เรื่องที่ฉันอยากเล่า...

[ILHAM]

السلام عليكم
มีเรื่องที่แบบว่า"อากาตะตรีมอ" มาเล่าครับ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นแถวบ้านผมเมื่อวาน ไม่รู้ออกข่าวหรือเปล่า เสียดายผมไม่อยู่บ้าน
คือว่าเมื่อวานเช้าได้ยินเสียงปืนจากค่ายที่ทหารตั้งแถวหลังวัด ปรากฏว่ามีคนตาย ผู้นั้นเป็นอีมามมัสยิดแห่งหนึ่งที่ถูกจับไป إنالله وإناإليه راجعون ชาวบ้านประท้วงและต้องการเอาศพมา ทหารไม่ให้บอกว่าต้องไปชันสูตรก่อน จากนั้นก็เอาไปชันสูตรที่โรงพยาบาล หมอบอกว่า ฆ่าตัวตาย สุดท้ายก็เดินขบวนพาศพตั้งแต่โรงบาลถึงกูโบร์เลย
คิดดูสิครับ อากาตะตรีมอขนาดไหน ใครมันจะเชื่อครับ แล้วจะเอาปืนจากไหนไปฆ่าตัวตาย ทหารมันสะเพร่าขนาดทิ้งปืนเพ่นพ่านหรือ ถ้าเป็นผมเอาไปยิงทหารไม่ดีกว่ารึ แล้วเป็นถึงอีมามจะคิดสั้นไปฆ่าตัวตายหรือ นี่มันแผ่นดินตานิง ตั้งแต่เกิดไม่เคยได้ยินข่าวชาวตานิงฆ่าตัวตายสักครั้ง ไม่เหมือนซีแย มีข่าวทุกวัน ฆ่าลูก ฆ่าเมีย ฆ่าพ่อ ฆ่าแม่ สุดท้ายฆ่าตัวเองหนีปัญหา
จะเอายังไงกับมันดีครับ ชักจะไปกันใหญ่แล้ว พูดออกมาได้แก้ปัญหา ใครไม่เจอไม่รู้หรอกครับ พวกที่ได้แต่ดูข่าวไปวันๆ แล้วก็คล้อยตามข่าว สุดท้ายก็แช่งพวกแบ่งแยกดินแดน ทั้งๆที่เฟอะยอสร้างเองทั้งนั้น
แม้ผมจะตายก็ขอตายบนแผ่นดินบ้านเกิดของผมครับ
ياالله !!! بيناسكن له مريك ايت

[คนเดินดิน]

salam

เคยสอบเอ็นท์ฯ  ไม่ติด

เลยไปสอบเทคนิคติดซะงั้น

(สงกะสัยว่ามีแววน่าจะได้เรียนช่าง)

ช่างมันเห๊อะ

เพราะว่าไม่ได้เรียน

(ลูกบ่าวเค้าเพ...กลัวอดใจไม่ไหว  เลยหนีไปบวชชีพราห์ม  ล้อเล่น....)

ทำงานเก็บตังค์เพราะไม่ใช่ลูกเศรษฐี  แต่ก็รวยน้ำใจนะพี่น้อง

(มีแอบขี้โม้อีกเรา)

สุดท้ายก็จบปริญญากับเขาจนได้

แค่นี้ละกัน 

 


หากผิดพลาดประการใดจงอภัยให้ด้วยนะพี่น้อง

[คนเดินดิน]

salam

สังข์ทองเลยน้องรัก

เมื่อเช้าเห็นทหารเอาดาบกันสังข์ทองไม่ให้เข้าไปในวัง

แต่สังข์ทองเอาดอกไม้สีแดงขว้างใส่ทหาร

เออ...สังข์ทองเนี่ยน่ารักดีแฮะ

 

หากผิดพลาดประการใดจงอภัยให้ด้วยนะพี่น้อง

[ILHAM]

ขอบคุณมากครับพี่ลีลีน แต่ผมอยกาได้เรื่องเป็นต่อมากกว่าครับ เพราะว่าผมดูไม่ทันจบ ดันหลับไปก่อน ดูได้ถึงตอนที่จวบโดนไล่ออกเท่านั้น
ช่วยเล่าด้วยนะครับ อยากรู้มากๆ เมื่อก่อนอยู่หอกลับมาดูทุกสัปดาห์เลย

[คนเดินดิน]

ขอบคุณมากครับพี่ลีลีน แต่ผมอยกาได้เรื่องเป็นต่อมากกว่าครับ เพราะว่าผมดูไม่ทันจบ ดันหลับไปก่อน ดูได้ถึงตอนที่จวบโดนไล่ออกเท่านั้น
ช่วยเล่าด้วยนะครับ อยากรู้มากๆ เมื่อก่อนอยู่หอกลับมาดูทุกสัปดาห์เลย

salam

ขออำภัยนะน้อง

ที่บ้านทีวีเสีย

พลอยดูบ้านญาติ

ดูเท่าที่ดูได้

ดูเท่าที่ได้ดู

จึงบอกบ่ได้ในสิ่งที่ถาม


หากผิดพลาดประการใดจงอภัยให้ด้วยนะพี่น้อง

[Al Fatoni]

อัสสลามุ อลัยกุม

             55+ ค่ายภาษาอังกฤษรอบแรกที่ผมทำอยู่ตอนนี้ ระหว่างวันที่ 1-5 เมษายน 2551 ก็สำเร็จลุล่วงไปด้วยดีมากๆ ได้ผลเกินที่คาดกว่าที่คิดไว้เยอะ เพราะก่อนเริ่มค่ายรู้สึกจะมั่วๆ ไม่พร้อม คงจะต้องโดนน้องๆ ค่ายด่าหรือวิจารณ์กันลับหลังแน่ และพี่เลี้ยงค่ายส่วนใหญ่ก็อ่อนประสบการณ์มากๆ หนึ่งในนั้น ก็ผมด้วยนั่นแหละ ถือว่าเป็นค่ายแรกในชีวิตก็ว่าได้ ที่เป็นพี่เลี้ยงค่ายอย่างเป็นทางการเสียที

              ผมว่า สาเหตุสำคัญที่ทำให้ค่ายครั้งประสบความสำเร็จ ทั้งๆ ที่มันน่าจะล้มเหลวนั้น อาจจะมาจากการที่พี่เลี้ยงค่ายมีมากเพียงพอ และส่วนใหญ่อายุก็ไม่ห่างจากน้องๆ มาก และบางครั้งด้วยความที่เป็นครั้งแรกกันเกือบทุกคน ทำให้ทุกอย่างทำไปด้วยความเต็มที่ ไม่มีการเกียง และส่วนใหญ่เข้ากับน้องได้ดีมากๆ ตรงนี้ น้องๆ เองก็ยอมรับ ว่า ตั้งแต่พวกเขาเข้าค่ายมา ไม่เคยสนิทกับพี่ค่ายได้เร็ว และผูกพันเช่นนี้มาก่อน แรกๆ ที่ได้ยินน้องๆ สารภาพ ในคืนที่เรียกน้องไปอบรม (จะเรียกว่า รับน้องก็ได้ คืนนั้นประมาณ คืนที่ 3 เวลา 5 ทุ่ม-เกือบๆ ตี1) ก็ต่างสารภาพหลังการอบรมอย่างที่บอกไปข้างต้น จนทำให้พี่ค่ายอย่างพวกเราๆ พูดไม่ออกเหมือนกัน เพราะก่อนหน้านี้ เราเตรียมใจมาแล้วว่า อาจจะโดนน้องๆ ระบายอะไรบางอย่างออกมาที่ไม่น่าฟังก็ได้ แต่ อัลหัมดุลิลลาฮฺ ทุกอย่างกลับตรงข้ามไปในทางที่ดีขึ้น และดีขึ้น

               ว่า...น่าเสียดายที่ผมอยู่ค่ายรอบสองไม่ได้ ระหว่างวันที่ 8-12 เมษายน 2551 เพราะต้องมีธุระต้องไปสานต่อให้จบ อินชาอัลลอฮฺ แต่ก็ขอติดตามน้องอยู่ห่างไปตลอดละกัน ความรู้สึกส่วนตัวผมเอง รู้สึกผูกพันกับน้องๆ มากๆ ทั้งที่เราอยู่ด้วยกันเพียงแค่ 5 วันเท่านั้นเอง ผมติดตามดูแลน้องๆ จนวินาทีสุดท้ายที่พวกเขาขึ้นรถ และจากลาไป ที่ทำไปไม่ใช่ เพราะหน้าที่ และไม่ใช่เพราะขยัน หรือเสียสละอะไรหรอก แต่เพราะพวกเราห่วงใยพวกเขา พวกเราขอให้พวกเขารับรู้ก็เพียงพอ แค่นี้เราก็ชื่นใจแล้ว

                เนื่องด้วยผมเอง อาจจะเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้านด้วยกระมัง บางครั้งทำให้เวลามีน้องๆ บางคนเรียกผมว่า "บัง" และยิ้มให้ผม ไว้ใจผม บางครั้งผมรู้สึกตื่นตันใจอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ และผมเองก็พยายามเข้าหาพวกเขา และสนิทสนมด้วย เพื่อไม่ให้เกิดช่องว่าง และความเกร็งต่อกัน แต่มีน้องผู้ชายอยู่คนหนึ่ง ที่หน้าตาค่อนจะละม้ายเหมือนน้องชายคนเล็กสุดของผม และนิสัยเขานิรักกว่าน้องผมเยอะเลย เชื่อฟังง่าย ไม่ดื้อ ฉลาดด้วย ทำให้รู้สึกว่ามีน้องชายเพิ่มขึ้นมาอีกคนจริงๆ น้องคนนี้แหละ ที่ผมสนิทที่สุด และเทคแคร์จนกระทั่งกลับบ้านขึ้นรถไปส่งให้

                 ผมเองก็เคยเข้าค่ายมานับไม่ถ้วน ตั้งแต่สมัยประถมปลายยัน ป.ตรี ก็ได้ประสบการณ์มากมาย ผมว่า หากเราจะเรียกความสัมพันธ์ที่มีต่อกันในช่วงเพียงระยะเวลาอันสั้นระหว่างทำค่ายว่า "ความมหัศจรรย์" ก็คงไม่ผิด และจะเรียกว่า "สิ่งมีค่าอย่างหนึ่งซึ่งแม้แต่เงินก็หาซื้อไม่ได้จริงๆ" ก็ยิ่งไม่ผิดเข้าไปใหญ่ ใครเคยมีประสบการณ์อย่างนี้ คงจะเข้าดี ไม่ต้องอธิบายอะไรมาก เพราะเราชาวค่ายย่อมเข้าใจความรู้สึกตรงนี้ได้ดี หากใครมีเคยทำค่ายมาก่อน จะกี่ครั้งก็ตาม แตไม่เคยมีความผูกพันธ์ระหว่างสมาชิกในค่าย ผมพูดได้เต็มปากว่า เขายังไม่ประสบความสำเร็จในเรื่องนี้ เพราะนั่นคือหัวใจหลักของการทำค่าย ที่ไม่มีใครปฏิเสธได้ อัลหัมดุลิลลาฮฺ ที่อย่างน้องผมได้สัมผัสกับมันแล้วครั้งหนึ่ง และคงจะต้องมีอีกครั้งต่อไป อย่างแน่นอน อินชาอัลลอฮฺ

                  ป.ล.บันทึกแห่งความผูกพันของพวกเราชาว English Camp (1st/1-5/4) 2008 ณ มอ.ปัตตานี (หอ 5 และตึกมนุษยฯ)

วัสสลามุ อลัยกุม

[ILHAM]

                  ป.ล.บันทึกแห่งความผูกพันของพวกเราชาว English Camp (1st/1-5/4) 2008 ณ มอ.ปัตตานี (หอ 5 และตึกมนุษยฯ)

วัสสลามุ อลัยกุม

ขอโทษครับ หอ5 เนี่ย หอผู้หญิงไม่ใช่หรือ พี่ไปทำอะไรในหอหญิง 5555
แล้วได้เจอกับพวกโอลิมปิกหรือเปล่าครับ รู้สึกว่าพักหอ8 ตรงข้ามหอ5
ตึกมนุษย์ใช่ตึก19หรือเปล่า ไม่แน่ใจ

[คนเดินดิน]

salam

ขอให้โชคดีในการสอบทุกคน

หากผิดพลาดประการใดโปรดอภัยให้ด้วยนะพี่น้อง

 

[ILHAM]

salam

ขอให้โชคดีในการสอบทุกคน

หากผิดพลาดประการใดโปรดอภัยให้ด้วยนะพี่น้อง

 

آمين يارب العالمين
ขอให้คุณครูทุกคนให้คะแนนนักเรียนง่ายๆด้วยครับ จะได้สอบผ่านกันทุกคน

[ILHAM]

السلام عليكم
มีเรื่องอยากเล่าอีกแล้วครับ ติดใจมาก
คืนหนึ่ง เดินอยู่แถวหน้ารามตรงร้านขายเสื้อข้างทางแถวตีนสะพานลอย มีเด็กหญิงคนหนึ่งผมยาวใส่ชุดนอนสีชมพูกำลังเดินลงสะพานอย่างเพลิดเพลินตามประสาเด็กประถมไร้เดียงสาคนเดียว ส่วนที่ตีนสะพานก็ได้มีนักท่องเที่ยวชาวจีนกำลังคุยกับเจ้าของร้านเสื้อวัยรุ่นๆต่อรองราคา พอเด็กคนนั้นเดินลงมาถึงด้านล่าง เจ้าของร้านวัยรุ่นนั้นก็ได้เรียกเด็กคนนั้น แล้วชี้ไปที่คนจีน คนจีนพูดกับเด็กว่า "อีชวันฮันเดร็ด" เด็กก็พูดกับเจ้าของร้านว่า "ตัวละร้อย" เจ้าของร้านก็พูดกับชาวจีนว่า "โนๆๆ" จากนั้นเด็กก็เดินจากไป ชาวจีนก้จากไปอีกทาง  ส่วนเจ้าของร้านก้หันหลังกลับไป
น่าทึ่งมาก กำลังจะบอกว่า อังกฤษเด็กนี้สูงมาก ไอคนนั้นแค่สุ่มเรียกเด็กประถมมาให้ช่วยแปล เด็กนั้นทำได้เฉยเลย

[al-fantazy]

วันนี้ม่ายมีไรทำ  เลยอยากหาไรทำแก้เซ็ง........................มีเรื่องจามาเล่าให้ฟังกันเล่นๆ เผื่อว่าจะขำ..หุหุ

กาลครั้งหนึ่ง ในยุคที่มนุษยชาติยังนุ่งห่มใบไม้กันอยู่นั้น  ได้เกิดการถกเถียงกันขึ้น  ระหว่างนิ้วมือทั้ง 5  ว่า นิ้วใด คือ นิ้วที่ดีเลิศที่สุด  

ครั้นต่อมา.. ..

"นิ้วโป้ง" ก็เอ่ยขึ้นมาว่า  "ข้าคือ นิ้วที่ดีเลิศที่สุด  เพราะ มนุษย์จะใช้ข้าในการ ชื่นชม และ ยกย่องคนอื่น  ทุกครั้งที่ใครทำสิ่งที่ดี มนุษย์ก็จะยกนิ้วโป้งขึ้นมา  เพื่อชื่นชมเค้า ในความเก่งกล้าสามารถ  ดังนั้น ข้านี่แหละ คือ นิ้วที่ดีเลิศ"


แต่ "นิ้วชี้" หาได้เห็นด้วยกับนิ้วโป้งไม่  ดังนั้น "นิ้วชี้" จึงได้เอ่ยขึ้นว่า....

"เจ้านิ้วโป้งเอ้ย เจ้าอะมั่วแล้ว.... ข้าต่างหาก  ที่ดีเลิศที่สุด  เพราะมนุษย์จะใช้ข้าในการออกคำสั่ง  และบงการคนอื่น  ทุกครั้งที่ออกคำสั่ง มนุษย์ก็จะใช้นิ้วชี้ในการออกคำสั่งเสมอ"


แต่อย่างไรก็ตาม "นิ้วกลาง" ก็ไม่เห็นด้วยกับทัศนะของนิ้วชี้และนิ้วโป้ง  ดังนั้น นิ้วกลางจึงเอ่ยขึ้นว่า.....

"เจ้านิ้วโป้ง และ นิ้วชี้ เอ๋ย... เจ้าทั้งสองตนก็มั่วทั้งคู่นะแหละ  นิ้วที่ดีเลิศที่สุดอ่ะ คือ ข้า "นิ้วกลาง" ตนนี้แหละ  เพราะข้าเป็นนิ้วที่ยาวที่สุดในหมู่พวกเจ้าและที่สำคัญ ข้าอยู่ตรงกลาง  และก็มีพวกเจ้าลอบรอบเป็นบริวารให้แก่ข้า ดังนั้น ข้าสิ ที่ดีเลิศที่สุดอะ"


เมื่อ "นิ้วนาง" ได้ยิน ทั้งสามนิ้วโอ้อวดกัน  ดังนั้น นิ้วนาง จึงได้โต้ขึ้นมาว่า ....

"เจ้าทั้งสามตนอ่ะ ไม่มีใครดีไปกว่าฉันหรอก  เพราะ "นิ้วนาง" อย่างฉัน เป็นนิ้วแห่งความรัก  ทุกครั้งที่มนุษย์แต่งงานกัน  พวกเค้าก็จะสวมแหวน ซึ่งเป็นสัญลักษณ์แห่งความรัก และความห่วงใย ไว้ที่นิ้วนางอย่างฉันเสมอ"


เมื่อ "นิ้วก้อย" ได้ยินบรรดานิ้วทั้งสี่คุยกัน ดังนั้น นิ้วก้อยก็พูดขึ้นมาว่า.........

"เจ้าทั้งสี่คนอ่ะ ก็มั่วพอกันทั้งหมดนะแหละ  ข้าว่า นิ้วที่ดีเลิศที่สุด ต้องเป็นข้า "นิ้วก้อย" ตนนี้นี่ เพราะข้าเป็นนิ้วแห่งคำมั่นสัญญา  ทุกครั้งที่มนุษย์จะสัญญากันพวกเค้ามักจะเกี่ยวก้อยสัญญากันเสมอ ดังนั้น ข้านี่แหละ ที่ดีเลิศที่สุด"


................///..........ในขณะที่นิ้วทั้งห้ากำลังถกเถียงเรื่องความดีเลิศกันอยู่นั้น  ทันใดนั้นเอง "ทวารหนัก" ก็ตะโกนขึ้นมาว่า "โว้ยๆๆๆ หยุดเถียงกันได้แล้ว มาล้าง "ขี้" ให้ตูก่อน" .....................///................ 


//////....... ไม่ทราบว่าบังๆ ก๊ะๆ อยากเป็น "นิ้ว" ไหนกันเอ่ย  หุหุ.... หรือ ว่า อยากเป็น "ทวารหนัก" ล๊ะ หุหุหุหุหุ 

[قطوف من أزاهير النور]

จบได้ติดลบมากเลย - -''
เซ็งเป็ด 

[กูปีเยาะฮฺสะอื้น]

 

[Al Fatoni]

เมื่อคืนวันพฤหัสที่ผ่านมา (7-11-2551) ได้ฝันว่า ตอนที่ฝันนั้นเป็นช่วงคืนวันศุกร์พอดี ช่วงมัฆริบ ใกล้ๆ เข้าคืนวันศุกร์ ค่ำคืนนี้ รู้สึกว่าท้องฟ้ามืดมัวมากๆ และดูแปรปรวนชอบกล เมื่อผ่านจากละหมาดอิชาอ์ไป ประมาณสัก 3-4 ทุ่มได้ ท้องฟ้าเริ่มแปรปรวน ก้อนเมฆเริ่มเคลื่อนตัวอย่างเร็ว และฝนตกเริ่มหนักขึ้น หนักขึ้น ประกอบกับเสียงฟ้าผ่า และสายฟ้าแลบก็เริ่มมากขึ้น และดำเนินไปอย่างต่อเนื่องติดๆ กัน และเริ่มหนักขึ้น หนักขึ้น เป็นบรรยายกาศที่ไม่เคยเจอมาก่อน ในฝัน ผมเยื้องไปมองทางหน้าต่างบ้าน ซึ่งเป็นกระจกใส เมื่อมองออกไป ก็รู้ตัวเองอยู่บนชั้นที่สองของบ้าน ทำให้มองได้ไกลออกไป และทันใดนั้น ผมก็เห็นสีเขียวๆ คล้ายๆ กับกลุ่มควัน กระพริบๆ คล้ายแสงกล้องแฟลชถ่ายรูป แต่มันใหญ่มากๆ อยู่ไกลออกไป จากนั้นไม่นาน มันก็เริ่มเข้ามาใกล้ๆ ตอนที่มันเข้ามาใกล้ ผมรู้สึกทำอะไรไม่ถูก คิดว่าจะหนีไป แต่ก็คงไม่ทัน จึงตัดสินใจดูอยู่กับที่ และมันก็ใกล้เข้ามาเต็มที ผมจึงรู้ได้ว่า ไปแสงเขียวๆ นั้น มันคือฟ้าผ่า ซึ่งมันเกิดขึ้นจากที่ไกลออกมา และดำเนินเรื่อยมาจนใกล้ถึงบ้านผม และเฉียดบ้านผมไป ตอนที่มันเฉียดบ้านผมนั้น ปรากฏว่ามีเสียงหนึ่งร้องตะโกนออกมาว่า พรุ่งวันศุกร์ พรุ่งนี้วันกิยามะฮ์ พรุ่งนี้วันกิยามะฮ์ เมื่อทุกคนได้ยินคำนี้ ผมเห็นสีหน้าแต่ละเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ต่างคนต่างจับคู่กันและกัน จับมือจับแขน และทำการสั่งเสียแก่กัน และร่วมตรวจสอบกันและกันว่า เคยทำผิดอะไรไว้บ้าง และมีอะไรอีกไหมที่เป็นวาญิบ ที่ยังทำไม่หมด ปรากฏว่า คืนนั้น ไม่มีใครนอนเลย มัวแต่ทำอิบาดะฮ์ และหน้าตาเครียดซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด ทุกทำจนกระทั่งรุ่งเช้าวันศุกร์ แต่ดูเหมือนว่า ไม่ปรากฏความเหนื่อยต่อพวกเขาเลย หากแต่อยากจะยืดเวลาออกไปอีกเสียด้วยซ้ำไป เมื่อวันศุกร์มาถึง และค่ำคืนที่ท้องฟ้าแปรปรวน ที่มีแต่ฟ้าผ่าเฉียดบ้านของแต่ละคน ไปผ่านไป ปรากฏว่า วันศุกร์ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย และก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ด้วย จากนั้นผมก็ตื่นขึ้นมา มาชาอัลลอฮฺ อะไรมันคล้องจองขนาดนั้น ผมตื่นขึ้นมา เปิดประตูบ้าน และฉะเง้อมองท้องฟ้า ณ ตอนนั้น วันที่ผมตื่นคือ วันพฤหัส (7-11-2551) วันนั้น ช่วงเช้าที่ปัตตานี เป็นที่ทราบกันดีว่า ฝนตกหนักตลอดช่วงเช้า และฟ้ามืดครึ้ม บรรยายกาศคล้ายกับตอนที่ผมฝันเดะๆ ก็ได้แต่ขอดุอาอ์จากอัลลอฮฺว่า ขอให้ผมกระทำอิบาดะฮ์ทุกอย่างที่ค้างไว้ให้หมด ก่อนที่ผมจะสิ้นใจ หรือวันกิยามะฮ์มาถึง อามีน ยาร็อบ (เรื่องนี้ผมเล่ามาจากความฝันของผม มันอาจจะมัวหน่อย แต่ก็เล่าไปตามที่ตนฝัน ประเด็นสำคัญ ผมว่าไม่ได้อยู่ที่เราเจออะไรแปลกๆ ในฝัน แต่สิ่งสำคัญอยู่ที่ว่า ฝันของผมครั้งนี้ คล้ายกับจะเตือนผมอะไรให้รำลึกถึงอัลลอฮฺให้มาก อัลหัมดุลิลลาฮฺ และให้ผมดูแลครอบครัวของผมให้ดี ขออัลลอฮฺทรงทำให้จิตใจของผมมั่นคงต่อพระองค์เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นด้วยเถิด อามีน ยาร็อบบัลอาละมีน) - วัลลอฮุอะอฺลัม - วัสสลาม

[ILHAM]

ทำไมแบชอบฝันแนวๆนี้ตลอดเลย คราวก่อนก็ทีนึงแล้ว ก็ดีนะ ได้เตือนใจ ไม่มีฝันแฆแวมั่งหรือ