ท่านอย่าโศกเศร้าเลยเพราะแท้จริงอัลเลาะห์อยู่ร่วมกับเรา? ดังนั้นอัลเลาะห์ จึงประทานความสงบมั่นของพระองค์แก่เขา(จนคลายความโศกเศร้าและความกลัว) และพระองค์ทรงเสริมกำลังของเขาด้วยไพร่พล(มลาอิกะฮ์เป็นจำนวนมาก)ซึ่งพวกเจ้ามองพวกนั้นไม่เห็น ดังนั้นใครหรือที่จะดีเลิศ ไปกว่าทั้งสอง(นบีมุฮัมหมัดและอบูบักร)ซึ่งอัลเลาะห์เป็นบุคคลที่สาม(ที่อยู่ร่วมกับพวกเขา)?
กลัวมากกว่าท่านอะลี(อ)มากนะ ท่านอิมามอะลี(อ)นอนบนที่นอนไม่รู้ว่าศัตรูจะมาเมื่อไร แต่ท่านอบูบักรอยู่ในถ้ำ แล้วยังขี้กลัวอีก อย่างนี้เหรอคอลีฟะห์อัศศิดดิก
ท่านอย่าโศกเศร้าเลยเพราะแท้จริงอัลเลาะห์อยู่ร่วมกับเรา? ดังนั้นอัลเลาะห์ จึงประทานความสงบมั่นของพระองค์แก่เขา(จนคลายความโศกเศร้าและความกลัว) และพระองค์ทรงเสริมกำลังของเขาด้วยไพร่พล(มลาอิกะฮ์เป็นจำนวนมาก)ซึ่งพวกเจ้ามองพวกนั้นไม่เห็น ดังนั้นใครหรือที่จะดีเลิศ ไปกว่าทั้งสอง(นบีมุฮัมหมัดและอบูบักร)ซึ่งอัลเลาะห์เป็นบุคคลที่สาม(ที่อยู่ร่วมกับพวกเขา)?
กลัวมากกว่าท่านอะลี(อ)มากนะ ท่านอิมามอะลี(อ)นอนบนที่นอนไม่รู้ว่าศัตรูจะมาเมื่อไร แต่ท่านอบูบักรอยู่ในถ้ำ แล้วยังขี้กลัวอีก อย่างนี้เหรอคอลีฟะห์อัศศิดดิก
ช่วงนั้น ท่านซัยยิดินาอะลี ยังไม่เป็นที่ขุนเคืองของพวกกุฟฟาร เมื่อพวกกุฟฟารทราบว่าผู้ที่นอนอยู่นั้น เป็นท่านซัยยิดินาอะลี พวกเขาก็ไม่ให้ความสนใจต่อท่าน เราจะพบว่าในช่วงแรกของการประกาศอิสลามนั้น ท่านซัยยิดินาอบูบักร จะทำสร้างความขุ่นเคืองให้แก่พวกกุฟฟารและมักถูกทำร้ายเมื่อทำการปกป้องท่านนบี ซ๊อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม
เขาจึงกล่าว คัดค้านท่านว่า แท้จริงอัลเลาะห์(ซ.บ.)ทรงกล่าวขัดแย้งกับสิ่งที่ท่านพูด!
ท่านญะฟัรจึงกล่าวแย้งเขาว่า ? พระองค์ทรงตรัสว่าอะไรหรือ?
เขาตอบว่า พระองค์ทรงตรัสว่า
إِذْ يَقُولُ لِصَاحِبِهِ لاَ تَحْزَنْ إِنَّ اللّهَ مَعَنَا
?เมื่อเขา(มุฮัมหมัด)กล่าวกับเพื่อนของเขา(คืออบูบักร)ว่า? ท่านอย่าเศร้าโศกไปเลย เพราะแท้จริง พระองค์ทรงอยู่ร่วมกับเรา? ดังนั้นความโศรกเศร้ามิใช่ความหวาดกลัวดอกหรือ?
ท่านญะฟัรจึงกล่าวตอบกลับไปว่า ? มิใช่เป็นเช่นนั้น! เพราะ ความโศกเศร้ามิไช่ความหวาดกลัว การโศกเศร้าของอบูบักรฺนั้นเป็นเพราะกลัวว่าท่านนบี(ซ.ล.)จะถูกสังหาร เพราะท่านนบี(ซ.ล.)ไม่ได้รับการยอมรับ(จากพวกกุฟฟาร)ในการนับถือศาสนาของอัลเลาะห์ ดังนั้นท่านอบูบักรจึงโศกเศร้าเพื่อศาสนาของอัลเลาะห์และร่อซูลของพระองค์ มิใช่การ โศกเศร้าของอบูบักรฺเพราะตัวเอง และท่านอบูบักรฺจะไม่เกิดความโศกเศร้าได้อย่างไร! ในเมื่อเหล่าตะขาบมากกว่าหนึ่งร้อยตัวได้ทำความเดือดร้อนแก่เขา แล้วเขาก็อุทานขึ้นอย่างเจ็บปวด !