salam
มนุษย์เรามีแต่เรื่องที่วุ่นวาย
เพราะสองเหตุบอกได้ตามประสงค์
หนึ่งในเหตุ บอกให้จิตจำนง
นั่นคือ หลง หนึ่งเหตุที่วุ่นกัน
บางคนหลงมัวเมาในทรัพย์สิน
เป็นอาจิน เฝ้าถวิล อย่างโหยหา
มิได้คิดทรัพย์มากมายที่ได้มา
สิ้นชีวา บ่มิได้ ติดตัวไป
บ้างก็ลุ่ม หลงอยุ่ในความงาม
พออายุเข้าเลขสาม หน้าเหี่ยวเฉา
พอย่างเข้าเลขสี่ แย่แล้วเรา
ต้องนั่งเศร้าเพราะความงาม ไม่ยืนยง
บ้างก็หลง ว่าตนคือคนเก่ง
ประกาศกล้า อย่างไม่เกรง ศาสนา
รู้น้อยนิด เอ่ยอ้างฟัตวา
ชักนำพาพ้องพวกสู่เหวชล
อีกหนึ่งเหตุ บอกให้ นั่นคือ ลืม
มัวแต่ปลื้ม อายุตน ยังเหลือหลาย
ลืมฉุกคิด ซักวันหนึ่ง ถึงความตาย
ชีพสลาย ชีวา เป็นเศษดิน
