่วยตลอด....เราก็พยายาามเสาะหายา
ส่งเงินมาให้ ยอมให้พ่อกับแม่ได้ยาดีๆมากินเพื่อให้หายป่วยออดๆแอดๆ
พอจบกลับมา พ่อกับแม่ก็ผลัดกันเข้าโรงพยาบาลบ่อยมากๆอีก...
คือ ป่วยไม่เลิก...ยาหมอก็ส่วนยาหมอค่ะ
เพราะแม่เคยเอ่ยปากยอมรับว่า
ตอนลูกอยู่ไกล ก็กังวลตลอด พอมาอยู่ใกล้ๆให้เห็นแบบนี้
ใจมันสบายขึ้นเยอะ...อย่าไปไหนไกลอีกเลยนะ...
ถ้าจะไปก็ขอให้แม่สามารถไปหาได้...
ตอนนี้แม่สบายใจแล้วที่มีลูกมาอยู่ใกล้ๆ...
ตอนได้ฟัง...ก็เลยไม่คิดจะกลับไปทำงาน
ในต่างประเทศที่ค่าตอบแทนสูงอีก....
เพราะพ่อแม่มีค่ามากกว่าค่าตอบแทนพวกนั้นจริงๆค่ะ...
เนื่องจากตอนที่เราไม่สบาย กี่ครั้งๆก็มีพ่อกับแม่คอยห่วงหา
ถามทุกข์สุขตลอด...แม้จะอยู่ห่างกัน แต่ความห่วงใย
ก็ส่งมาถึงตลอด...ความห่วงใยดังกล่าวมันสร้างกำลังใจให้เรา
ได้มากมายจริงๆค่ะ...
เลยเชื่อว่า...จิตใจเป็นสิ่งสำคัญมากค่ะ...
หากจิตใจสบาย กายก็จะสบายไปด้วย...อินชาอัลลอฮฺ...
ลองนึกถึงเราตอนเด็กๆสิคะ...เวลาไม่สบายก็ร้องหาแต่พ่อกับแม่
ใครไหนก็ไม่สู้ท่านทั้งสอง...ยิ่งได้ท่านทั้งสองมาคอยเช็ดตัวให้
ป้อนยาใหกิน แล้วคอยสอดส่องดูแลอยู่ตลอดเวลา...
ตอนนั้น...เรามีความสุขแค่ไหน....
เชื่อว่า...พ่อแม่ก็คงต้องการแบบนั้นจากลูกๆเช่นกัน
ในวันที่ท่านอ่อนแอ...
วัสลามค่ะ
