ผู้หญิงคนหนึ่งเธอเล่าถึงชีวิตความเป็นอยู่โดยทั่วไปของบุคคลที่อาศัยอยู่ ณ ที่แห่งใหม่ที่ฉัน(จำเป็น)ต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่
เธอบอกกับฉันว่าผู้คนส่วนใหญ่ที่นี่เป็นชาวต่างชาติ
การแต่งกายจึงทันสมัย เรียกว่าแยกกันไม่ออกเลยว่าใครเป็นใครก็ว่าได้
เธอหันมามองฉันแว๊บหนึ่งก่อนบอกกับฉันว่า
การแต่งกายแบบฉันเนี่ยคนที่นี่เค้าไม่แต่งกัน
เค้าใส่กางเกงขาสั้น สายเดี่ยว ไม่คลุมฮิญาบ
หรือไม่ก็แต่งตัวตามแฟชั่น(หนักไปทางชาติตะวันตก)
ขณะที่เธอบอกให้ฉันฟังนั้นสีหน้าของเธอคล้ายกับต้องการจะบอกฉันว่า
ถ้าฉันจะอยู่ที่นี่ฉันควรปรับ เปลี่ยนตัวเองซะ
เธอพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกับภาคภูมิใจกับการแต่งกายอย่างนั้นเสียเต็มประดา
แถมยังบอกฉันอีกด้วยว่ามาอยู่ที่นี่ไม่มีใครรู้หรอกว่าเราเป็นใคร
เพราะเขาจะเหมารวมว่าเราเป็นชาวต่างชาติ
เธอบอกกับฉันว่าบ่อยครั้งที่ตัวเธอนั้นถูกทักว่าเป็นคนต่างศาสนิก
ถ้าเธอไม่บอกก็จะไม่มีใครรู้เลยว่าเธอเป็นมุสลิม
มาชาอัลลอฮ์ (เธอไม่ได้รู้สึกผิดเลยหรือ?)
ในทางกลับกันทั้ง ๆ ที่ฉันก็รู้ว่าสิ่งที่เธอคิดและเข้าใจนั้นมันขัดกับหลักการของมุสลิม
แต่ฉันกลับไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากบอกเธอ
เพียงเพื่อต้องการรักษามิตรภาพระหว่างเรา
ฉันได้แต่ตำหนิเธอในใจ
ในทางกลับกันคนที่น่าตำหนิที่สุดน่าจะเป็นฉัน
ทั้ง ๆ ที่รู้...ใยไม่กล้าตักเตือน?
