"ทุกสิ่งอันที่เรามิเคยเอื้อนเอ่ยต่อกัน"

[nada-yoru]

Tweet

"ลูกจำได้มั้ยว่าเคยทำอะไรแทบทุกคืนตอนลูกเด็กๆ
เอ่อ ที่ลูกทำจนกว่าจะง่วงผล็อยหลับไปน่ะ"

"หนูอ่านหนังสือใต้ผ้าห่มโดยใช้แสงจากไฟฉาย"

"ทำไมลูกไม่เปิดไฟในห้องล่ะ"

"คุณจะได้นึกว่าหนูหลับอยู่ แต่จริงๆแล้วหนูแอบอ่านหนังสือ..."

"ลูกไม่เคยถามตัวเองเหรอ...
ว่าไฟฉายของลูกเป็นไฟฉายวิเศษหรือเปล่า"

"ไม่เคยค่ะ ทำไมคะ หนูควรจะถามเหรอ..."

"ตลอดหลายปีนั้นมันเคยดับสักครั้งมั้ย..."

"ไม่เคยค่ะ..." จูเลียตอบ รู้สึกตกใจ

"ทั้งๆที่ลูกไม่เคยเปลี่ยนถ่านเลยสักครั้ง..."


โดย...มาร์ก เลอวี

[nada-yoru]

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"

"หยุดอะไร...พ่อทำอะไรผิดอีกหรือ..."

"หยุดเล่นบทพ่อตัวอย่างงี่เง่านี่ซะที....ตอนมีชีวิตอยู่
คุณไม่เคยเตรียมอาหารเช้าให้หนูมาก่อนเลย...
ไม่ต้องมาเริ่มทำตอนนี้หรอกค่ะ..."

"ไม่เอาๆ อย่าพูดเป็นอดีตเหมือนกับว่าพ่อตายไปแล้วสิ!
นี่เป็นกฎที่เรากำหนดกันนะ ทุกอย่างต้องพูดด้วยรูปประโยคปัจจุบัน
เหมือนว่าพ่อยังมีชีวิตอยู่...เพราะยังไงอนาคตก็สูงเกินกว่าที่พ่อจะเอื้อมถึงอยู่แล้..."


โดย...มาร์ก เลอวี

[nada-yoru]

"พ่อรู้ว่าลูกไม่ชอบดื่มกาแฟ...แต่ชงแบบนี้รสชาติดีนา..."

"การที่หนูชอบชามากกว่ามันทำให้คุณเดือดร้อนตรงไหนหรือ..."

"เปล่า พ่อแค่อยากให้ลูกลองสักนิด พ่อไม่ได้ขออะไรมากมายใหญ่โตเลย"

จูเลียดื่มเข้าไปอึกหนึ่งแล้วทำหน้าเบ้

"ไม่ต้องทำหน้าขยะแขยงขนาดนั้นหรอก พ่อเข้าใจแล้ว
แต่พ่อบอกแล้วไง ว่าวันหนึ่งลูกจะผ่านความรู้สึกขมที่กีดกันไม่ให้ลูก
ชื่นชอบรสชาติของสิ่งต่างๆได้..."


โดย มาร์ก เลอวี

[nada-yoru]

จดหมายฉบับสุดท้ายที่แม่เขียนถึงลูกสาว

จูเลีย

หนูเข้ามาในห้องนี้ ร่างของหนูเป็นเค้าโครงกลางลำแสงที่ลอดเข้ามา
ตอนหนูเปิดประตูแง้มเอาไว้ ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าหนูเดินเข้ามาหา
ฉันจำใบหน้าของหนูได้ แต่ยังต้องนึกหาชื่อของหนูอยู่
ฉันรู้ว่ากลิ่นของหนูนั้นช่างคุ้นเคย เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกดี
มีเพียงกลิ่นหอมหายากนี้เท่านั้นที่ปัดเป่าความกังวลซึ่งทำให้ฉันสิ้นเรี่ยวแรง
มาหลายวันอันยาวนาน หนูคงเป็นหญิงสาวที่มักจะมาตอนใกล้ค่ำ
กลางคืนคงใกล้เข้ามาแล้ว เพราะหนูเข้ามาหาฉันที่เตียง
คำพูดของหนูอ่อนหวาน ฟังแล้วรื่นหูกว่าของผู้ชายที่มาตอนเที่ยง
แต่ฉันเชื่อเขานะตอนที่เขาบอกว่าเขารักฉัน เพราะดูเหมือนว่าเขาหวังดี
กับฉันเหลือเกิน กิริยาอาการของเขาอ่อนโยนนัก บางครั้งเขาลุกขึ้นไปอยู่
ตรงแสงไฟอีกดวงที่ส่องผ่านต้นไม้เข้ามาทางหน้าต่าง บางครั้งเขาซบหน้าลง
แล้วร้องไห้ด้วยความทุกข์ระทมที่ฉันไม่เข้าใจ เขาเรียกฉันด้วยชื่อที่ฉันไม่รู้จัก
อีกเช่นกัน แต่ในทุกๆครั้งฉันก็จะพูดชื่อนั้นซ้ำเพียงเพื่อต้องการทำให้เขาดีใจ
ฉันต้องสารภาพกับหนูว่า เวลาที่ฉันยิ้มให้เขาตอนเขาเรียกชื่อที่เขาตั้งให้ฉันนั้น
ฉันรู้สึกเหมือนตัวโล่งสบาย ฉันยิ้มเพื่อขอบคุณที่เขาเลี้ยงดูฉันด้วย

หนูมานั่งข้างๆฉันที่ขอบเตียง ฉันมองไปตามนิ้วมือเรียวยาวที่ลูบหน้าผากของฉัน
ฉันไม่กลัวอีกแล้ว หนูเรียกฉันไม่หยุดปาก และฉันอ่านดวงตาของหนูออกเหมือนกัน
ว่าหนูอยากให้ฉันเรียกชื่อหนู แต่ในดวงตาของหนูมีความเศร้ามากกว่า
เป็นเพราะอย่างนั้นฉันเลยชอบที่หนูมาเยี่ยม ฉันหลับตาตอนที่ข้อมือของหนู
ปัดผ่านจมูก ผิวของหนูมีกลิ่นแห่งวัยเยาว์ของฉัน หรือเป็นวัยเยาว์ของหนูเองหนอ
หนูเป็นลูกสาวของฉันนั่นเอง ยอดดวงใจของแม่ ตอนนี้แม่รู้แล้ว
และจะรู้ต่อไปอีกไม่กี่นาที มีเรื่องมากมายที่แม่จะบอกลูกในช่วงเวลาแสนสั้น
แม่อยากให้หนูหัวเราะ ลูกรัก อยากให้ลูกวิ่งไปบอกพ่อของลูก
คนที่จะไปซ่อนตัวอยู่ที่หน้าต่างแล้วร้องไห้ บอกทีว่าให้เขาหยุดร้อง
บอกเขาว่าบางครั้งแม่จะเขาได้ บอกเขาว่าแม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
บอกเขาว่าแม่จำได้ว่าเราเคยรักกันเหลือเกิน
เพราะว่าแม่เริ่มรรักเขาใหม่อีกครั้งทุกวันที่เขามาเยี่ยมแม่

ราตรีสวัสดิ์นะจ๊ะลูกรัก แม่หลับอยู่ที่นี่ และแม่ยังรออยู่

แม่ของลูก


โดย มาร์ก เลอวี

ปล.เป็นจดหมายของผู้ป่วยโรคความจำเสื่อม

[nada-yoru]

จดหมายที่พ่อเขียนถึงลูกสาว

ลูกพ่อ

เมื่อลูกอ่านจดหมายฉบับนี้ พลังของพ่อคงหมดแล้ว
พ่อหวังว่าลูกจะไม่โกรธพ่อเรื่องนี้ พ่ออยากเลี่ยงการกล่าวลา
ที่ไร้ประโยชน์ทั้งหลาย การฝังศพพ่อของตัวเองนั้น แค่ครั้งเดียวก็น่าจะเพียงพอ
เมื่อลูกอ่านจดหมายฉบับนี้จบ จงออกจากบ้านไปสักสองสามชั่วโมง
พวกเขาจะเข้ามารับตัวพ่อ และพ่ออยากให้ลูกอยู่นอกบ้านมากกว่า
อย่าเปิดลังนั่น พ่อหลับอย่างสงบเพราะลูก จูเลียลูกพ่อ ขอบใจสำหรับวันคืน
ที่ลูกมอบให้พ่อ พ่อเฝ้ารอเวลาอย่างนี้มานานแล้ว นานพอๆกับที่พ่อฝัน
จะได้รู้จักกับผู้หญิงเลอเลศที่โตมาเป็น ซึ่งเป็นหนึ่งในความยิ่งใหญ่
ของชีวิตผู้เป็นพ่อแม่ที่พ่อได้เรียนรู้ในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต
เราต้องรู้จักปรับใจตัวเองเมื่อเราได้พบกับผู้ใหญ่คนหนึ่งที่ลูกของเราโตไปเป็น
เรียนรู้ที่จะยอมจำนน ต้องขอโทษด้วยสำหรับสิ่งที่ขาดหายไปในวัยเด็กของลูก
ซึ่งพ่อเป็นคนก่อ พ่อทำสุดความสามารถแล้ว แต่พ่อก็ไม่ได้อยู่ข้างๆลูกอย่างเพียงพอ
ไม่พออย่างที่ลูกต้องการ พ่ออยากจะเป็นเพื่อน เป็นคนรู้ใจ เป็นคนที่ลูกไว้ใจ
แต่พ่อก็เป็นได้แค่พ่อของลูก ถึงอย่างนั้นพ่อก็จะเป็นพ่อตลอดไป
นับแต่นี้ไม่ว่าพ่อจะไปไหน พ่อจะนำความทรงจำของความรักที่ไม่มีเงื่อนไข
ติดตัวไปกับพ่อด้วย ความรักที่พ่อมีให้ลูกไงล่ะ ลูกจำตำนานจีนเรื่องนั้นได้ไหม
เรื่องราวแสนสวยงามที่บอกเล่าถึงความศักดิ์สิทธิ์ของเงาจันทร์บนผิวน้ำ
พ่อคิดผิดที่ไม่เชื่อ...เรื่องนี้ก็เช่นกันนะ ทุกอย่างคือความอดทน
ในที่สุดคำภาวนาของพ่อก็เป็นความจริง เพราะว่าผู้หญิงคนที่พ่ออยากให้กลับมา
ปรากฏตัวในชีวิตพ่อ คือ ลูก...

พ่อเห็นลูกตอนลูกยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ ตอนลูกวิ่งเข้ามาในอ้อมกอดของพ่อ
มันฟังดูงี่เง่านะเวลาพูดถึง แต่มันก็เป็นสิ่งสวยงามที่สุดที่เกิดในชีวิตของพ่อ
ไม่มีอะไรทำให้พ่อมีความสุขยิ่งกว่าเสียงหัวเราะของลูก
และการได้รับอ้อมกอดแบบเด็กๆที่ลูกกอดพ่อตอนพ่อกลับบ้านยามค่ำ
พ่อรู้ว่่าวันหนึ่งเมื่อลูกหลุดพ้นจากความเศร้าโศก ความทรงจำเหล่าน้ัน
จะหวนกลับมา พ่อรู้เช่นกันว่าลูกจะไม่มีวันลืมความฝันที่ลูกเล่าให้พ่อฟัง
ตอนพ่อไปนั่งที่ปลายเตียง กระทั่งเวลาที่พ่อไม่อยู่ พ่อก็ไม่ได้ไปห่างไกลจากลูก
อย่างที่ลูกคิด พ่อรักลูก แม้จะรักอย่างไม่ได้เรื่องได้ราวก็เถอะ
พ่อมีสิ่งเดียวที่อยากจะขอลูก สัญญากับพ่อนะว่าลูกจะมีความสุข

พ่อขาของลูก


โดย มาร์ก เลอวี

[nada-yoru]

มีหลายครั้งหลายความรู้สึกที่เราไม่ได้บอกไม่ได้เอื้อนเอ่ยออกไป...
เพราะเราเชื่อว่า...เรายังมีเวลา...ตราบเท่าที่เรายังมีเขาอยู่...
เราเลยเก็บงำมันเอาไว้เรื่อยมา รอเวลาเอาไว้วันนึงค่อยบอก

แต่ประตูแห่งความตายอาจจะมาเคาะห้องเราหรือห้องของคนที่เรารัก
เมื่อใดก็ย่อมได้เสมอ...

ดังนั้น...อย่าลังเลหรือรีรอถ้าจะบอกว่าเรารักเขามากแค่ไหน
เพราะบางที...แค่คำว่ารักคำเดียว ก็อธิบายทุกอย่างทุกการกระทำ
ที่ผ่านมาของเราที่มีต่อเขาได้แทบหมด...
ถ้าเราไม่กล้าที่จะพูดมันออกมา ก็จงเขียนมันเอาไว้เถิด