วันนี้มีเรื่องดีดีมาเล่าสู่กันอ่าน....โต๊ะปาเกร์ภูมิใจเสนอ "เรื่องที่ไม่คาดคิด" (ให้เสียงภาษาใต้โดย...โต๊ะปาเกร์ 
)
"วันนี้แล้วสิน่ะ" กำหนดการประชุมอูลามาอ์ของชมรมอูลามาอ์ปัตตานี "ผ่านมาเกือบเดือนแล้วก็ยังหากล้องวิดีโอและกล้องไว้ถ่ายภาพการประชุมของเหล่าบรรดาอูลามาอ์ยังไม่ได้" หลังจากที่การประชุมครั้งก่อนผ่านไปเมื่อวันที่ 27 ธันวาคมที่ผ่านมา ซึ่งทางปอเนาะดาลอเป็นเจ้าภาพในการจัดการประชุม "เอาละถ้างั้นเราก็แค่อัดเสียงก็พอ ก็มีแค่เครื่องอัดเสียง MP3 เท่านั้นนี่นาทำไงได้ล่ะ" เสียงโต๊ะปาเกร์คิดในใจเสียงดังมาก
แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อเพื่อนโต๊ะปาเกร์ข้างห้องยื่นกล้องถ่ายรูปดิจิตอลให้พร้อมกับบอกว่า "อ่ะ บังมีคนฝากมาให้บังช่วยถ่ายรูปให้ด้วย" "อั้ลฮัมดุลิ้ลละห์ กำลังหาอยู่พอดีเลย" โต๊ะปาเกร์ยื่นมีอออกไปรับด้วยความปลื้มใจ ด้วยคิดว่าวันนี้จะได้ถ่ายรูปอูลามาอ์ทุกคนที่มาร่วมประชุม แต่ในระหว่างที่กำลังเตรียมตัวไปยังบาลายซึ่งใช้เป็นที่ประชุมนั้น สิ่งที่ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้น มีเพื่อนโต๊ะปาเกร์อีกคนเข้ามาแล้วพูดว่า "เฮ กาลู กาแว เนาะ มินเตาะตูลง วี แดมอ ตากัด วิดีโอ บูเละเดาะ กาแล อาดอ กล้องวิดีโอ" "ฮอ มอและ ล่า ซายอ โดะชาฆี กล้องวิดีโอ บอมอและ" โต๊ะปาเกร์ตอบรับด้วยความดีใจด้วยสำเนียงแปและปานกลางถึงมากที่สุด แล้วเพื่อนโต๊ะปาเกร์คนนั้นก็กลับไปเอากล้องวีดีโอและนัดไปเจอกันที่บาลาย
เมื่อไปถึงบาลายและได้กล้องถ่ายและกล้องวีดีโอเรียบร้อยแล้ว "ท่ำพรื๋อดี๋ว่ะ อยั่งกลอง ซ้องตั๋ว แต่หว่า ค่นถายค่นเดี๋ยว เหอว่าไป่ค้อฉ่วยไค่ให้ถ้ายให้ที่ดีหว่ะ แต่หว่าห๊าม่ายไคฮ้านซักคน กะเบ่อค่นเอิ๋นก่ามาค้อฉ่วยเราโอย่นิ" โต๊ะปาเกร์คิดในใจ(ด้วยสำเนียงใต้แบบสงขลา)พร้อมกับเอากล้องมาศึกษาวิธีใช้งานของทั้งสองเครื่อง
แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นหลังจากที่ไปลองเซ็ตเครื่องเสียงแบบมั่วๆ เมื่อเหลือบไปเห็นขาตั้งไมค์โครโฟนที่เคยใช้เสียบไมค์เวลาอาซาน ซึ่งตอนนี้มันถูกเก็บไว้ข้างฝาหลังจากถูกถอดไมค์ไปใช้ในโต๊ะประชุม สมองมันแปลความหมายได้ไวเท่าการมองเห็น มันแปลความหมายออกมาว่า "เนี่ยพบแล้ว ตั๋วฉ่วยข้องเรา" โดยไม่รอช้า โต๊ะปาเกร์รีบเข้าไปคว้ามันเพื่อที่จะพาไปดัดแปลงเป็นขาตั้งกล้อง
และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อการประชุมดำเนินไปได้ไม่นานนัก อยู่ๆไฟฟ้าก็ดับลงกระทันหัน ทำให้การประชุมไม่คืบหน้าเท่าใดนัก แต่ไม่นานนักไฟฟ้าก็กลับมาอีกครั้ง แต่ช่วงที่ไฟฟ้าดับนี้แหละที่เป็นโอกาสของเรา
และแล้วสิ่งที่ต้องคิดก็เกิดขึ้น ว่าจะต้องทำอย่างไรเพื่อจะให้กล้องวิดีโอไปติดตั้งอยู่บนขาไมค์อันนี้ให้ได้ แล้วสารพัดวัสดุอุปกรณ์ที่พอหาได้บริเวณนั้นก็ถูกนำมากองรวมกันโดยความร่วมมือของผองเพื่อนโต๊ะปาเกร์เพื่อที่จะประยุกใช้ และแล้วก็สำเร็จ เมื่อกล้องวิดีโอถูกติดตั้งไว้บนขาตั้งไมค์ฯ ด้วยการยึดไว้ด้วยกระดาษลัง หนังยาง และเทปกาว อาจจะดูไม่หรูนักแต่ก็โอเคอ่าน่ะ (อิอิ) แล้วเจ้ากล้องก็ถูกนำไปใช้ภายใต้ความตะลึงงันของทุกสายตาที่ได้พบเห็น ต่างคนคงจะคิดว่า "คิดได้ไงเนี่ย"
แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อถ่ายวิดีโอไปได้สักพักก็เจอปัญหาแบตฯหมด "อารายกานเนี่ย" "แต่ไม่เป็นไร ถ่ายไปด้วยชาร์จแบตฯไปด้วยก้อได้" โต๊ะปาเกร์คิดในใจ พร้อมกับดำเนินการตามที่คิด จนสุดท้ายก็ได้ถ่ายภาพเหตุการณ์ไว้ตอดการประชุม
(โปรดติดตามตอนต่อไปในวันพรุ่งนี้ คืนนี้ง่วงแว้วววว)
หลังการประชุมเสร็จสิ้นลง มีการจัดเลี้ยงแก่เหล่าบรรดาอูลามาอ์ เหตุการณ์ต่างๆก็ดำเนินไปตามปกติ จนกระทั่ง เวลาที่เหล่าบรรดาผองเพื่อนโต๊ะปาเกร์ต่างรอคอยก็มาถึง เมื่อบรรดาอูลามาอ์กินเสร็จแล้วแยกย้ายกันกลับโดยต้องผ่านบรรดาโต๊ะปาเกร์ที่ต่างเรียงแถวกันเพื่อจับมือสลามเพื่อรับบารอกัต พอโต๊ะครูท่านสุดท้ายผ่านไป เหล่าบรรดาโต๊ะปาเกร์ต่างหันมองมาจ้องหน้ากัน และดูเหมือนต่างคนต่างเข้าใจความหมายของกันและกัน โดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใดๆ ทุกคนต่างมุ่งสู่วงอาหารที่บรรดาโต๊ะครูเหลือเอาไว้ แต่มิใช่เพื่อที่จะเก็บกวาดแต่อย่างใดไม่ แต่เพื่อจัดการสิ่งที่โต๊ะครูเหลือทิ้งไว้ให้โดยหวังบารอกัตของโต๊ะครูผู้มีความรู้ เหมือนโต๊ะครูท่านจะรู้ดีว่าหลังจากท่านทั้งหลายกลับกันหมดแล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับอาหารพวกนี้ สิ่งที่ท่านทั้งหลายเหลือไว้จึงมิใช่เพียงแค่ของเหลือ แต่ทว่าอาหารบางอย่างท่านยังมิได้แตะต้องด้วยซ้ำไป "แหมโต๊ะครูแต่ละท่านช่างรู้ใจโต๊ะปาเกร์เสียจริงเชียว ก็แหงละ ท่านเหล่านี้ก็เคยเป็นโต๊ะปาเกร์มาก่อนนี่นา" ภาพที่ท่านโต๊ะครูเห็นโต๊ะปาเกร์ยืนมองตาปริบๆในวันนี้คงจะทำให้ย้อนระลึกถึงความทรงจำในวันนั้นของท่านได้เป็นอย่างดี และเหตุการณ์ในวันนี้ก็จะเป็นความทรงจำให้เหล่าโต๊ะปาเกร์ได้ระลึกอีกครั้งเมื่อถึงวันนั้น อินชาอัลเลาะห์
แล้วเวลาที่ทุกคนต่างรู้ดีว่าต้องเกิดขี้นก็มาถึง ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่มีวันเลิกรา เพียงไม่นานนักโต๊ะปาเกร์แต่ละคนต่างก็สมัครสมานสามัคคีกัน ช่วยกันจัดการสิ่งที่โต๊ะครูทิ้งไว้ให้กันอย่างเอร็ดอร่อย และขอดุอาอ์ให้ได้รับบารอกัตกันไปเต็ม เมื่อช่วยกันจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับ เตรียมตัวเรียนกีตาบกันต่อตามปกติ และรอคอยการกลับมาของเหล่าบรรดาโต๊ะครูอูลามาอ์อีกครั้งในอีกสองสัปดาห์........
เล่าโดย...โต๊ะปาเกร์...ณ ริมคลองยะหริ่ง ริมตลิ่งแห่งปอเนาะดาลอ
ขึ้น 15 ค่ำ เดือนยี่(ซอฟัร) ฮ.ศ.1432
