เรื่องที่ฉันอยากเล่า...

[ILHAM]

เด็กท่าเรือ บ้านอยู่ไหน

[nada-yoru]

 salam

เมื่อสองสามวันก่อนหลอดไฟในห้องครัวเสีย...
จำต้องซื้อหลอดใหม่มาเปลี่ยนโดยด่วน...

และพอดีต้องออกไปซื้อสีและของกิน
ก่อนออกจากบ้านก็อ่านรายละเอียดบนหลอดไฟอันเก่าที่เสีย
จะได้ซื้อมาถูก...ตอนแรกกะจะถอดเอาไปทั้งอย่างนั้น
แล้วค่อยยื่นให้เจ้าของร้านว่าจะเอาแบบนี้
เพราะจะทำแบบนี้บ่อยเวลาไม่รู้เกี่ยวกับสิ่งนั้นๆ...

แต่ก็ไม่ได้เอาไป ด้วยความมั่นใจในตัวเองสูงว่า
ฉันรู้จักมันหน่า อยู่ด้วยกันมาตั้งสี่ปี แค่นี้จิ๊บจ๊อย
บวกกับเคยทำโคมไฟมาแล้วด้วย เลยคิดว่า แค่หลอดไฟอันเดียว
เปลี่ยนเองได้สบายอยู่แล้ว เพราะเคยเปลี่ยนหลอดอื่นๆในบ้านพักที่นี่มาแล้ว
ยอมรับว่า แรกๆที่ต้องมานั่งเปลี่ยนหลอดไฟ ก๊อกน้ำ
และอะไรๆที่รู้สึกว่ามันไม่ใช่งานของฉันเลย
เพราะแต่ก่อนที่จะมาใช้ชีวิตคนเดียว เรื่องแบบนี้เป็นหน้าที่ของพ่อ
และพี่ชายโน่น...เราแค่เรียนให้พอรู้ในห้องเรียนแต่ไม่เคยสัมผัส
พอมาเจอะกับตัวเลยรู้ว่า มันไม่ง่ายสักเท่าไหร่...
ฉันไม่ถนัดเลย แต่จะให้ช่างมาเปลี่ยนให้ ก็ดูไม่ดีอีก
เพราะทั้งห้องพักมีแค่เราคนเดียว แล้วช่างส่วนใหญ่ ก็เป็นผู้ชายทั้งนั้น...
สุดท้าย...ก๊อกน้ำ หลอดไฟ สายเครืื่องซักผ้า และอะไรๆต่อมิอะไร
ฉันต้องเรียนรู้และติดตั้งเองเกลี้ยง...ด้วยความจำเป็นมันบังคับ !!
มันอาจจะดูเป็นเรื่องง่ายๆสำหรับผู้ชาย แต่ผู้หญิง(อย่างข้าน้อย)ไม่เคยรู้
(ตอนนั้น คิดถึงพ่อกับพี่ชายที่บ้านจับใจ...)

เลยคิดว่า หลอดไฟหลอดเล็กๆแค่นี้ ไม่มีปัญหา

พอไปถึงร้านเท่านั้น...กำลังไฟและรายละเอียดที่ดูมาจากตัวหลอดเดิมนั้น
มันมีหลายขนาดเหลือเกิน แถมเป็นขนาดที่ไล่เลี่ยกันอีก...

รู้หมดทุกอย่างเกี่ยวกับหลอดไฟ แต่ไม่รู้ว่ามันยาวกี่เซ็น !!!

คราวนี้ คิดว่าด้วยประสบการณ์ที่อยู่ด้วยกันมากว่า 4 ปีคงพอช่วยได้
ข้าน้อยเริ่มประมวลข้อมูลในหัวแล้วว่า ความยาวน่าจะประมาณเท่าไหร่
ตอนแรกก็ว่าค่อยมาซื้อวันหลังก็ได้ เอาให้แม่น
เพราะหากซื้อผิดพลาดไป เสียตังค์เปล่าอีก...
แต่ก็ด้วยความมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองอีกนั่นแหล่ะ
ที่ส่งให้หยิบหลอดไฟที่คิดว่าใช่แน่ๆ 2 อัน ไปถามช่างในร้านว่า
มันต่างกันยังไง ช่างก็อธิบายว่า ขนาดและกำลังไฟเท่ากัน
แต่ที่ไม่เหมือนกันคือ สีของแสงมันนั่นเอง...
เลยถามต่อว่า...มันคือหลอดไฟที่ใช้ในครัวทั่วไปใช่มั้ยคะ...
ช่่างก็พยักหน้า...ไอที่ไม่มั่นใจอยู่นิดๆ ก็เลยมั่นใจมากขึ้น...
เลือกมาหนึ่งอันที่ฉันพอใจและค่อนข้างมั่นใจว่าใช่แน่ๆ ซื้อเลยทีนี้...

กลับมาถึงบ้าน...ดีใจว่าวันนี้ไฟในห้องครัวจะสว่างไสวสักที
ทำอาหารในความมืดมาหลายมื้อแล้ว...   

ปรากฏว่า...มันสั้นไปนิดเดียว (นิดเดียวจริงๆ)
ตอนนั้นเจ็บจี๊ดๆในหัวใจ ฉันซื้อมาพลาด พลาดได้ยังไง มันเป็นไปไม่ได้
นี่สี่ปีที่ผ่านมา ที่เคยใช้มันมาทุกวี่ทุกวัน ไม่ได้ช่วยอะไรเลยหรือ
ไอที่คิดว่ารู้จักมันดีแล้วนี่ ผิดทั้งหมดเลยหรือ...

ถอนใจเฮือกใหญ่ วันนี้เป็นไงเป็นกัน ไฟในครัวจะต้องสว่าง...
เลยถอดเจ้าหลอดไฟที่เสียนั่นแล้วรีบวิ่งออกจากบ้าน
ขึ้นรถไฟไปอีกสถานีนึง...เพราะใกล้บ้านไม่มี ร้านก็ใกล้จะปิดอยู่รอมร่อ...

ระหว่่างนั่งรถไฟ ก็คิดได้หลายอย่่าง โดยเฉพาะเรื่องของพ่อกับแม่
และพี่น้องที่คลานตามกันมา เห็นกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย...

เข้าใจแล้วว่า ทำไมเวลาที่เพื่อนหรืออาจารย์ถามว่า
พ่อแม่ของเธออายุเท่่าไหร่ ข้าน้อยซึ่งเป็นลูกรักของท่าน
ถึงตอบได้แค่เพียงประมาณ แต่ไม่สามารถตอบอย่างแม่นยำได้ว่า
พ่อแม่นั้นจริงๆแล้วอายุเท่าไหร่กันแน่ แล้วท่านเกิดวันไหน เดือนไหน
ปีอะไร ก็ไม่แน่ใจนัก... ทั้งๆที่เราอยู่ด้วยกันมานาน ตั้ง 20 กว่าปี
นานกว่าเจ้าหลอดไฟอันเก่าในมือที่กำลังจะเอาไปเปลี่ยนด้วยซ้ำ...

แค่รายละเอียดเล็กๆน้อย แค่ข้าน้อยรู้ว่าหลอดไฟที่ใช้มา 4 ปี
มันขนาดเท่าไหร่ ยาวเท่าไหร่ แค่จะเช็คให้ดีๆและใส่ใจมันสักนิด...
ข้าน้อยคงไม่ต้องฝ่าความหนาวเย็นจับจิตออกไปท่ามกลางความมืด
เพื่อไปซื้อหลอดไฟอันใหม่มาเปลี่ยน
ส่วนอันที่ซื้อพลาดมา ก็เอาไปคืนไม่ได้ เพราะซื้อมาจากอีกที่
และอยู่กันคนละจังหวัดเสียด้วย...ก็เลยต้องตัดใจ

แม้จะเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย เศษเสี้ยวของชีวิต
แต่สิ่งนั้นก็ทำให้เราตระหนักได้ว่า มันสำคัญยังไง
ก็ตอนที่มันเสีย แล้วเราต้องการจะเปลี่ยนมัน ต้องการหามาทดแทน...
แต่กับอีกอย่างนั้น...หากเสียไป มันซื้อมาเปลี่ยนใหม่ไม่ได้อีกแล้ว...

ปล.เหมือนจะยาว(อีกแล้วค่ะ)

วัสลามค่ะ

[XO5--->>>SuNsHinE +_____+]

อ่านแล้วนึกถึงคนที่บ้านจัง

ไม่ได้กลับบ้านมานานแระ

 

[ILHAM]

เหมือนกันเลย พ่อแม่เกิดวันอะไรที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ 555

[nada-yoru]

^

แต่แม่พี่เล่าเหตุการณ์ตอนคลอดพี่ให้ฟังได้เป็นฉากๆ
แถมจำได้ด้วยว่าพี่เกิดวันไหน เวลาไหน ขึ้นกี่ค่ำ เดือนอะไร
พระจันทร์ข้างขึ้นหรือข้างแรม หรือว่าเดือนดับ...
ใครทำอะไรที่ไหน ยังไงในวันนั้น...
แล้วในหมู่บ้านมีใครเกิดใกล้ๆเวลาพี่เกิดบ้าง
ใครเกิดหลังพี่กี่ชั่วโมง กี่วันก็ยังจำมาเล่าให้ฟังได้ไม่ผิดเพี้ยน...
(เพราะพี่ลองเช็คปฏิทินย้อนหลังก็ตรงกับที่แม่บอก)
และเพราะว่าพี่เองไม่ได้เกิดที่โรงพยาบาล...
แต่แม่พี่ยืนยันวันและเวลาได้ตรงกันกับพ่อพี่ที่เชียร์อยู่เลยนิ... 

ว่าแล้วก็...คิดถึงเนาะ...

 

[ILHAM]

แล้วเมื่อไหร่พี่จะได้คลอดสักทีล่ะ พี่น้องในบอร์ดอยากจะเห็นหลานแล้ว 555

[a d n a n]

สมควรถามว่า เมื่อไร พี่จะลงมามากกว่า ( เผื่อจะเร็วขึ้นมา หน่อยนึง )

[nada-yoru]

ไม่ไหวจะเคลียร์ ฮื่มๆๆๆ

 

[ILHAM]

เมื่อคืนที่ริมสระน้ำหอโซนซี มีการจัดงานอ่านบทกวีอะไรไม่รู้ของพวกสภากาแฟ ว่างงานเลยไปดูสักหน่อย พอดีรู้จักเพื่อนในนั้นด้วย พอเขาเห็นเลยถูกทาบทามให้ขึ้นไปอ่าน เคลียร์คิวกันเรียบร้อย ว่าจะอ่านของเนาวรัตน์ เพราะเคยท่องจนขึ้นใจ (ได้ไม่ได้ไม่รู้ เอามันส์ไว้ก่อน) แต่พอถึงเวลาเขาไม่เรียก มาเรียกเอาตอนท้ายเพื่อถ่วงเวลารายการต่อไป เลยหมดอารมณ์จะออกเลยนิ มีคอนเสิร์ตเล่นกันเองด้วย เพื่อชีวิตเพพวกนี้ ผู้หญิงที่ไปแต่ละคนก็เพื่อชีวิตทั้งนั้น (เห็นร้องเพลงตามได้) ว่าจะออกไปโซโล่ขลุ่ยสักหน่อย แต่เสียดายไม่ได้พาขลุ่ยยามาฮ่าที่สืบทอดมาจากคนแถวนี้ไปด้วย แต่ถึงพาไป ใจก็คงไม่ด้านพอออกไปหรอก 5555
ตอนหลัง ตอนเล่นเพลง คนเล่นคนนั้นเป็นพวกแนวคิดแบบคอมฯ เคยพูดว่าตัวเองไม่มีศาสนา ก่อนเล่นเขาพูดว่า เพลงนี้ไม่มีในลิส พอดีว่าเห็นว่าช่วงนี้กระแสสถาบันนิยมมาแรง เลยอยากยกเพลงนี้มา ไอเราคิดในใจว่าจะผ่านคืนนี้ได้มั้ยเนี่ย อีก5วันจะกลับบ้านแล้วนิ มันเล่นของสูงจริง เพราะนึกว่าเป็นสถาบัน....อย่างว่าซะอีก ที่ไหนได้ เขาหมายถึงสถาบันการศึกษาน่ะ โดยยกกรณีอุเทนถวายกับปทุมวัน แต่จากคำพูดเขา ถ้าไม่ยกกรณีนั้น มันก็ส่อให้คิดไปทางโน้นได้เลยนะ เพราะเห็นเน้นคำว่าสถาบัน และทุกอย่างก็เป็นไปได้ทั้ง2ทางนั้นหมด สุดท้ายก็ร้องเพลงหนุ่มน้อยของคำภีร์ เฮ้อออออ เกือบคุก

[ILHAM]

ไม่เข้าใจน่ะดีแล้ว รู้มากเดี๋ยวเฉียดคุก ไอพวกคอมฯพวกนั้นชอบนักแล

[a d n a n]

เมื่อคืนที่ริมสระน้ำหอโซนซี มีการจัดงานอ่านบทกวีอะไรไม่รู้ของพวกสภากาแฟ ว่างงานเลยไปดูสักหน่อย พอดีรู้จักเพื่อนในนั้นด้วย พอเขาเห็นเลยถูกทาบทามให้ขึ้นไปอ่าน เคลียร์คิวกันเรียบร้อย ว่าจะอ่านของเนาวรัตน์ เพราะเคยท่องจนขึ้นใจ (ได้ไม่ได้ไม่รู้ เอามันส์ไว้ก่อน) แต่พอถึงเวลาเขาไม่เรียก มาเรียกเอาตอนท้ายเพื่อถ่วงเวลารายการต่อไป เลยหมดอารมณ์จะออกเลยนิ มีคอนเสิร์ตเล่นกันเองด้วย เพื่อชีวิตเพพวกนี้ ผู้หญิงที่ไปแต่ละคนก็เพื่อชีวิตทั้งนั้น (เห็นร้องเพลงตามได้) ว่าจะออกไปโซโล่ขลุ่ยสักหน่อย แต่เสียดายไม่ได้พาขลุ่ยยามาฮ่าที่สืบทอดมาจากคนแถวนี้ไปด้วย แต่ถึงพาไป ใจก็คงไม่ด้านพอออกไปหรอก 5555
ตอนหลัง ตอนเล่นเพลง คนเล่นคนนั้นเป็นพวกแนวคิดแบบคอมฯ เคยพูดว่าตัวเองไม่มีศาสนา ก่อนเล่นเขาพูดว่า เพลงนี้ไม่มีในลิส พอดีว่าเห็นว่าช่วงนี้กระแสสถาบันนิยมมาแรง เลยอยากยกเพลงนี้มา ไอเราคิดในใจว่าจะผ่านคืนนี้ได้มั้ยเนี่ย อีก5วันจะกลับบ้านแล้วนิ มันเล่นของสูงจริง เพราะนึกว่าเป็นสถาบัน....อย่างว่าซะอีก ที่ไหนได้ เขาหมายถึงสถาบันการศึกษาน่ะ โดยยกกรณีอุเทนถวายกับปทุมวัน แต่จากคำพูดเขา ถ้าไม่ยกกรณีนั้น มันก็ส่อให้คิดไปทางโน้นได้เลยนะ เพราะเห็นเน้นคำว่าสถาบัน และทุกอย่างก็เป็นไปได้ทั้ง2ทางนั้นหมด สุดท้ายก็ร้องเพลงหนุ่มน้อยของคำภีร์ เฮ้อออออ เกือบคุก

ILHAM นี่ พูดยาว ๆ เป็นเหมือนกันนะ 

พูดไรไม่รู้ ขี้เกียจอ่าน 

แค่แวะมามาแซวเล่น   

[hiddenmin]

สถาบันเทคโนโลยี..... .......

[ILHAM]

สถาบันยังกายอดารีปาดอเซอมูวอ

[nada-yoru]

 salam

นานๆจะเห็นอิลฮามเล่าอะไรยาวๆ
(ผิดกับเรา ไม่เคยเล่าอะไรได้สั้นๆซ้ากกกกที )

ว่าแต่ เคยอ่านผลงานของ วินทร์ เลียววาริณ บ้างมั้ย
คนนี้เป็นคนหาดใหญ่ เก่ง เคยได้รับรางวัลซีไรต์ถึง 2 ครั้ง
และหนังสือที่ได้ทั้ง 2 เรื่องนั้น พี่เคยอ่านมาแล้วทั้ง 2 เล่ม
สมกับรางวัล ซึ่งปกติพี่ไม่ได้ยึดว่าต้องอ่านหนังสือที่ได้รางวัลมา
จะอ่านตามที่ชอบ หากอ่านไปแล้วไม่ง่วงไม่เบื่อก็อ่านได้อยู่อย่างนั้น
แต่ของคนนี้อ่านได้ถึง 2 รอบ(เล่มก็ไม่ได้บาง)
เขาเป็นคนที่มีฝีมือในการเขียน...
และจริงๆตอนนั้นเลยก็ไม่ได้สนใจจะอ่านของท่่าน...
แต่อาจารย์ประจำห้องสมุดใช้ให้นำเสนอพร้อมแนะนำหนังสือดีๆ
ให้พี่น้องในโรงเรียนด้วยกันหน้าเสาธงทุกวันเพื่อรณรงค์รักการอ่าน...
พี่ก็เลยไม่รุ้จะเริ่มด้วยเรื่องอะไร ตอนนั้นเห็นหนังสือมาใหม่ 2 เล่ม
มีที่ได้รางวัลซีไรต์ พี่ก็เลยเลือกของ วินทร์ เลียววาริณเล่มนึง
กับอีกเล่มได้รับรางวัลขายดีระดับโลก ของ โจเอนท์ ฯ
ที่หลายๆคนคงรู้จักในเรื่อง แฮรี่ พอตเตอร์ (ตอนนั้นกระแสเขายังไม่แรงในไทย)
แต่ก่อนจะแนะนำใคร เราจำต้องอ่านมันให้รู้เสียก่อน(ความจำเป็นมันบังคับ !!!)
เรื่องแฮรี่พี่เอากลับไปอ่านก็ว่าสนุกดี(มันเป็นนิทานไง)
ถึงจะชอบอยู่บ้างแต่ก็เฉยๆ
แต่อีกเรื่องที่เอากลับมาอ่านด้วยนี่สิ อ่านแล้ววางไม่ลง....
และเพราะอ่านเรื่องนั้น พี่ถึงสอบวิชาสังคมว่าด้วยประวัติศาสตร์การเมืองฉลุย...
เพราะเรื่องนั้น เป็นเรื่องที่จุดประกายให้อยากอ่านเรื่องราวหน้าประวัติศาสตร์ต่อ
หลังจากนั้นเลยอ่านของนักเขียนท่านอื่นๆด้วย
ได้รู้ความเห็นที่แตกต่างบนความแตกแยก แต่อยู่กันได้บนเส้นขนาน...
เลยชอบศึกษาประวัติศาสตร์ต่างๆมาตั้งแต่นั้น จากประวัติศาสตร์ในไทย
ก็ไต่ระดับขึ้นเป็นประวัติศาสตร์ระดับประเทศและระดับโลก....
และที่น่าศึกษาสุดๆ ประวัติศาสตร์ด้านศาสนา...พออ่านไป
จะรู้ว่าไม่ว่าจะเป็นประวัติศาสตร์ด้านใดก็ล้วนเกี่ยวกันหมด...

แต่มันก็แปลกอย่าง ขนาดพี่แนะนำไปทั้งสองเล่ม...
แต่รายชื่อคนมายืมหนังสือในห้องสมุดโรงเรียนมีน้อยกว่าแฮรี่ซะงั้น

พอได้ทำเป็นหนังมีคนติดหล่าว พี่ยังไม่เคยไปดูเลยนิ เรื่องแฮรี่น่ะ...

ต่างคนต่างใจ แล้วแต่ความชอบเนอะ...

ปล.งานเขียนของเนาวรัตน์พี่ก็ชอบ...ชอบทั้งผลงานและทึ่งในตัวบุคคล...
(เห็นเราพูดถึงท่าน)และยังอีกหลายๆท่าน เยอะนิ...
ปกติจะอ่านทุกอย่างที่ขวางตา แต่สายตายังดี ยังไม่สั้นและไม่ยาว....
อัลฮัมดุลิลลาฮฺ

ป.ลิงอีกที มีน้องๆเคยถามว่า มีเคล็ดลับอย่่างไรให้เราเรียนเก่ง
และประสบความสำเร็จ พี่ตอบได้คำเดียว...จงอ่าน!!

อินชาอัลลอฮฺ วัลลอฮุอะลัม

วัสลามุอะลัยกุมค่ะ

[...]

ยังมีเรื่องที่สนุกกว่าแฮร์รี่อีกหรอ
เหนทีต้องไปหาอ่านบ้างแล้วล่ะ

คิคิ