พี่เองเมื่อก่อนก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของเด็กที่ขาดพ่อแม่เหมือนกันนิน้องอันนูรเหอ
เพราะว่าอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาและเรียนโรงเรียนใกล้บ้านแบบไปกลับ
มาตลอด ไม่เคยห่างพ่อแม่ไปไหนนานๆ พอต้องมาอยู่คนเดียว
และเพื่อนมันดันส่งเพลงที่เกี่ยวกับเด็กกำพร้ามาให้ มีหลายท่อนที่กระแทกใจเลย...
ที่มหาลัยพี่มีโปรเจคเกี่ยวกับการดูแลเด็กพิการทางสมอง(ออติสติก)ด้วย
ว่าเราจะดูแลและให้การช่วยเหลือเขาในด้านใดยังไงบ้าง
หรือให้เขามีอาชีพอะไรแบบนี้อ่ะจ่ะ พี่ลุยโปรเจคนี้มาหลายปี
รุ้สึกว่า ภาษาญี่ปุ่นหรือภาษาใดๆแทบไร้ความสำคัญ
เพราะว่าเด็กกลุ่มนี้จะมีปัญหาด้านการสื่อสารกับคนอื่น
แต่มีความสามารถที่มนุษย์ทั่วๆไปทำไม่ได้ เราก็เลยต้องศึกษาลักษณะ
การสื่อสารของเขา คือต้องพยายามเข้าใจว่าเขาต้องการจะสื่ออะไรเรา
พี่เองรู้แค่ว่่า เวลาเราต้องการสืื่ออะไรสักอย่าง แต่สื่อไม่ได้มันอึดอัดแค่ไหน
หรือเวลาสื่อออกไปแล้วเขาไม่เข้าใจหรือเข้าใจผิดพลาด
มันรู้สึกเจ็บและอึดอัดแค่ไหน...ยิ่งได้ดูหนังที่เขาทำเกี่ยวกับเด็กพิการด้านสมอง
ที่ทำอะไรและบอกอะไรใครลำบาก โดนคนรังแก โดนสังคมทำร้าย
แม้แต่ตอนแม่เจ็บหนักเข้าโรงพยาบาล เขาก็ไม่ได้สื่อด้วยการร้องไห้ออกมา
แต่กลับเป็นการวิ่งไปเอามือรับน้ำฝน แม้แต่ตอนวิ่งเข้าเส้นชัยชนะ
เขาก็ไม่ได้แสดงความดีใจอย่างที่คนทั่วไปทำ...
ดูไปก็แทบร้องออกมางิ แต่ว่าอายชาวบ้านเขา ไม่กล้าร้องออกมา
แต่เพื่อนที่เรียนในห้องแอบร้องใหญ่เลย...ดูแรกๆเข้าไม่ถึงจิตใจเขา
ต้องดูหลายตอนกว่าจะ GET
ซึ่งมันจะเป็นอารมณ์ประมาณนั้น...พี่เองก็ต้องดูวิดีโอพวกนี้
ก่อนลงไปคลุกคลีกับเด็กกลุ่มนี้และทำความรู้จักกับพวกเขา
บางคนอายุมากกว่าพี่อีก แต่หน้าตาเหมือนเด็กไม่กี่ขวบเอง...
และที่สำคัญนิสัยน่ารัก ดูใสซื่อบริสุทธิ์ไม่ต่างจากเด็กๆเลย
เวลาได้ทำกิจกรรมด้วย เลยรู้สึกสบายใจ ผ่อนคลาย
เพราะว่าบางครั้งอยู่กับคนปกติทั่วไปก็เหนื่อยเอาการเหมือนกัน
ต้องรบกันทางความคิดประจำ
พอไม่ต้องคิดอะไรมากมาย และได้ทำตรงจุดนั้น ก็ว่าสบายใจดีไปอีกแบบ
ชอบ ก็เลยทำอยู่หลายปี..เพิ่งจะหยุดไป เพราะไม่มีเวลา...
ก่อนกลับอาจารย์ก็ชวนออกพื้นที่เหมือนกันจ่ะ...
แต่ที่ผ่านมาเขาไม่ยอมให้ถ่ายรูปก็มีนะ พ่อแม่เขาไม่อนุญาต
ซึ่งเราก็ต้องน้อมรับตรงจุดนี้...แต่ถ้าเป็นรูปผลงานของเขานั้นไม่เป็นไรเลย...
พี่เคยถามอาจารย์พี่ว่า หากวันนึงพ่อแม่ของพวกเขาไม่อยู่แล้ว
แล้วคนที่พิการทางสมองเหล่่านี้จะทำยังไง เพราะว่าเขาต้องพึ่งพาพ่อแม่
อยู่ตลอดเวลา เขาช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ อาจารย์พี่เลยบอกว่า
มีศูนย์ที่คอยช่วยเหลือตรงนี้...และฝึกอาชีพให้ด้วย
ก็เลยได้ไปดูงานกัน เป็นอะไรที่น่าทึ่งนะ พี่ไม่เคยรู้ว่ามีอะไรแบบนี้
บนโลกใบนี้มาก่อนด้วยซ้ำ ถือว่าเป็นความรู้ใหม่ มุมมองใหม่
และก็เกิดคำถามว่า เขาจะมีบาปบุญไหมในวันตัดสิน...
ปล.พี่ขอเป็นมิสไทยแลนด์เวิร์ลแล้วกันนะอิลฮาม
ตำแหน่งนางสาวไทยยกให้อันนูรกับซานา
และนางามบนดอยคงไม่แคล้ว..... 5555555
แบบว่า...อ่ะฮั้น...รักเด็กๆค่ะ
วัสลามค่ะ
