มีคนรู้จักคนนึงค่ะ...เป็นคนไทย อยู่เมืองไทย...ภาษาไทยไม่ได้เรื่องเลยก็จริง(เขียนก็มักจะเขียนผิด สะกดคำผิดบ่อยๆ)...
แต่คุยภาษาอังกฤษเก่งมาก...สำเนียงก็น่าฟังค่ะ...เพราะเขาชอบและสนใจเรียนภาษาอังกฤษ
หัดดูซีรี่ย์ที่เป็นภาคภาษาอังกฤษ แม้ไม่ได้ไปนอกหรือจบจากนอก แต่ก็เก่งอังกฤษค่ะ...
คุยกันฝรั่งได้ดีมากๆ
เพราะเด็กที่ไปนอก จบจากนอก ก็ไม่ได้การันตีว่าจะเก่งภาษาอังกฤษหรือภาษาของประเทศที่ไปศึกษาหรืออาศัยอยู่
หากว่าระหว่างอยู่ที่ต่างประเทศคนๆนั้นไม่ได้ฝึกพูดกับเจ้าของประเทศ และยังคงใช้ชีวิตแบบเดิมๆเหมือนอยู่ที่บ้านเกิด...
ไม่ได้ติดตามดูโทรทัศน์ภาษาอื่นๆ...มันก็ไม่ต่างจากการเปลี่ยนสถานที่กิน สถานที่อยู่เท่านั้นเองค่ะ...
เพราะหลายๆคนที่จบจากนอกมา...ภาษาด้อยกว่าคนที่เรียนภาษาต่างประเทศในไทยอยู่มิใช่น้อย...
ซึ่งมันขึ้นอยู่กับความตั้งอกตั้งใจและการฝึกฝนของแต่ละคนมากกว่าค่ะ...
บางครั้ง...เราต้องลองเปิดใจเรียนภาษาของชนเผ่าอื่นดู...ไม่แน่ว่ามันอาจจะตรงกับจริตของเรามากกว่าภาษาแม่ก็ได้ค่ะ...
แม้จะไม่เก่งมากๆสักภาษา แต่หากว่า สามารถสื่อสารกับคนหลายๆชนเผ่าได้อย่างเข้าอกเข้าใจ
มันก็เป็นอีกมุมมองนึงที่ข้าน้อยมองว่า...คนๆนั้นก็น่าสนใจค่ะ...
ปล.ภาษาที่พูดยากที่สุดเลยก็คือ...ภาษาคนค่ะ...เพราะบางคนคุยภาษาเดียวกันแท้ๆ แต่ก็ไม่อาจเข้าใจกันได้
แต่กับอีกบางคน คุยกันคนละภาษาแต่ก็สามารถทำเข้าใจกันได้...
ดังนั้น...การสื่อสารระหว่างมนุษย์จึงเป็นอะไรที่ไม่ตายตัวค่ะ...เราต้องหัดสื่อสารในหลากหลายรูปแบบดู...
แล้วจะรู้ว่า....แม้ไม่เก่งมากๆสักภาษา แต่เราก็มีความกล้าที่จะพูดกับใครก็ได้ ที่เขาเป็นมนุษย์เหมือนๆกันกับเรา..
แม้จะมีตาที่ต่างสี มีผิวที่แตกต่าง มีรูปร่างที่แปลกไป...
แล้วที่มากกว่าการได้รู้จักภาษาต่างๆแล้ว เรายังสามารถเรียนรู้วิธีสื่อสารกับมนุษย์ได้ดีเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัวอีกด้วยค่ะ
