เธอคนนั้น คนที่ฉันรู้จักตั้งแต่ฉันจำความได้
เธอคนนั้น คนที่ฉันรู้ว่าควรไปให้เขาโอ๋ในยามที่โดนอาเยาะดุเวลาเรียนอัลกรุอาน
เธอคนนั้น คนที่ฉันพร้อมจะบ่นให้ฟังว่าอยากกินนู่นกินนี่ เพื่อหวังว่าในวันพรุ่งนี้สิ่งเหล่านั้นจะติดมือเขา
กลับมาบ้าน
เธอคนนั้น คนที่ให้เงินฉันพร้อมบ่นให้ฟังอยู่บ่อยๆว่า ใช้เงินประหยัดๆหน่อยมาทำงานเหนื่อยรู้ไหม จากนั้นอีกไม่นานก็จะมีประโยคตามมาว่า เงินน่ะพอไหม ต้องจ่ายอะไรรึเปล่า ถ้าไม่พอ ก็ขอนะอย่าอด
เธอคนนั้น คนที่บอกว่า ดีเหมือนกันให้ฉันไปเรียนปอเนาะ จะได้หัดดูแลตัวเองบ้าง แต่กลับเป็นคนที่น้ำตาไหลก่อนใครๆในวันที่ไปส่ง
เธอคนนั้น คนที่พูดว่า พอฉันกลับบ้านแล้วความเงียบสงบของบ้านหายไป แต่กลับโทรมาถามทุกสัปดาห์ว่าสัปดาห์นี้จะกลับบ้านรึเปล่า
เธอคนนั้น คนที่ไม่เคยผ่านระบบการสอบเข้าอุดมศึกษาระบบใดมาก่อน แต่ต้องมานั่งทำความเข้าใจกับระบบแอดมิชชั่น โอเนต เอเนต พร้อมทั้งติดตามข่าวสาร เพื่อที่จะเล่าให้ฉันฟังอยู่เสมอ
เธอคนนั้น คนที่ฉันชอบโม้ให้เขาฟังว่าจะเข้าเรียนคณะแพทย์ให้ได้
เธอคนนั้น คนที่ฉันสร้างความหวังจนเขาก็พร้อมที่จะหวังไปพร้อมฉัน
เธอคนนั้น คนที่ผิดหวังไปพร้อมฉัน ในวันที่ความฝันจะเป็นนักศึกษาคณะแพทย์ เป็นได้แค่ นักศึกษา(ที่อยากเรียน)คณะแพทย์
และเธอคนนั้น คือคนที่ไม่เคยเลิกหวัง และหมดหวังในคนที่ไม่ได้เรื่องอย่างฉันเลย
เพราะฉันรู้ว่ามีเขาอยู่
วันที่ควรเจ็บปวดมากมายกลับกลายเป็นแค่วันที่เบื่อๆอีกวันหนึ่ง
เพราะมีเขาอยู่
ปัญหาที่ดูเหมือนว่าโลกทั้งใบมันช่างโหดร้ายกับฉันเหลือเกิน กลายเป็นปัญหาที่ชิลๆ
รักมาน่ะ และญาซากิลละฮฺมามากๆที่อย่างน้อยก็สามารถทำให้คนๆหนึ่งรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากมายเลย
