อยากเป็นดอกไม้สีขาว...ที่บานยามกลางคืน...
มีกลิ่นหอมไกล...ไม่มีกระถางใดๆคอยคุ้มกันภัย
มีเพียงผืนดินและต้นหญ้าคอยปกคลุมรากไว้
มีน้ำค้างเป็นอาหารหล่อเลี้ยงกายใจ...
มีความมืดเป็นสหาย...มีแสงดาวส่องประกายนำทาง...
แล้วค่อยๆปล่อยให้ดอกใบแห้งเหี่ยวไปตามกาลเวลา
ก่อนจะทิ้งร่างนี้ไปด้วยหัวใจที่ยังคงศรัทธามั่นไม่ผันแปร...