salam
อยากเล่า ๆ
เมื่อวาน..
ตามสามีไปทำธุระที่นราฯ ใจก็คิดว่า ระหว่างที่สามีไปทำธุระ เราจะ (กระเตงลูก) ไปเที่ยวไหน ไปหาใครดีน๊า
เพราะไม่มีญาติที่นรา มีแต่กิ๊ก เอ๊ยไม่ใช่
กดเบอร์โทรไปเรื่อยๆ เผื่อว่ามีชื่อคนรู้จักแล้วเค้าอยู่นราฯ
ทันใดนั้นในสมองก็จำได้ทันทีว่า เรามีเพื่อนอยู่ที่นี่ (นราฯ) นี่หว่า!!
แล้วเราก็เคยมาหาเพื่อนคนนี้ครั้งนึง เมื่อ 9 ปีมาแล้ว
เพื่อนป่วยเพราะอุบัติเหตุที่กรุงเทพ และกลับมาพักรักษาตัวอยู่ที่นราฯ บ้านเกิดปีนี้ก็ปีที่ 10 แล้วที่เค้าป่วย ป่านนี้จะเป็นไงมั่งนะ
เออใช่...ไปหาเค้าดีกว่า
แต่เอาล่ะสิ...บ้านเค้าอยู่ไหนหว่า ที่เคยมาก็ตั้ง 9 ปีมาแล้ว จำได้เลือน ๆ เอง เบอร์ทง เบอร์โทรก็หายไปแล้ว
จำได้เพียงชื่อตำบล บางนาค แล้วบาคนางมันก็เล็กซะเมือ่ไหร่ล่ะ
ระหว่างที่สามีตระเวณขับรถรอบตัวเมืองเพื่อฆ่าเวลาเล่นไปเรื่อย ๆ ตาก็คอยสอดส่ายอยู่เงียบ ๆ เผื่อจะจำซอยได้
นาน ซ๊องงงง นาน ก็ไม่มีวี่แววเลยว่าจะเจอ ก็เลยถอดใจว่า สงสัยไม่ได้ไปเยี่ยมเพื่อนแล้วล่ะ ช่างเหอะ....ไม่ไปเยี่ยมก็ได้
คุณสามีเลยพาไปทานก๋วยเตี๋ยว doctor ก็คิดว่า พอทานเสร็จก็คงอืดไปตามๆ กัน เพราะงั้น ไปนั่งหาดนราทัศน์ หรืออ่าวมะนาว ให้กระเพาะย่อยอาหารง่ายๆ ดีกว่า
ระหว่างที่เลี้ยวรถจะมุ่งสู่ถนนที่จะไปอ่าวมะนาว ตาก็เหลือบไปเห็นชื่อถนน ที่จำได้ว่า บ้านเพื่อนอยู่ที่ถนนสายนี้
อิช้านก็โวยวายลั่นรถ ประมาณว่า ถนนสายนี้แหละ บ้านเพื่อน!! ทันใดนั้นอีกที ตาก็เหลือบไปเห็นร้านอาหารริมถนน ซึ่งจำได้ว่า ร้านนี้แหละ คือร้านขายข้าวของแม่เพื่อน
จึงให้จอดรถแล้วก็ถามคนที่อยู่ที่ร้าน ว่าใช่ร้านของแม่เพื่อนไหม
ปรากฏว่า ใช่!!!
อัลฮัมดุลิลละห์
อิช้านก็เลยได้เข้าไปเยี่ยมเพื่อนซึ่งจำได้ว่าเมื่อ 9 ปีที่แล้ว เค้ายังนอนแหม็บอยู่กับเตียง ไปไหนมาไหนไม่ได้ แต่พูดและทักทายได้
แต่วันนี้ เค้าจะเป็นยังไงบ้างนะ ระหว่างที่ก้าวขึ้นบันไดบ้านไป ก็ลุ้นไป
เออ...ที่สำคัญ เพื่อนจะจำ เราได้มั้ย (ฟระ)
555
ทันที่ก้าวขึ้นบ้าน ก็พบว่าเพื่อนยังนอนอยู่บนเตียงเดิม ที่เดิม ร่างกายผ่ายผอมกว่าเดิม แต่ใบหน้าสดใสมาก แสดงว่ามีกำลังใจดี
เพื่อนผงกหัวขึ้นมาดูว่าใครมา ทันทีที่เห็น เค้ากล่าวอุทาน อัลลอฮ์ แล้วก็ยิ้มมมมมม <<< แสดงว่า เค้าจำอิช้านได้ 55
แม่เค้าเข้ามาให้สลามและต้อนรับ ปากก็พร่ำบอกว่า คิดถึง และคอยดูภาพถ่ายเสมอ ๆ เวลาคิดถึง ทำเอาอิช้านก็ซึ้ง ปนละอายนิด ๆ ที่มาอยู่ปัตตานีตั้ง2 ปีแล้ว แต่ไม่เคยนึกถึงเพื่อนคนนี้เลย
จากนั้นสารพัดคำถามและบทสนทนาก็เริ่มขึ้น คุยไปก็ผลัดกันจับลูกลิงไป
พี่ๆ น้อง ๆ ก็ออกกมาต้อนรับ และจำอิช้านได้หมด ยิ่งทำเอาอิช้าน ละอายใจตัวเอง โพด ๆ เข้าไปใหญ่
สามีก็เลยปล่อยให้อิช้านอยู่บ้านเพื่อนคนนี้ระหว่างที่ตัวเองไปทำธุระ
มีอยู่คำพูดหนึ่ง ที่ถามเค้าไปว่า เบื่อไหมที่ต้องนอนอยู่แบบนี้
เค้าตอบมาแบบธรรมดา
แต่คำตอบนี้มันทำให้อิช้านเก็บมาคิดไปอีกนาน
"ก็เบื่อ....แต่ทำไงได้ ก็ต้องยอมรับไป ว่าอัลลอฮ์ให้เรามาแค่นี้"
อัลลอฮ์ ให้เรามาแค่นี้...
อัลลอฮ์ให้เค้ามาแค่นี้...
ให้เค้ามีชีวิตปรกติธรรมดาเยี่ยงคนทั่วไป ไปไหนมาไหนได้ เพียงแค่ 20 กว่าปี หลังจากนั้นคือบททดสอบ
แล้วตัวเราเองล่ะ อัลลอฮ์ยังทรงให้พละกำลังและความสามารถเราอยู่
ให้เรามากว่าเพื่อนคนนี้
แล้วทุกวันนี้ เราได้ทำความดีอะไร มากมายเพียงพอที่อัลลออ์ยังทรงเมตตาเราแล้วหรือยัง...
คำตอบของเพื่อน....ทำให้อิช้าน มีกำลังใจละเป็นอีกหนึ่งแรงบันดาลใจ ที่จะเป็นบ่าวที่ดีของพระองค์ให้มากขึ้น
อัลฮัมดุลิลละห์ ที่พระองค์ทรงให้เราพบกับเพื่อนคนนี้ อีกครั้ง เพื่อที่จะได้ตักเตือนกัน เพื่อที่จะได้ข้อคิดที่เป็นประโยชน์กับตัวเอง
อัลฮัมดุลลิละฮ์ สำหรับความเมตตาของพระองค์
วัสลาม
