บทที่ 5
กลุ่มที่อนุญาตการร้องเพลงและดนตรี
ท่านอิหม่ามมาลิก ท่านอิหม่ามญะอฺฟัรฺ ท่านอิหม่ามอัลฆอสะลียฺ และท่านอิหม่ามอบู ดาวูด อัซซอฮิรียฺได้รวบรวมหลักฐานต่างๆ เกี่ยวกับการอนุญาตเสียงเพลงและการละเล่นเครื่องดนตรี เหตุผลต่างๆ ของท่านเหล่านี้ ดังนี้
1. อัลลอฮทรงดำรัสว่า
(...وَ اغْضُضْ مِنْ صَوْتِكَ إِنَّ أَنْكَرَ الأَصْوَاتِ لَصَوْتُ الْحَمِيْرِ) (لقمان:19).
... และจงลดเสียงของเจ้าให้ต่ำลง แท้จริงเสียงที่น่ารังเกียจยิ่งคือเสียงลาร้อง" (31:19).
ท่านอิหม่ามอัลฆอสะลียฺได้เอาความหมายของอายะฮฺนี้จาก ความเข้าใจที่ตรงข้าม (มัฟฮูม มุคอละฟะฮฺ) ว่า อัลลอฮฺทรงยกย่องเสียงที่ดี ด้วยเหตุนี้จึงอนุญาตให้ฟังบทเพลงที่ดี (ดู อัลฆอสาลียฺ อิหฺยา อุลูมุดดีน ส่วนที่ 4, เล่ม 2 หน้า 141)
2. หะดีษบุคอรียฺ ติรมีซียฺ อิบนุ มาญะฮฺ และท่านอื่นๆ จาก รุบัยยิอฺ บินติ มุเอาวิซ อัฟรออฺ
รุบัยยิอฺกล่าวว่า ท่านเราะซูล (ศ็อลฯ) ได้มายังบ้านในวันพิธีแต่งงานของหล่อน (พิธีที่หมายถึงนี้คือ พิธีการแต่งงาน ซึ่งในพิธีดังกล่าวมีผู้ชายและผู้หญิง แต่ระหว่างทั้งสองถูกแยกกันห่างพอสมควร ในอิสลามมี 3 พิธีการคือ พิธีการหมั้น พิธีการแต่งงาน และพิธีการอยู่ร่วมกัน) จากนั้นท่านเราะซูล (ศ็อลฯ) นั่งลงบนเสื่อ จากนั้นไม่นานจึงมีเด็กผู้หญิง (ญาริยะฮฺ) ออกมาตีกลองรำมะนาพร้อมกับร่ำร้องยกย่องชมเชยบิดามารดาของเขาที่พลีชีพในสมรภูมิบะดัรฺ ทันใดเด็กญาริยะฮฺเอ่ยขึ้นว่า ในบรรดาพวกเรานี้มีเราะซูล (ศ็อลฯ) ที่ล่วงรู้อะไรที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ แต่ท่านเราะซูล (ศ็อลฯ) กล่าวโดยทันทีว่า (ดู ประวัติอัลกัรฺมานียฺ เล่ม 9 หน้า 108 109, สุนันติรมีซียฺ เล่ม 3 หน้า 398 399 และสุนันอัลมุสเตาะฟา หน้า 586)
(لاَ تَقُوْلِي هكَذَا وَ قُوْلِيْ كَمَا كُنْتِ تَقُوْلِيْنَ)
ความว่า จงอย่าร้องเช่นนั้น แต่จงร้องในสิ่งที่พวกเจ้าได้ร้องไว้ก่อนหน้านั้นก็พอ
3. หะดีษรายงานโดยบุคอรียฺและมุสลิม จากอะอิชะฮฺ เล่าว่า (ดู เศาะหีหฺบุคอรียฺ, หะดีษหมายเลข 949, 952, และดู เศาะหีหฺมุสลิม, หะดีษหมายเลข 892 ด้วยสำนวนอื่น)
ครั้งหนึ่งท่านเราะซูล (ศ็อลฯ) ได้เข้ามายังที่ของฉัน ขณะนั้นข้างๆ ฉันมีเด็กสาวอยู่จำนวนสองคนกำลังบรรเลงเพลง (เกี่ยวกับวันบุอาษ : เป็นชื่อกำแพงแห่งหนึ่งสำหรับเผ่าเอาศฺ ซึ่งระยะทางจากนครมะดีนะฮฺต้องใช้เวลาเดินทางถึงสองวัน ณ สถานที่ตรงนี้เคยปะทุการสงครามที่ดุเดือดระหว่างเผ่าเอาศ์และค็อซร็อจญฺ) ฉันเห็นท่านเราะซูล (ศ็อลฯ) นอนโดยหันหน้าของท่าน ขณะนั้น อบูบักรฺจึงเข้ามา และโกรธฉันโดยกล่าวว่า ที่บ้านของท่านเราะซูลมีขลุ่ยของชัยฏอนด้วยหรือ? หลังจากที่ท่านเราะซูลได้ฟังคำพูดของอบูบักรฺ ท่านจึงหันหน้ามายังอบูบักรฺ และกล่าวว่า
(دَعْهُمَا يَا أَبَا بَكْرٍ)
ความว่า ปล่อยเขาทั้งสองเถิด โอ้อบูบักรฺ
หลังจากที่อบูบักรฺไม่ได้ให้ความสนใจ ฉันจึงใช้ให้เด็กหญิงทั้งสองออกไป วันนั้นเป็นวันอีด ซึ่งชาวซูดานกำลังรำด้วยอาวุธและโลห์ของพวกเขา (ในมัสยิด)