ครับ ... ในการไปร่วมการอบรมกับพี่น้องที่หลากหลายทุกครั้ง ผมหวาดเสียวตรงละหมาดศุบฮฺทุกที ผมมักจะแนะนำให้น้อง ๆ ในทีมงานที่ถือมัซฮับชาฟีอียฺขึ้นนำละหมาด โดยให้อ่านตามแบบชาฟีอียฺ แต่ในหลายครั้งที่ไปพบเจอคนนำละหมาดที่ไม่ได้อ่านกุนูต ปรากฏว่ามีพี่น้องหลายคนที่กำหนดตัวเองให้อยูในมัซฮับชาฟีอียฺ ได้ทำการสุยูดซะฮฺวียฺ ผมเองเห็นแล้วรู้สึกไม่สบายใจ และตัวอีหม่ามเองก็ไม่พอใจเอามากทีเดียว แต่เมื่อผมคิดถึงภูมิหลังการเรียนรู้ของคนที่สุญูดสะฮฺวียฺ ก็ได้แต่อดทนไม่เข้าไปต่อว่าอะไร
ที่เขาสุยูดซะฮ์วี เพราะเขาไม่ได้อ่านกุนูต แต่เขายอมไม่อ่านกุนูตตามอิมามขณะที่เงยขึ้นจากเอี๊ยะอฺติดาล เพราะเขาคิดว่าการละหมาดตามอิมามที่ไม่กุนูตนั้นใช้ได้ และการที่เขาสุยูดซะฮ์วีมิใช่เพราะอิมามทำละหมาดบกพร่อง แต่เขาสุยูดซะฮ์วีเพราะตัวเขาเองไม่ได้อ่านกุนูตต่างหาก แล้วอิมามเขารู้สึกไม่สบายใจเพราะอะไร หรือว่าไม่สบายใจเพราะอิมามนึกว่ามะมูมคิดว่าอิมามทำละหมาดไม่สมบูรณ์หรือ? กระผมว่าอิมามคิดไปเอง และผู้เขียนก็คิดไปเองต่างหาก
แต่กระผมคิดว่า ผู้เขียนลืมนำเสนอความดุลยภาพอีกจุดหนึ่งในเรื่องละหมาดซุบฮิก็คือ ผู้เขียนน่าจะแนะนำอิมามนำละหมาดที่ไม่กุนูตว่า เวลาเอี๊ยะติดาลนั้น ก็ให้เอี๊ยะติดาลนานอีกสักนิดเพื่อรักษาดุลยภาพในเรื่องความแตกต่างในเรื่อกุนูต โดยให้ผู้อ่านกุนูตเขามีโอกาสในการอ่านกุนูตแบบสั้นๆ ก็ยังดี เพื่อไม่ให้มีการสุยุดซะฮ์วีที่ทำให้ผู้เขียนต้องถึงกับอดทนอดกลั้นหรืออิมามคิดระแวงมะมูมไปเองจนทำให้ตนเองไม่สบายใจ
ทั้งนี้ทั้งนั้น บทความดังกล่าวนี้ ถือว่าใช้ได้ครับ
