แม้แต่ผู้ที่สู้จนฟันนบีหักในสงคราม ผู้ที่ทำสะเก็ดชุดเกราะนบีกระเด็นถูกหน้าท่าน ผู้ที่ฆ่าลุงท่าน ผู้ที่ไปกินตับลุงท่าน ฯลฯ ยังไม่รวมพวกทำร้ายเล็กๆน้อยๆอีก สุดท้ายก็ต้องยอมจำนนเข้ารับอิสลาม ความรู้สึกของเหล่าบรรดาซอฮาบัฮก่อนหน้านั้นผมว่าแค้นหนักกว่าพวกเราอีกนะครับ ถึงขั้นขออนุญาตไปฆ่า แค่ไอพวกนี้ทำได้แต่การล้อเลียนด่าทอ มันอ่อนกว่าพวกก่อนมากมาย ในเมื่อมันอ่อนกว่าแล้วผมว่ามันก็น่าจะเข้าใจและเข้ารับอิสลามง่ายกว่าพวกก่อนๆ
ไม่นานอัลลอฮคงจะเปิดใจ
เห็นด้วยสุดๆ...กับความเห็นด้านบน...
แม่เคยบ่นๆให้ฟังเกี่ยวกับคนที่ทำชั่วว่ามีอำนาจมากมายเหลือเกิน
ไม่รู้เมื่อไหร่จะตายๆไป แผ่นดินจะได้สูงขึ้น...
ข้าน้อยก็บอกแม่ไปว่า ใจเย็นๆนะแม่ เดี๋ยวถึงเวลาอัลลอฮฺก็เอาเขาไปเอง
ทุกคนได้ตายกันอย่างถ้วนทั่ว...สุดแต่ว่าเวลานั้นจะมาถึงเมื่อไหร่...
หนูก็ร้อนใจไม่แพ้แม่เลยว่าเมื่อไหร่คนแบบนี้จะหมดๆไปจากแผ่นดินเสียที...
แต่หนูดูๆแล้วมันยิ่งเยอะมากกว่ายิ่งหมดไปนะแม่นะ...
เราก็อย่าไปร้อนใจหรือร้อนรุ่มจนวุ่นวายใจ
อัลลอฮฺอาจเมตตาเขา เลยอยากให้เขาอยู่เสวยสุขในดุนยานี้ต่ออีกนิด
เพื่อที่จะได้ไปอยู่ในนรกชั่วกัปชั่วกัลป์...ชั่วนิรันดร์ก็ได้นะแม่...
แม่ก็รู้ว่าอัลลอฮฺคือผู้ทรงเมตตาขนาดไหน...
และพระองค์ก็เห็นและรู้ดีในทุกๆสิ่ง...
อะไรที่หนูทำได้ หนูก็จะทำตามความสามารถที่อัลลอฮฺให้มา
อะไรที่เกินกำลังหนูก็มอบหมายให้กับพระองค์...
นี่มันเกินกำลังเราที่จะไปเอาชีวิตเขานะแม่...
ก็คงต้องปล่อยเขาให้เสวยสุขต่อไป...
คิดเสียว่า สงสารเขา เดี๋ยวเขาก็อาจต้องไปลงนรกตลอดไปแล้ว...
หากว่าอัลลอฮฺไม่เปิดทางฮิดายะให้เขาก่อนตายนะแม่นะ...
นั่นคือส่วนหนึ่งของความคับแค้นใจทีี่มีต่อคนที่ทำชั่วแล้วเสวยสุขดี
ในดุนยาราวกับว่าตนจะไม่มีวันตายหรือความตายจะไม่ย่างกรายมาหา
ก็ไม่ปานค่ะ...
แค้นใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จะแช่งก็เกรงว่าจะไม่ดี...
เลยต้องทำใจร่มๆเข้าไว้ มองในแง่ดี...
สาเหตุหนึ่ง อาจจะเกิดมาจากการไม่รู้ในความจริง(สัจธรรม)ของเขา เลยทำให้เขาหลงผิด กลายเป็นผู้หลงทาง
หรืออีกสาเหตุหนึ่ง อาจเป็นเพราะความดื้อดึง
และการถูกครอบงำจากชัยตอนมารร้ายที่อยู่รอบๆตัวเขา
สิ่งเหล่านี้จึงเป็นตััวปิดกั้นเขาให้ไม่ได้รับรู้สัจธรรม
และมองเห็นกงจักรเป็นดอกบัว มองเห็นดอกบัวเป็นกงจักร...
จะว่าน่าสงสารและน่าเห็นใจก็ได้นะคะ...
ท่านรอซุลุ้ลลอฮฺ จึงเมตตาประชาชาติของท่าน
และขอดุอาอฺให้...เพราะท่านรักและเมตตา
ประชาชาติของท่านมาก...
