จั่วหัวไว้อย่างนี้...
พี่น้องหลายคนหรือผู้ที่เข้ามาอ่านบางท่านอาจคิดว่า...
คนเขียนจะมาไม้ไหนอีก จะตำหนิเฟซบุ้คเหมือนที่เคยติติง Hi5
หรืออะไรก่อนหน้านี้มาอีกล่ะสิ...
ยอมรับว่า เล่นมาหมดแล้ว มีเมลล์ มี msn มีโปรแกรมแชต
มีเฟสบุ้ค มีเครื่องมือสื่อสารเหมือนที่ชาวบ้านมี มีคอมพิวเตอร์
มีโทรทัศน์ดู...มีอินเตอร์ใช้...มีเหมือนที่ใครๆในยุคนี้มี...
และเชื่อเหลือเกินว่า...ตัวเองหรือใครก็ตามย่อมถูกทดสอบ
ด้วยกับสิ่งที่มีดังกล่าวเหมือนกันใช่ไหม...
ถูกทดสอบอย่างไร...มาดูกันนะคะ
เมื่อก่อนคนเขียนเคยติดการคุยการแชตงอมแงม...
ขาดอินเตอร์เหมือนจะขาดใจตายลงตรงนัั้นเสียให้ได้
ลืมเอาโทรศัพท์มือถือไปด้วยเมื่อไหร่เป็นต้องกระสับกระส่าย
ราวกับใช้ชีวิตลำบากมากถ้าไม่มีมัน
กดมือยิกๆเพื่อส่งข้อความสื่อสารกับชาวบ้านให้ได้
ไปไหนก็ต้องบอกให้ชาวโลกรู้ ซื้ออะไรมาก็ต้องขอหาหนทาง
ช่วยเจ้าของผลิตภัณฑ์โฆษณาให้ชาวโลกเสียหน่อย
กินอะไรก็ต้องถ่ายภาพให้คนอื่นได้เห็นบ้างว่าร้านนี้ที่ฉันไปกินน่ะ
อาหารน่าตามันสุดยอดมาก...ไปเที่ยวที่ไหนก็ขอเช็คอินเสียหน่อย
เผื่อใครๆจะได้รู้และตามมาถูก...รู้ไว้เสียว่า...ที่นี่แหล่ะน่าเที่ยว
และสวยงามสุดๆไปเลยละ...เธอไม่มีทางได้มาเที่ยวอย่างฉันหรอกน่า...
ฉันโชคดีสุดๆแล้วที่ได้มาเที่ยวที่นี่น่ะ...ยิ่งได้เอาหน้าไปยืนข้างๆป้าย
อะไรสักอย่างที่บ่งบอกถึงชื่อสถานที่ที่ไปเป็นต้องไปเกาะแกะอยู่แถวนั้น
ต่อให้ต้องต่อคิวรอให้ชาวบ้านถ่ายเสร็จตั้งนานสองนานก็ยินดีตั้งต่อรอ
พอถ่ายเสร็จ แชะ! กดส่งโพสต์บนเฟซบุ้คทันที...แค่น้ีก็สุขสุดยอดแล้ว...
ยิ่งเห็นจำนวนคนที่เข้ามากดไลค์ โอ้ย...เหมือนว่านั่นคือริสกีจากฟากฟ้า
หน้าบานเท่าจานดาวเทียมเลยละ...ยิ่งมีคนเข้ามาสนทนาบอกว่า
เราสวยอย่างนั้น สถานที่ไปสวยอย่างนี้...ถ่ายรูปขึ้นนะเธอ
มีหยิกแกมหยอกอีกนิดๆหน่อยๆ...คืนนั้นทั้งคืนก็นอนฝันหวาน
จนแสงตะวันทิ่มตาแล้ว...
วันไหนไม่ได้ไปไหน ไม่มีอะไรให้โพสต์ ก็ออกสอดส่องชีวิตชาวบ้าน
เขาเสียหน่อย...ว่าตอนนี้ใครกำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน
หน้าตาที่ไปศัลยกรรมมาสวยหล่อแค่ไหน เมื่อไหร่มันจะเน่าเฟะเสียที...
ดูหน่อยสิว่า มันมีแฟนหน้าตาเป็นยังไง ออบช่ันสู้แฟนเราได้ป่าว
ห้องพักของมันหรูหราแค่ไหน...อ่างอาบน้ำของมันนี่จากุซซี่หรือเปล่า...
รถที่มันขับอยู่นั่นป้ายแดงหรือป้ายเขียว
ใช่ตราดาวแฉกหรือแค่รถกระป๋องง้องแง้งเท่านั้น...
ตำแหน่งการงานมันกระเทื่องไปถึงไหนแล้ว
โอ้...นี่มันได้ไปดูงานที่ต่างประเทศเลยหรือ...อยากไปมั่งจัง...
ขอดูหน่อยเถิดว่าวันนี้มันสวมชุดอะไรไปปาร์ตี้
ขอส่องหน่อยเถิดว่าเวลามันใส่ชุดว่ายน้ำแล้วถ่ายรูปมาเซ็กซี่ขนาดไหน...
โอ้ว...นี่ชาวบ้านเขาอัพขนาดได้ถึงนี้เชียวหรือ...เราน่าจะทำอย่างเขามั่งนา...
ขอดูหน่อยเถิดว่า...หน้าตาลูกของมันเป็นยังไง เหมือนพ่อหรือแม่มัน
แล้วน่าเอ็นดูสู้ลูกเราได้ป่าว...
ขอดูสถานะเฟซบุ้คมันหน่อยสิ ว่าตอนนี้มันเลิกกับแฟนมันไปรึยัง...
ถ้าเลิกแล้วจะได้เข้าไปสมน้ำหน้า เย้ย ไม่ใช่ เข้าไปปลอบ
หรือไม่ก็อวยพรให้เจอคนที่ดีกว่า ส่งกำลังใจให้อะไรงี้...
พอช่วงไฮซีซั่น...ก็ขอดูหน่อยว่ามันแต่งชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาว
แต่งหน้าทาปากได้สวยเริดกว่าปกติแค่ไหน งานแต่งอลังการณ์
เชิญแขกมากี่ร้อย มีกิ๊กเก่าของเราไปงานแต่งมันแล้วไปสะเหล่อหน้า
ที่กล้องถ่ายรูปให้มันเอามาโพสต์ให้ชาวบ้านดูรึป่าว...
หรือไม่ก็...ขอดูว่ารอบนี้เจ้าบ่าวเจ้าสาวคนที่สองสามสี่ของมัน
มีดีกว่าคนก่อนสักประมาณไหน...เอาเถิด อย่างไรมันก็มีปัญญาแต่งใหม่
เราก็แค่พิมพ์ข้อความแสดงความยินดีไป แม้ไม่ได้ไปร่วมงานมัน
พอเห็นเพื่อประกาศว่าจะแต่งงานผ่านเฟซบุ้คและเรียนเชิญแขกผู้มีเกียรติ
ทุกท่านไปร่วมงานแต่ง...เราที่ไม่ได้รับการ์ดเชิญเลยสงสัย
ฉันใช่แขกผู้เกียรติรึป่าวหว่า...ควรไปงานมันมั้ย...หรือรอให้มันโทรมาบอกดี
แต่คิดดูอีกที...มันไม่เชิญแหล่ะดีแล้ว ไม่ต้องเสียตังค์ใส่ซอง
ของขวัญก็ไม่ต้องไปวิ่งหาซื้อ สรุปว่า หลบลี้หนีหน้าไปก่อน
ที่มันจะหาตัวฉันเจอในระยะนี้ รอฤกษ์แต่งงานมันผ่านไปก่อน
แล้วค่อยกลับมาขอโทษขอโพยที่ติดธุระไม่ได้ไปงานแต่งงาน
และฉวยโอกาสนั้นด้วยการอวยพรย้อนหลังไป...
จากนั้นก็หันไปส่องดูชีวิตดาราเขาบ้างเพื่อเปลี่ยนมุมมอง
เรื่องชาวบ้านคืองานของฉัน ดูซิว่า ดาราคนนี้ไปมีสัมพันธ์กับใคร
แล้วทำไมมันอีรุงตุงนังอย่างนั้นล่ะ...ไม่ชอบเลยชีวิตมายาแบบนี้...
หลอกลวงทั้งเพ...
ไม่ไหว ขอแว้บไปดูการเมืองละกัน...โอ้ย ทำไมรัฐบาลมันห่วยอย่างนี้
ราคาสินค้าตกต่ำ แต่ทำไมฉันยังกินของแพงวะ...งงนะเนี่ย
ดูดเลือดสูบเนื้อชาวบ้าน ผีดิบมาเกิดชัดๆ...
สะบัดหน้าเสร็จ หันไปชื่นชมบทความ สารคดีดีๆดีฝ่า
หาอะไรบันเทิงเริงใจ อย่างนิยายขายฝันดีกว่า
พออ่านๆไป ไหงพระเอกนางเอกเรื่องนี้ซื่อบื้อจัง
เห็นหน้ากันไม่กี่วันก็รักกัน มีสัมพันธ์กันซะแล้ว
ทำไมมันง่ายดายอย่างนี้หนา...ไม่น่าจะเชื่อเลยจริงๆ...
แล้วทำไมมันมีแต่ฉากติดเรตขนาดนี้...อ่านไปปาดเลือดกำเดาไป
ว่าเลิกดูละครเพราะมันมีฉากแบบนี้แล้วหนา มาอ่านนิยายที่คิดว่า
น่าจรรโลงใจเสียหน่อย ก็มีแต่อะไรแบบนี้...ชักเซ็ง...
พอจะเข้ามาสอดส่องเรื่องศาสนา มาเจอผู้รู้กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด...
มีการยกนั่นยกนี่มาถกประเด็ยกัน
อ่านไปงงไป เพราะเราไม่รู้อะไรมาก่อนเลย...
สรุปว่า...สุดท้าย...จอดป้ายหน้า...บ้านฉันเอง
เพราะพอดูๆชีวิตชาวบ้านชาวช่องในเฟซบุ้คไปแล้วเริ่มจิตตก...
งั้น...เราควรจะอัพชีวิตตัวเองให้มากขึ้นซิ...จะรอให้ชาวบ้านเดินไปข้างหน้า
แล้วทิ้งเราไว้ตรงนี้ได้ยังไง...
ดังนั้น...วันนี้...เราต้องหาอะไรเด็ดๆมาโพสต์กลบให้ชาวบ้านฮือฮาเสียแล้ว
มันเป็นเช่นนี้...และคงเป็นเช่นนี้อยู่อย่างนั้น ถ้าใจเรายังยอมให้มัน
เป็นอย่างนั้นโดยไม่ยอมเปลี่ยนแปลง...
เราไม่เบื่อบ้างหรือกับการต้องกดดูชีวิตชาวบ้าน
เราไม่เบื่อบ้างหรือกับการต้องอ่านคำด่าทอกันทุกวี่ทุกวัน
เราไม่เบื่อบ้างหรือที่ต้องปั้นหน้าถ่ายรูปเพื่อเอาไปลงเฟซ
เราไม่เบื่อบ้้างหรือที่ต้องพยายามปั้นแต่งเรื่่องราวให้คนอื่นยอมรับเรา
เราไม่เบื่อบ้างหรือที่ต้องถ่ายรูปก่อนลงมือกินข้้าว
เราไม่เบื่อบ้างหรือที่ต้องถ่ายรูปกับป้ายนั่นป้ายนี่
เราไม่เบื่อบ้างหรือที่ต้องโพสต์สถานะของเราบอกให้ชาวโลกรู้
เราไม่เบื่อบ้างหรือกับเรื่องราวไร้สาระของคนบางคนที่เราติดตามอยู่
เราไม่เบื่อบ้างหรือกับเรื่องฉาวของคนโน้นคนนี้ที่มีมาให้หัวใจกระตุก
เราไม่เบื่อบ้างหรือที่ต้องคอยจับจ้องมือถือ คอมพิวเตอร์ จดจ่ออยู่กับมัน
เราไม่เบื่อบ้างหรือที่ต้องคอยพกมือถือไปโน่นมานี่ตลอดเวลาแม้แต่
ตอนเข้าส้วม...
เราไม่เบื่อบ้างหรือท่ีต้องคอยสอดส่องชีวิตคนที่เรามีใจให้อย่างเงียบๆ
โดยไม่อาจทำอะไรได้มากไปกว่าน้ัน
เราไม่เบื่อบ้างหรือที่จีบกัน โดยที่หาอะไรที่มันจริงใจ มั่นคงไม่ได้แบบนั้น
เราไม่เบื่อโลกมายา ที่ถูกสร้างมา ถูกเราทุกคนช่วยกันสร้างสรรค์
ปั้นแต่งขึ้นมาบ้างเลยหรือ ไม่เบื่อกันจริงๆหรือ...
คนเขียนคนนึงที่บอกได้เต็มปากเต็มคำว่า...เริ่มเบื่อแล้ว...
และได้ทำการวิจัยด้วยตนเอง หักดิบด้วยตัวเองแล้ว
ทำให้รู้แล้วว่า ถึงไม่ทำแบบที่เขียนไว้ข้้างบน ชีวิตคนเขียนก็ไม่ได้
มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปมากมายเลย...หมายถึงในด้านชีวิตนะ
ประมาณว่ามันไม่ได้มีอิทธิพลต่อชีวิตอย่างแท้จริง...
ไม่ทำก็ไม่ตาย ยังหายใจได้ดีอยู่...กินได้อยู่ นอนหลับอยู่...
ทางกายหรือทางด้านการใช้ชีวิตยังไม่มีปัญหาอะไร
แต่ทางด้านจิตใจ เปลี่ยนไปอย่างน่าเหลือเชื่อ...
และเมื่อจิตใจเปลี่ยน ความคิดเปลี่ยน...การดำเนินชีวิตก็เปลี่ยนไป
รู้สึกว่าตัวเองถูกปลดปล่อยจากอะไรบางอย่างไป
และเริ่มรู้สึกถึงคำว่า อิสรภาพ...
ฉันออกมาจากเปลือกที่ฉันและคนอื่นๆช่วยกันสร้างได้แล้ว...
มุดไปอยู่ในเปลือกนั่นเสียตั้งนาน...บัดนี้โผล่หัวออกไปมา
ทำไมอากาศภายนอกมันอร่อยจัง...
นั่นแหล่ะค่ะ...ที่อยากจะฝากสาส์นไปถึงผู้ที่คอยแต่จะสร้างเปลือก
เพื่อให้ตัวเองและคนอื่นๆเข้าไปมุดหัวอยู่...เปลือกที่ไม่ได้ทำให้เรา
ปลอดภัยเลย...เปลือกที่นับวันยิ่งหนาขึ้นเรื่อยๆ
ลองออกมาสูดอากาศภายนอกดูนะคะ....
แล้วเราจะรู้ว่า...อัลลอฮฺนั้นสร้างอะไรไว้ให้เราตั้งมากมาย
มิใช่บ่วงมายาที่เราช่วยกันสร้างขึ้น...
ถ้าอยากจะรู้ว่าชีวิตที่ออกมาจากตรงนั้นได้เป็นอย่างไร
ลองไม่แตะต้องเฟซบุ้ค ไม่แชตกับชาวบ้านดู
หรือเลิกใช้ชีวิตทำนองเหมือนที่เขียนไว้ข้างบนดูสัก 6 เดือน
รับรองเห็นผล...แล้วจะทำให้เห็นอะไรที่เราไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้เห็นด้วย
แม้จะยากลำบาก หากลองผ่านมันมาได้...แน่นอนว่าคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม
พอเราทำได้แล้ว...คราวนี้ พอเรากลับไปเล่นเฟซบุ้คหรือโปรแกรมแชต
อีกครั้ง เราก็เหมือนจะมีตามองเห็นอะไรบางอย่างได้ทะลุปรุโปร่ง
มากขึ้นกว่าที่เคยเห็นมา...และนั่นคือของขวัญล้ำค่าที่ได้มา
หลังความยากลำบากที่เราก้าวผ่านมาได้สำเร็จ...
ลองดูนะคะ...ไม่ได้บอกว่าเฟซบุ้คหรือโปรแกรมแชตต่างๆไม่ดี
แต่อะไรจะดีหรือไม่ดี มันขึ้นอยู่กับคน...ว่าใช้ไปในทางที่ดีหรือไม่ดี...
อย่าคิดว่า การทำเช่นนี้เป็นการขวางโลก
หรือสวนกระแสเพื่อให้ตัวเองดูโดดเด่น เตะตาชาวบ้าน
หรือเป็นหมาหัวเน่าของสังคม...
แต่ให้คิดในแง่ที่ว่า...ถ้าเราลองขวางโลกดูสักครั้ง...
มันจะให้ผลลัพธ์อย่างไรต่อตัวเราบ้างดูดีกว่าค่ะ...
ปล.หากไม่ดีหรือมีอะไรทำให้ระคายเคือง...ขออภัยมา ณ ตรงนี้...
ด้วยจิตคารวะ
