salam
เพิ่งกลับจากมหาลัย...วันนี้บังเอิญได้พบปะกับกลุ่มเด็กออติสติก
ที่เคยร่วมทำโปรเจกมาด้วยกันกับอาจารย์มาสองปี...
เทอมนี้ไม่ได้สานต่อ เพราะว่าต้องทำผลงานจบ
แต่ก็ดีใจค่ะที่ได้พบ และรู้สึกตื้นตันที่ลูกศิษย์(รึเปล่า)ของข้าน้อย
ยังจำข้าน้อยได้อยู่...ทักทายโบกมือยิ้มแย้ม
บางคนมีสีหน้ามึนๆงงๆเหมือนสงสัยว่าใครหว่า....
พอบอกชื่อไปก็ร้องอ๋อ ปากบอกอ๋อแต่ตานั้นยังมึนๆอยู่นะคะ...
สักพัก ก็ถามว่า ใครเหรอ...คราวนี้ข้าน้อยกับอาจารย์พากันหัวเราะ
เขาก็ยังดีใจหัวเราะตามอีก...เสียดายไม่ได้เจอคนที่สนิทที่สุด...
คนนั้นน่ารักสุดๆ...อายุแก่กว่าข้าน้อยหนึ่งปี แต่ว่ายังคงความน่ารัก หน้าใส
เหมือนหลานข้าน้อยไม่มีผิดเพี้ยน...ทำเอาข้าน้อยหมดความมั่นใจ
ในความใสไปเรยยยยย...
พอได้ดูวิดีโอที่น้องอันนูรเอามาฝาก...น้ำตาซึมเลยนะเนี่ย...
นึกถึงลูกศิษย์เมื่อครู่ขึ้นมาทันใด...ไม่รู้ว่าเราอ่อนไหวเกินไป
หรือว่าเพราะนึกถึงใครบางคนขึ้นมาด้วยก็ไม่รู้...
"โลกเราที่เวียนหมุนอยู่...ล้วนมีเกิดแก่เจ็บตาย
แพ้ตัว-แพ้ใจไม่ได้...แม้ร่างกายมาไม่เต็ม
หัวใจรับเลือดแดงฉีด...หายใจไม่ขาดตอน
เนื้อตัวผิวกายที่อ่อน...ร้อนเย็นเจ็บเศร้าเป็น
อยากจะเห็น...คน...
อยากตะโกนร้องเพลง
อยากฟังเสียงตัวเอง..
อยากจะวิ่ง-อยากเดิน
อยากจะมีสองมือ...ไว้คอย...สร้างสิ่งฝัน...
แต่ยังแข็งขัน...ยื น ยั น สู้ อี ก
ไม่ได้หลีกไกล...จะฝันแม้แค่มีสิทธิ์...
หากชีวิตนั้น...เลือกในที่เกิด..
ทุกคนเกิดมา...อยากพร้อมมีครบกาย
แต่ในทาง...ของคนตรงข้ามกัน
...แต่ละคน...ที่เป็น...ใครให้เป็น..
...แต่ละคน...โถใครกำหนดมา..
แม้มีไม่เท่าคนอื่น...
ขาไม่อาจยืน...มือชูไม่ไหว
หรือตาที่ปิด...หูฟังไม่ได้...
ก้อมีความหมายคำว่าคน
หรือตาที่ปิด...หูฟังไม่ได้..
ไ ม่ ไ ด้ เ ลื อ ก เ กิ ด ม า เ ป็ น ภ า ร ะ สั ง ค ม"
(ฝันมีชีวิต)
ขอบคุณน้องอันนูรมากนะคะ
วัสลามุอะลัยกุมค่ะ
