ดะวะฮฺตับลีฆ(น้องชาย)

[นูรุ้ลอิสลาม]

อัสลามุอะลัยกุ้มท่านพี่น้อง

     ได้สนทนากับคุณ pareet เรื่องตับลีฆอีกแล้วขอรับ     พี่น้องกันทั้งนั้นยังไงก็คุยกันแบบสบายๆ น่ะครับ  การที่คุณ pareet  บอกว่าตอนนี้เหตุการณ์ดังกล่าวที่เป็นปัญหาอยู่นั้น กำลังเป็นเรื่องส่วนมาก  ผมว่าไม่จริงน่ะครับ  ที่คุณบอกว่าเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นั้น  คือปัจจุบันดะวะฮ์ตับลีฆได้รับการตอบรับอย่างกว้างขวางเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ หรือเปล่า  คุณเลยดูว่ามันมาก  ดังนั้นองค์กรใดเริ่มขยายตัวใหญ่ขึ้น  ปัญหาที่เกิดมาก็จะดูมากขึ้นก็เป็นเรื่องธรรมดานะครับ  เพราะผู้ร่วมงานมีคนหลายระดับ  เช่นระดับล่าง(มีความรู้น้อย)  ระดับกลาง(มีวิชาความรู้และให้ผู้อื่นได้) ระดับอาวุโส (มีวิชาความรู้สำหรับตนเองและให้ผู้อื่นได้อย่างกว้างขวาง)  ฉะนั้นเมื่อระดับต่างกัน  การปฏิบัติก็อาจจะผิดพลาดไปบ้าง  จึงเป็นหน้าที่ของผู้มีความรู้ต้องให้ความเข้าใจ

     ญะมาอัตหนึ่ง 10 คน ผมไม่เชื่อหรอกว่า มีตับลีฆที่ทิ้งลูกภรรยาให้ต้องลำบากถึง 6 คน จนทำให้คุณ pareet บอกว่ามันคือส่วนมากแบบเพิ่มขึ้น  เพราะบางคนที่ออกตับลีฆยังไม่มีครอบครัวก็เยอะน่ะขอรับ  ดังนั้นผู้ที่ต้องการจะออกตับลีฆเขาจะต้องตรวจสอบความพร้อมของตนและครอบครัว  หากญาติพี่น้องของคุณ pareet  และน้องชายของคุณ del_dangerous ออกตับลีฆในลักษณะที่ไม่น่าพอใจ  ผมขอแนะนำวิธีแก้ไขและชี้ให้ดังนี้นะครับ  คือคุณต้องตักเตือนและชี้นำเขาด้วยความบริสุทธิ์ใจ  ไม่ใช่ด้วยความอคติและมีใจค้านดะวะฮ์อยู่ก่อนแล้ว  แบบนี้เขาไม่ยอมฟังคุณหรอกครับ  การตักเตือนด้วยความบริสุทธิ์ใจกับความอคตินั้น ผลออกมามันต่างกันน่ะ  ดังนั้น  คุณกล้าหรือเปล่าล่ะที่จะไปบอกน้องชายหรือญาติของคุณว่า  "จะออกตับลีฆก็ออกเถอะน่ะ  แต่ต้องตระเตรียมปัจจัยต่างๆ ที่มีความจำเป็นสำหรับครอบให้ครบถ้วน และเมื่อครบถ้วนแล้ว หากมีสิ่งใดที่ขัดข้องหลังจากนั้นก็ให้มอบหมายต่ออัลเลาะฮ์"  ผมเชื่อครับว่า พี่น้องของคุณต้องรับฟัง   แต่หากคุณไปพูดว่า "ออกตับลีฆทำไม ทิ้งลูกทิ้งเมียและไม่ยอมเลี้ยงดูเป็นสิ่งที่หะรอม"  แบบนี้คุณพูดกี่ครั้งๆ ก็ไม่ได้ผลหรอกครับ เพราะคุณเข้าไปชี้นำด้วยความอคติต่อเรื่องดะวะฮ์

     อย่างเช่นที่น้องอัลฯเขาตอบพี่น้องดะวะฮ์ไปข้างตน  ในกรณีที่มีคนมาถามเขาว่าออกดะวะฮ์ 3 วันได้หรือเปล่า? หากเราให้คำตอบเขาแบบบริสุทธิ์ใจ  ให้เขารู้ถึงลำดับความสำคัญ  พี่น้องตับลีฆผู้นั้นเขาก็ยอมรับฟังและพร้อมที่จะนำไปปฏิบัติในสิ่งที่ถูกต้อง  เขาก็จะพยายามทำงานเพื่อเป็นปัจจัยไว้ล่วงหน้าสำหรับ 3 วันที่ต้องออกไปตับลีฆ  ส่วน 27 วันนั้น เขาก็อยู่บ้านทำงานเลี้ยงดูครอบครัวเหมือนเดิม

     ส่วนที่คุณ pareet  พูดว่าไปชวนผู้อื่นมามัสยิดตนเองดีกว่า  อันนั้นก็ถูกต้องนะครับ  แต่ตับลีฆเขาไม่ได้ออกไปดะวะฮ์ข้างนอกกันทั้งปีหรือตลอดชีวิตนี่ครับ เพราะช่วงเวลาส่วนมากเขาก็เชิญชวนคนใหนบ้านเหมือนกัน

คุณ pareet  กล่าวว่า

1. คนมีอันจะกินออกดะวะห์ ไม่ค่อยจะมีปัญหาหรอกครับ
2. คนที่มีการศึกษาทางด้านศาสนาอย่างเพียงพอ ไม่ค่อยมีปัญหาหรอกครับ อย่างนักเรียนไคโร
ส่วนน้อยที่มีปัญหาก็นอกจาก 2 กลุ่มนี้เหละครับ

ผมขอกล่าวว่า

     เป็นตรรกที่สวยงามมากครับ  เอาข้อ 1 - 2 มาบวกกัน แล้วลบกับบุคคลที่เหลือ  เท่ากับกลายเป็นว่า  ส่วนมากมีปัญหา     แล้วคนที่ไม่มีอันจะกินที่เป็นปัญหาน่ะคับ  มันมีลักษณะอย่างไรหรือครับ  เป็นคนยากจน  คนอนาถา หรือว่าอย่างไรครับ ช่วยชี้แจงข้อเท็จจริงให้หน่อยเพราะ  เผื่อว่าคุณเป็นนักสำรวจตับลีฆมาแล้วทั่วประเทศ 

วัสลามพี่น้อง

[al-firdaus~*]

แบที่บ้านเนียตออก 40  -  4  เดือน

เนียตมานานมากแล้ว  ยังไม่ได้ออกเลย

สงสัยงบประมาณที่ต้องใช้ช่วง 40 - 4 เดือน ยังไม่พอสำหรับที่บ้าน 

ตอนนี้ก็เลยเร่งทำงานอย่างหนัก  เก็บเงินจะได้ออกแบบสบายใจ

สนับสนุนอย่างแรง กับการออกดะวะฮ์ของสามี เมื่อถึงเวลาจริงๆ ต้องอดทนกับการรอคอย

ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง  แบไปหาความรู้ เพิ่มเติมอีหม่าน ยอมคะยอม เพื่ออาคิเราะ

[ActionMask]

ลองอ่านคำตอบชองคุณ al-azhary ดีๆนะครับผมว่าตอบได้กลางมากแล้ว

ผมเองก็ไม่ออกดาวะห์ แล้วก็ยังสงสัยหรือข้องใจหลายอย่างกับการออกดาวะห์ 40 วัน 4 เดือนด้วย

แต่ต้องยอมรับว่าปัญหาที่ยกตัวอย่างมานั้นมันไม่ใช่ปัญหาของคนส่วนใหญ่ของดาวะห์นะครับเท่าที่ผมทราบ

ที่บ้านผมเอง คนดาวะห์แต่ไม่ออกเพราะออกไม่ได้ติดภาระก็มี ก็ไม่ออกแค่นั้นเอง แต่เขาก็ยังไปสามวัน ตะห์รีม กัซ ก็ไป หรือบางครั้ง มีภาระ ไปกัซไม่ได้เขาก็ไม่ไป

และที่สำคัญงานนี้ มีจุดประสงค์และเป้าหมายที่ดีนะครับ มัสยิดครึกครื้น มีชีวิตชีวาส่วนนึงก็เพราะคนกลุ่มนี้ ส่วนคนที่ตะบี้ตะบันคะยั้นคะยอ พยายามให้คนที่ไม่พร้อมออกให้ได้เนี่ย ต้องถามเป็นประเด็นไปว่ามันสมควรมั๊ย และต้องตักเตือนเขาอย่างไร เพราะบางคนก็ความรู้ไม่ได้มากแต่เขาก็อยากให้เราไปพบไปเจอสิ่งดีๆ ที่เขาพบมา จึงพยายามชวน ถ้ามันเกินเลยก็ค่อยว่ากันนะครับ

ผมเองเวลามีคนมาชวน ผมก็บอกไปว่าอินชาอัลลอฮ์ (แล้วแต่อัลลอฮ์) ถ้าอัลลอฮ์ให้ผมหายข้องใจและยอมรับการออกไปแบบนั้น ผมก็จะไปเอง เขาก็ไม่พูดอะไรต่อแล้วล่ะครีบ ของแบบนี้ใครทำใครได้ อาจจะเปรียบเทียบเหมือนกับเขากินอาหารอย่างนึงมาแล้วและอร่อยมาก เขาเลยอยากให้เราชิมบ้าง เพราะหวังดี ถ้าเราไม่อยากกินไม่ชอบก็ปฏิเสธไปแบบนุ่มนวลก้อได้ครับ

ส่วนพวกที่ทิ้งภาระให้คนในครอบครัวลำบาก ก็ลองอ่านคำตอบคุณ al-azhary ดูว่า ทำได้หรือไม่ อันไหนวาญิบ หรือ วาญิบกว่า ถามผู้รู้และตอบจากหลักชารีอะห์ก็น่าจะจบนะครับ

[คนเดินดิน]

 ;) ;) ;)

 

 

ขอความสันติสุขจงมีแด่ท่านและครอบครัว

[ADB]

ผมว่าอุทธาหรณ์มันสั้นไป ที่จะตอบว่าใช่หรือไม่ผิดหรือถูก กับเรื่องการเลี้ยงดูแม่ดูแลครอบครัว  กับการออกดะอฺวะฮฺ ถึงแม้ในเชิงชารีอัต และมีฮ่าดีษมาสนับสนุนก้อตาม การที่ท่านนบี สั่งห้ามชายคนหนึ่งไม่ให้ออกไปในหนทางของอัลลอฮฺ กับการญิฮาด โดยสั่งให้กลับไปดูแลมารดา ไม่ใช่เหตุผลที่เราจะนำมาใช้กับทุกๆคนได้ ฉันใดก้อฉันนั้น ไม่ใช่ว่าทุกคนจะอ้างแบบอบูบักร์ ที่ทิ้งอัสมะฮฺกับอบูกาฮาฟา ลูกสาวและพ่อที่ตาบอด โดยเหลือไว้ให้แต่อัลลอฮฺและร่อซู้ล อ้างว่าตนเองออกไปในหนทางของอัลลอฮฺ ประเด็นปัญหาที่แตกต่าง ต้องพิจารณาภาวะของบุคคล สภาพแห่งอีหม่าน และสภาวะแวดล้อมต่างๆ ประกอบกัน คงไม่ใช่กับทุกคนที่นบีจะสั่งให้กลับไปดูแลมารดาของเขา ในภาวะที่มีศึกสงคราม หรือว่าซอฮาบะฮฺทุกคนที่ออกรบ ต้องเป็นโสด หรืออยู่โดดเดี่ยวลำพังไม่มีภาระผูกพันใดๆ สำหรับฮ่าดีษของท่านนบี ที่ท่านให้ชายคนหนึ่งกลับไปดูแลมารดาของเขา อาจเป็นไปได้ว่าชายคนนี้เอาแต่ญิฮาด ทำความดีต่างๆมากมาย แต่ไม่สนใจมารดา หรือเป็นไปได้ว่ามีคนไปร่วมในกองทัพมากพอแล้ว และอีกหลายๆข้อสันนิษฐานที่ท่านนบีท่านนบี พิจารณาด้วยตัวท่านเอง เพราะฉะนั้นการที่ตอบง่าย วินิจฉัยเร็วเกินไปนัก ก้ออาจไม่ถูกซะทั้งหมด บางคนต้องการน้ำ บางคนต้องการอาหาร บางคนต้องการอากาศ บางคนต้องการที่พัก ในขณะที่บางคนต้องการยารักษาโรค มันขึ้นอยู่กับภาวะของบุคคลที่ต่างกัน ฉะนั้นหากเราไม่มีข้อมูลที่เพียงพอ ข้อเท็จจริงที่ถูกต้อง พร้อมด้วยพยานหลักฐาน เราจะวินิจฉัยได้อย่างไร ว่าคนนี้สมควรไปทำฮัจย์ คนนี้สมควรแต่งงาน คนนี้สมควรเอาจริงเอาจังกับการละหมาด คนนี้สมควรไปดะอฺวะฮฺ หรือคนนี้สมควรเลี้ยงดูพ่อแม่ จะทำอะไรก่อนหลังดี  ยกตัวอย่างเช่น คนๆหนึ่ง ที่วนเวียนอยู่กับการทำซินา หน้าที่ของเค้า ความจำเป็นของเค้าที่จะต้องกระทำก่อน คือควรที่จะต้องแต่งงาน เพื่อให้พ้นจากความผิดบาปที่กระทำอยู่ สมมุติว่าคนๆหนึ่ง ละหมาดดีแล้ว มีภรรยา มีครอบครัว มีเงินเก็บพอสมควร ความสำคัญของเค้า อาจอยู่ที่การไปทำฮัจย์ หรือการจ่ายซะกาต ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เค้าเข้าใจว่าดะวะฮฺคือความสำคัญคัญสำหรับเค้าในขณะนั้น เค้าเริ่มเริ่มจากไม่มีอะไร ไม่รู้ด้วยว่าอักษรอาลีฟ เขียนยังงัย แต่เมื่อเขากลับจากสี่เดือน เขาละหมาดได้ อ่านซูเราะห์ในละหมาดเป็น เค้ารู้จักซุนนะห์ของท่านบี ดูแลครอบครัวและดำเนินชีวิตอย่างคนที่มีศาสนาได้

สรุปแล้วอีหม่านเป็นสิ่งที่มีความสำคัญที่สุด ถ้าสภาวะแวดล้อมแห่งอีหม่าน เกิดขึ้นบนตัวเรา ในครอบครัว ญาติพี่น้อง เพื่อนสนิทมิตรสหาย คนในหมู่บ้านทั้งหมด เราคงไม่ได้ยินเสียงโอดครวญ ว่าดะอฺวะฮฺทิ้งลูกทิ้งเมียให้ได้ยินอีก ญามาอัตของซอฮาบะฮฺที่ถูกส่งไปจีน, ชมพูทวีป,ตุรกี,สเปน และอีกหลายๆแห่งบนโลก เค้าก้อเป็นมานูดอย่างเรานั่นแล คงไม่มีใครเพอร์เฟ็ค หรือพร้อม 100% นอกจากหัวใจของพวกเขาที่เต็มร้อยอยู่เสมอ

ก้อนั่นแหละเราอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง และมันไกลยิ่งกับซอฮาบะฮฺ วันนี้เราขับรถ ความสำคัญของเราควรมองผ่านกระจกหน้า ไปสู่เป้าหมายที่เราจะไป (หมายถึงการมองไปสู่อาคีเราฮฺ) แต่ความจำเป็นของเราคือกระจกมองข้าง(หมายถึงดุนยา) เหลียวไปมองมันบ้างเพราะมันคือความจำเป็น ...คนที่มองแต่ข้างหน้า หมายถึงทำงานศาสนาแบบไม่เป็นห่วงดุนยา อินชาอัลลอฮฺเค้าคงไปถึงเป้าหมาย แต่อาจโดนเสยท้าย กระแทกก้นบ้าง เป็นเรื่องธรรมดา...คนที่ที่มองแต่กระจกข้าง นานๆจะมองข้างหน้าที.....อันนี้ ไม่อยากจะคิดเลย ...ส่วนคนที่มองกระจกหน้าสลับกับมองกระจกข้างบ้าง เข้าคงไปถึงเป้าหมายแบบไร้ข้อครหา..เลือกขับเอาเองละกัน

เรื่องแปลกแต่จริง ตรรกกะที่ไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ แต่มันเกิดขึ้นจริง ในประเทศอินเดีย ปากีสถาน และบังกลาเทศ หรือที่คนดะอฺวะฮฺเรียก IPB คือรถในสามประเทศนี้ส่วนใหญ่จะไม่มีกระจกมองข้างอ่ะ มันจึงเป็นที่มา ที่ทำให้คนสามประเทศนี้ทำงานศาสนากันอย่างทุ่มเท แบบสุดๆ ออกเจ็ดเดือน หนึ่งปี ออกตะบี้ตะบัน แล้วมันไปได้ทั่วโลกจริงๆ ไปที่ไหนก้อเจอ แม้แต่อีสานบ้านเรา ภาคเหนือภาคใต้ เค้ามีแผนที่เส้นทาง อย่างละเอียด ไม่ต้องใช้กูเกิ้ลเอิทธ์ด้วย แปลกแต่จริง!!!

[al-firdaus~*]

เห็นภาพ เห็นภาพ 

 

[กูปีเยาะฮฺสะอื้น]

 

[philosophy]

เอามาจากไหนกัน 3 วัน 40 วัน เเละเห็นด้วยกับคุณADB

[del_dangerous]

ขอขอบคุณ ทุกๆ ท่านที่มาร่วมแสดงความคิดเห็น

การออกดะวะฮฺไม่ผิดหรอกครับ ผมเห็นด้วย
แต่อย่างที่หลายๆ ท่าน ตอบ เราควรที่จะตระเตรียมให้พร้อมเสียก่อน

ผมเคยได้ยินหะดีษบทหนึ่งนะครับว่า
ผมจะบอกตามความเข้าใจนะครับ จำตัวบทไม่ได้ ไม่อยากกล่าวเป็นตัวบท รู้สึกไม่ดี

มีซอหาบะ พูดว่า ฉันจะไม่นอน ฉันจะละหมาดทั้งคืน ฉันจะไม่มีภรรยา ฉันจะปฏิบัติอิบาดาตอย่างเดียว
ท่านนบีบอกประมาณว่าไม่ชอบสิ่งที่ซอหาบะเหล่านั้นพูดกัน ว่า พวกท่านไม่ชอบแนวทางของฉันหรือ

ท่านนบีปฏิบัติไว้ให้เป็นตัวอย่างมากมาย
ผมว่าเราไม่ควรที่จะเลือกทิ้งสิ่งใดที่มันจำเป็นนะครับ

การที่บอกว่า ออกไป ไปเพื่ออาคิเราะหฺ
แล้วการดูแลพ่อแม่ ดูแลภรรยา ลูก
เป็นผู้นำในครอบครัว มีเงินเก็บเงินไปทำฮัจย์
พัฒนาชุมชนของตนเอง
ดูแลทำความสะอาดมัสยิด ดูแลชุมชน
ดะวะฮฺคนในครอบครัว โดยไม่ย่อท้อ สิ่งนี้ไม่ใช่เพื่ออาคิเราะหฺหรือครับ


การดะวะฮฺ ผมว่าผู้ที่ดะวะฮฺจะต้องพยายามอย่างเต็มที่
หน้าที่ของมนุษย์เราที่เป็นมุสลิม คือการดะวะฮฺ
แต่การที่เขานั้นจะปฏิบัติหรือไม่นั้น เป็นการฮีดายะฮฺ ของอัลลอฮฺ ไม่ใช่เรา
เพราะฉะนั้น หากใครไม่ตอบรับ ก็ควรที่จะดะวะฮฺเขาต่อไป
โดยเฉพาะคนในครอบครัว
เราควรให้ความสำคัญกับคนในครอบครัวมากๆ
ไม่ใช่ว่าดะวะฮฺครั้งเดียว เขาไม่ฟัง ก็เลยเลิก

ผมว่าเราสมควรที่จะกลับมาวางแผนว่า เราจะดะวะฮฺยังไง
เมื่อดะวะฮฺอย่างนี้แล้วเขาไม่เอา ก็น่าจะมีวิธีอื่น
อย่างเช่น เราเป็นเด็ก ผู้ใหญ่บ้านเราไม่ค่อยฟัง
แล้วทำไมไม่พาอีหม่าม หรือผู้ใหญ่ที่มีความรู้ทางด้านศาสนา
และเป็นที่ยอมรับ พาเขามาเพื่อดะวะฮฺคนในบ้านเรา

วัสลาม

[นูรุ้ลอิสลาม]

การที่บอกว่า ออกไป ไปเพื่ออาคิเราะหฺ
แล้วการดูแลพ่อแม่ ดูแลภรรยา ลูก
เป็นผู้นำในครอบครัว มีเงินเก็บเงินไปทำฮัจย์
พัฒนาชุมชนของตนเอง
ดูแลทำความสะอาดมัสยิด ดูแลชุมชน
ดะวะฮฺคนในครอบครัว โดยไม่ย่อท้อ สิ่งนี้ไม่ใช่เพื่ออาคิเราะหฺหรือครับ

     ตามที่คุณ พูดมานั้น  ก็ดีเป็นอย่างยิ่งครับ แต่คุณพูดเหมือนกับว่าออกดะวะฮ์กันตลอดชีวิตโดยไม่กลับไปหาภรรยา ลูก พ่อแม่ กันแล้วหรืออย่างไรครับ  สิ่งที่คุณพูดมานั้น  พี่น้องตับลีฆอาจจะทำหน้าที่ได้ดีกว่าผู้ที่ไม่ได้ออกตับลีฆเสียอีกนะครับ  มีตับลีฆเยอะแยะที่ไปทำฮัจญ์แล้ว  มีตับลีฆเยอะแยะที่มีส่วนร่วมพัฒนาอิสลามในชุมชน  และมีตับลีฆเยอะแยะที่ทำความสะอาดมัสยิดและร่วมกันไปละหมาดญะมาอะฮ์กันสม่ำเสมอ  และยิ่งกว่านั้นตับลีฆอาจจะเลี้ยงดูครอบครัวอบรมสั่งสอนบุตรของตนดีกว่าผู้ที่ไม่ตับลีฆก็ได้นะครับ   

   ดังนั้น  จะตับลีฆหรือไม่ตับลีฆ ก็มีโอกาสที่จะกระทำสิ่งที่เป็นอาคิเราะฮ์ได้ทั้งหมดแหละครับ  ใช่ไหมท่านพี่น้อง? 

[คนเดินดิน]

ผมว่าเราสมควรที่จะกลับมาวางแผนว่า เราจะดะวะฮฺยังไง
เมื่อดะวะฮฺอย่างนี้แล้วเขาไม่เอา ก็น่าจะมีวิธีอื่น
อย่างเช่น เราเป็นเด็ก ผู้ใหญ่บ้านเราไม่ค่อยฟัง
แล้วทำไมไม่พาอีหม่าม หรือผู้ใหญ่ที่มีความรู้ทางด้านศาสนา
และเป็นที่ยอมรับ พาเขามาเพื่อดะวะฮฺคนในบ้านเรา

วัสลาม

ขอความสันติสุขจงมีแด่ท่านและครอบครัว

เป็นความคิดที่ดีนะคะ

ในฐานะที่คุณเป็นพี่ชาย

คุณน่าจะลองเอาวิธีการที่คุณนำเสนอนี้ไปใช้กับน้องชายคุณดูบ้างน่าจะดีนะคะ

(หมายถึงในกรณีที่การออกดะวะฮ์ของเขาทำให้พี่น้องและครอบครัวต้องเจ็บช้ำน้ำใจ)

เช่นว่าคนที่บ้านพูดหรือสอนอะไรก็ไม่เชื่อไม่ฟัง

ก็ลองหาคนที่เขาให้ความเคารพมาลองแนะเขาแทนการพูดด้วยตัวเอง

คิดว่าอย่างน้อยที่สุดถ้าน้องชายของคุณยังไม่พร้อมที่จะทำตามคำแนะนำ

แต่ก็คงรับฟังและเก็บไปคิดได้บ้างนะคะ

วัลลอฮูอะลัม

 

หากผิดพลาดประการใดจงอภัยให้ด้วยนะพี่น้อง

[นูรุ้ลอิสลาม]

ในฐานะที่คุณเป็นพี่ชาย

คุณน่าจะลองเอาวิธีการที่คุณนำเสนอนี้ไปใช้กับน้องชายคุณดูบ้างน่าจะดีนะคะ

(หมายถึงในกรณีที่การออกดะวะฮ์ของเขาทำให้พี่น้องและครอบครัวต้องเจ็บช้ำน้ำใจ)

 

หากผิดพลาดประการใดจงอภัยให้ด้วยนะพี่น้อง[/b][/color]

      ผมเองก็อยากให้คุณ del_dangerous นำความเห็นต่างๆ เหล่านี้ไปนำเสนอตักเตือนน้องชายคุณที่ทำให้พ่อแม่เจ็บช้ำใจดีกว่าครับ  พี่ต้องตักเตือนน้องครับ  อยู่กันทั้งพ่อแม่พี่น้องพร้อมหน้าพร้อมตา  ตักเตือน้องเพียงคนเดียวไม่ได้เลยหรอครับ ผมว่าคุณอย่าออกไปเรียนหนังสือไกล ๆ เลยครับ อยู่ดะวะฮ์เตือนน้องชายคุณดีกว่า 

[ActionMask]

ที่สำคัญคือย่าแตกแยก

[ADB]

นั่นดิ ตกลงคุณ จขกท ต้องการจะดะอฺวะฮฺน้องชาย หรือต้องการจะดะอฺวะฮฺคนในเน็ตอ่ะ เพราะดูไปดูมา มันไม่เหมือนการตัดพ้อต่อว่า หรือการระบายความรู้สึกซะแล้ว แต่เหมือนกับ เป็นมือโปรในการทำงานดะอฺวะฮฺ ที่กำลังแนะนำวิธีการทำงานดะอฺวะฮที่ถูกต้อง เอาแบบนี้ดีไหม คุณกลับไปดะอฺวะฮฺน้องชายที่บ้านให้ดีก่อน แล้วค่อยกลับมาดะอฺวะฮฺคนในเน็ต ถ้าเค้าไม่ฟัง ก้อต้องพยายามเรื่อยๆ พยายามแล้วพยายามอีก อย่างที่คุณบอกงัย และอย่าให้ใครมาว่า ว่าเราเป็นแต่ทฤษฎี..อย่าทำเหมือนน้องชายคุณ ที่เอาแต่ดะอฺวะฮฺนอกบ้าน... แต่ถ้าทำไม่ได้ หมดหนทางจริงๆ ลองออกไปกับเค้าบ้าง ถ้าเป็นไปได้ ไปให้ไกล ให้นานกว่าเค้า เสียสละให้มากกว่าเค้า ทำตัวเป็นดะอฺวะฮฺที่ดี ที่ถูกต้อง แล้วดูสิว่าต่อไปเค้าจะฟังคุณมั๊ย...

[คนเดินดิน]

นั่นดิ ตกลงคุณ จขกท ต้องการจะดะอฺวะฮฺน้องชาย หรือต้องการจะดะอฺวะฮฺคนในเน็ตอ่ะ เพราะดูไปดูมา มันไม่เหมือนการตัดพ้อต่อว่า หรือการระบายความรู้สึกซะแล้ว แต่เหมือนกับ เป็นมือโปรในการทำงานดะอฺวะฮฺ ที่กำลังแนะนำวิธีการทำงานดะอฺวะฮที่ถูกต้อง เอาแบบนี้ดีไหม คุณกลับไปดะอฺวะฮฺน้องชายที่บ้านให้ดีก่อน แล้วค่อยกลับมาดะอฺวะฮฺคนในเน็ต ถ้าเค้าไม่ฟัง ก้อต้องพยายามเรื่อยๆ พยายามแล้วพยายามอีก อย่างที่คุณบอกงัย และอย่าให้ใครมาว่า ว่าเราเป็นแต่ทฤษฎี..อย่าทำเหมือนน้องชายคุณ ที่เอาแต่ดะอฺวะฮฺนอกบ้าน... แต่ถ้าทำไม่ได้ หมดหนทางจริงๆ ลองออกไปกับเค้าบ้าง ถ้าเป็นไปได้ ไปให้ไกล ให้นานกว่าเค้า เสียสละให้มากกว่าเค้า ทำตัวเป็นดะอฺวะฮฺที่ดี ที่ถูกต้อง แล้วดูสิว่าต่อไปเค้าจะฟังคุณมั๊ย...

 

อืม..........................

น่าคิด  น่าคิด

อย่างนี้เข้าข่ายคิดดี  ทำดีใช่ไหมพี่น้อง