salam
วันนี้ฝนตก
. .
' ' ' ' '
' ' ' ' ' '
' ' ' ' '
' ' ' '
' ' '
' '
'
กำลังเดินทางกลับที่พัก...เดินไปก็คิดโน่นคิดนี่ไปเรื่อยเปื่อย
จนเกือบเดินเลยสถานีรถไฟ พอเดินเข้ามาในสถานีก็คิดโน่นคิดนี่ไปเรื่อยเปื่อย
ผู้คนขวักไขว่ในสถานีมากมายทำไมหันมามองแต่เรา แถมยิ้มให้อีก
เอ...เสื้อผ้าเราก็ไม่ได้แปลกนี่ สงสัยคงจะสวยกว่าทุกวัน

ริสกีมาถึงที่ไม่รับไว้พ่อบอกว่ามันไม่ดี...อัลฮัมดุลิลละฮ์ในใจ
แล้วยิ้มตอบชาวบ้านเค้าไป...ไม่เคยมีใครพร้อมใจยิ้มให้เราอย่่างนี้มาก่อนเลย
คุณยายส่งยิ้มมาให้ด้วยแววตาเอ็นดู..สงสัยวันนี้เราคงน่ารักกว่าวันอื่นๆ
ขณะเดินไปแจกยิ้มชาวบ้านไปก็เหลือบมองขึ้นไปข้างบน เสี้ยววินาที
มะช่ายแว้ววววววว
...อื้อ หือ...ลืมหุบร่ม!!!
รีบคว้าร่มมาหุบทันทีพร้อมฉีกยิ้มไปพลางๆ...ยิ้มไว้ก่อนพ่อสอนไว้...
ก่อนจะเก็บกวาดชิ้นส่วนใบหน้าของตัวเองที่ตกเกลื่อนกลาดตามทางเดิน
แล้วรีบโกยใส่ร่มคันโปรดพร้อมกับตอกตั๋วขึ้นรถไฟทันทีไม่มีหันหลังกลับ...
วิ่งไปก็ได้ยินเสียงเศษชิ้นส่วนของใบหน้าตกแตกเสียงดังตามหลัง...
กลับมานั่งทำใจอยู่ในรถไฟ มองร่มลายจุดสีสันแสบทรวงในมือ
เฮ้อ...แล้วจะทำยังไงกับมันล่ะทีนี้ คนเขาคงจำลายมันได้แล้วแน่ๆเลย...
ถ้าจำมันได้ เจ้าของมันจะเหลือเหร๊อ...ไม่น่าเลยเรา...เพราะร่มแท้ๆ...
ประสบการณ์ครั้งนี้สอนให้รู้ว่า...
"นอกจากของสวยแล้ว...คนยังชอบมองของแปลกด้วย..."

วัสลามุอะลัยกุมค่ะ
^___________^