เมื่อ 6 ปีก่อน หลายคนมักถามข้าน้อยว่า...
เดินทางคนเดียวไม่มีเพื่อนไปด้วยมันไม่เหงาหรือ
ทำไมไม่เลือกให้เหมือนๆกับเพื่อน จะได้มีเพื่อน...
ข้าน้อยเลยตอบไปว่า...จะไปหาเพื่อนเอาข้างหน้า...
พอสอบเข้ามหาลัย อาจารย์ถามว่า ทำไมเลือกไปเรียนที่นั่นล่ะ
ไปอยู่คนเดียวไม่มีเพื่อนจะอยู่ได้หรือ...
ข้าน้อยก็ยังตอบเช่นเดิมว่า...จะไปหาเพื่อนเอาข้างหน้า...
พอถึงเวลาเลือกเรียน ก็มีอาจารย์ถามว่า ทำไมไม่เลือกเรียนสาขานี้ล่ะ
มันสอบเข้าง่ายกว่าเยอะ ไม่ต้องเสี่ยงมากมายด้วย
เธอสอบได้แน่ๆ...
ข้าน้อยก็ตอบว่า ไม่เป็นไรค่ะ ขอให้ได้เรียนในสิ่งที่ถนัด
ถ้าให้เลือกเปลี่ยนที่เรียนกับเปลี่ยนสาขา ข้าน้อยขอเลือกเปลี่ยนที่เรียนค่ะ...
ไม่ว่าจะยากเย็นแค่ไหน ก็จะลองดูสักตั้งให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปข้างค่ะ...
และมาวันนี้ หลายๆคนถามว่า...มีใครกลับไปด้วยกันมั้ย
ข้าน้อยบอกว่าเปล่า กลับคนเดียว...
เขาก็ถามว่า ไม่เหงาหรือ ไม่กลัวหรือ ทำไมไม่หาเพื่อนกลับไปพร้อมกัน...
ข้าน้อยเลยตอบว่า...หากทุกอย่างมันลงตัวก็คงจะดีค่ะ...
อยากให้เพื่อนกลับพร้อมเรา แต่เรากลับพร้อมกันไม่ได้...
ส่วนเรื่องเพื่อนร่วมทาง ไปหาเอาข้างหน้าค่ะ ผู้คนมากมายที่รอให้เรา
ไปสานสัมพันธ์ รอให้เราไปเป็นเพื่อนเขา
แล้วเราจะเหงาได้อย่างไร...
แต่ถ้าถามว่าเศร้ามั้ย คงต้อบได้เต็มปากเต็มคำว่า เศร้า ที่ต้องจากเพื่อนๆไป...
แต่ก็เป็นการจากเพื่อพบเจอ...มันจึงเป็นความเศร้าและความสุขในคราเดียวกัน
แล้วเจอกันเมื่อชาติต้องการค่ะ
วัสลามค่ะ
