ระหว่างร็อบบ(พระเจ้า)กับอินซาน(มนุษย์)
ความจริง ... ที่จะหลงประเด็นไปไม่ได้
อัลอัค
ทันทีทีวะหฺยู หรือการติดต่อจากพระเจ้าชุดแรกผ่านมายังท่านนบีมุฮัมมัด ศ็อลลัลลอฮุ อะลัยฮิวะซัลลัมที่ว่า
“อิกเราะอฺ บิสมิ ร็อบบิกัลลาซียฺ เคาะลัก . เคาะละก็อลอินซานะ มินอะลัก. – จงอ่าน ด้วยนามของพระเจ้า(ร็อบบฺ)ผู้ทรงสร้าง ผู้ทรงสร้างมนุษย์(อินซาน)จากก้อนเลือด” ในทันทีนั้นเอง
ประเด็นที่สำคัญที่สุดก็ถูกเปิดเผยออกมาให้มนุษย์ทราบ ถึงสถานะของมนุษย์ว่าเป็นเช่น? มนุษย์ถูกโยงเข้ากับร็อบบฺ(พระเจ้า)ที่เป็นผู้สร้างทุกสรรพสิ่ง มนุษย์เป็นหนึ่งในสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมา
การให้อ่านด้วยนามของพระเจ้า(บิสมิ ร็อบบิกะ)กลายเป็นการกำหนดทิศทางที่ชีวิตมนุษย์ทั้งหมดต้องมุ่งไปสู่มัน การงานทั้งหมด เจตนารมณ์ทั้งหมด การเคลื่อนไหวทั้งหมดเริ่มต้นขึ้นด้วยนามของพระเจ้า(บิสมิ ร็อบบิกะ)
ความจริงการมีชีวิตของผู้ศรัทธาบนโลกนี้มัน “นิ่ง” แล้ว ก็เพราะ
การมีคำตอบที่ชัดเจนว่า อยู่ทำไม และมีเป้าหมายเพื่ออะไร? ความจริงแล้วระหว่างมนุษย์คนหนึ่งกับสิ่งต่าง ๆ ที่รายล้อมรอบตัวเขา มิได้มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าความผูกผันระหว่างมนุษย์คนนั้นกับพระเจ้า(ร็อบบฺ) ผู้ทรงสร้าง .... ความผูกพันที่ต้องแสดงออกให้ประจักษ์ซึงสถานะระหว่างผู้สร้างและผู้ที่ถูกสร้าง
ระหว่างมนุษย์และสิ่งอื่น ๆ จึงกลายเป็นเรื่องรองและบางครั้งเป็นเรื่องลวง ระหว่างมนุษย์กับเกียรติยศของเขา ระหว่างมนุษย์กับทรัพย์สินของเขา ระหว่างมนุษย์กับเพศตรงข้ามที่เขาถวิลหา ระหว่างมนุษย์กับชาติพันธุ์ของเขา .... ระหว่างมนุษย์กับดุนยา(โลกนี้)ที่รายล้อมเขาอยู่
ชีวิตของผู้ศรัทธาต่อจุดเริ่มต้นด้วยนามของร็อบบฺ
เป็นชีวิตที่ดำเนินไปด้วนทัศนคติและคุณค่าแห่งฟากฟ้า เป็นชีวิตที่ไม่หลงใหลไปกับความมั่งคั่งของทรัพย์สมบัติ เป็นชีวิตที่ไม่แสวงหาซึ่งเกียรติยศชื่อเสียง เป็นชีวิตไม่ยี่หระต่อความงามของอิสตรี … นี่คือชีวิตที่ดำเนินไปด้วยกฎที่มาจากท้องฟ้าเบื้องสูง ซึ่งไม่อาจประเมินได้จากมุมมองของดุนยาที่ต่ำต้อยแห่งนี้
มนุษย์ที่ผูกพันกับผู้สร้างในฐานะตัวเขาเป็นสิ่งถูกสร้างขึ้นมา ได้สร้างมุมมองใหม่ที่แตกต่างโดยสิ้นเชิงกับปรัชญาแนวคิดทั้งหมด
มันเป็นชีวิตที่ถูกปลดปล่อยจากพันธนาการแห่งสิ่งจอมปลอมทั้งหลาย ...
น่าสลดที่ประเด็นอันยิ่งใหญ่แห่งอิสลาม - ประเด็นระหว่าง “ระหว่างร็อบบ(พระเจ้า)กับอินซาน(มนุษย์)” –
บางครั้งถูกละเลยไปในชีวิตของผู้ที่ถูกเรียกมุสลิม เมื่อประเด็นรองอื่น ๆ ถูกยกขึ้นมาให้ความสำคัญมากกว่า ถูกกล่าวถึงมากกว่า ถูกตอกย้ำมากกว่า ... หรือบางครั้งประเด็นย่อยต่าง ๆ ไม่ถูกพิจารณาผ่านประเด็นที่ยิ่งใหญ่นี้ มันจึงทำให้ไม่สามารถแก้ไขเยียวยาได้
เราฟื้นโครงการเศรษฐกิจ เราปฏิรูปการศึกษา เราเคลื่อนไหวงานการเมือง โดยไม่สามารเชื่อมโยงเข้ากับประเด็นใหญ่นี้ได้ อีกทั้งบางครั้งเราปฏิบัติโครงการต่าง ๆ โดยจงใจที่จะละเลยมันเข้ากับประเด็นใหญ่นี้ เมื่อใดก็ตามที่ชีวิตเราไม่ได้ดำรงอยู่บนทัศนคติ “ระหว่างร็อบบ(พระเจ้า)กับอินซาน(มนุษย์)” แล้ว เมื่อนั้นจะมีสิ่งอื่นเข้ามาแทนที่ร็อบบฺ ระหว่างความมั่งคั่งกับมนุษย์ ระหว่างเกียรติยศกับมนุษย์ ระหว่างผู้หญิงกับมนุษย์(ที่เป็นผู้ชาย) ระหว่างชื่อเสียงกับมนุษย์ ระหว่างแผ่นปริญญาบัตรกับมนุษย์ ระหว่างคำยกย่องกับมนุษย์ ระหว่างการยอมรับของผู้คนกับมนุษย์ ... หรือแม้กระทั่งสิ่งที่แทนที่ร็อบบฺนั้นเป็นสิ่งดี ๆ เช่นกลุ่ม องค์กร ที่ตนสังกัด หรือกลายเป็นครูบาอาจารย์ อุละมาอ์ มุรชีด หรือวลีทั้งหลาย
ชีวิตมนุษย์ที่อันตรายที่สุด คือชีวิตที่เริ่มต้นด้วยนามที่ผิดพลาด เริ่มต้นการใช้ชีวิตด้วยสิ่งลวงต่าง ๆ ที่เขาคิดว่ามันคือสิ่งสุดยอดปรารถนาแห่งโลกนี้ แทนที่จะนำปัจจัยต่าง ๆ แห่งดุนยาไปรับใช้ประเด็นใหญ่แห่งชีวิต แต่กลับนำปัจจัยเหล่านั้นมาเป็นประเด็นของชีวิตเสียเอง ... นี่คือชีวิตที่หลงประเด็นไปอย่างไกลลิบ
ชีวิตของเรามีความสามารถที่แตกต่างกัน ย่อมจะทำงานที่แตกต่างกันออกไป ชีวิตของเราอาจต้องทำงานหาความมั่งคั่ง อาจได้รับปริญญาบัตรมากมาย และอาจได้รับตำแหน่งหน้าที่ชั้นแนวหน้าต่าง ๆ แต่
ไม่ว่าชีวิตจะดำเนินไปเช่นไร มันต้องดำเนินไปบนหลักการที่ย้ำแนวทาง “ระหว่างร็อบบ(พระเจ้า)กับอินซาน(มนุษย์)” ... นี่คือประเด็นที่เราจะหลงออกไปไม่ได้ ประเด็นนี้กลายเป็น “จุดเริ่ม” ของวะหฺยูอีก 23 ปีต่อมาจนสิ้นสุด เป็นจุดเริ่มที่กำหนดระยะทางทั้งหมดเป็นจุดเริ่มที่กำหนดระบอบคิดที่ฝักรากลงสู่ชีวิตจิตใจของมนุษย์ที่ศรัทธาต่อการติดต่อครั้งนี้ ... มนุษย์ที่ถูกเรียกว่า “มุสลิม” (ผู้ยอมจำนนต่ออัลลลอฮฺโดยสิ้นเชิง) ซึ่งคำนิยามของมันคือบทสรุปแนวคิดความสัมพันธ์“ระหว่างร็อบบ(พระเจ้า)กับอินซาน(มนุษย์)”
คำตอบของชีวิตเราทั้งหมดจึงอยู่ที่
“ระหว่างเรากับอัลลอฮฺ” เท่านั้นเอง
