ในสมัยรอซูล (ซ.ล.) บรรดาซอฮาบะห์ผู้ใกล้ชิด ต่างรู้สึกเดียวกันว่า ท่านรอซูล (ซ.ล.)นั้นเป็นที่รักของพวกเขายิ่งนัก เมื่อได้อยู่ห่างจากท่าน ความคิดถึงก็จะผุดขึ้นในตัวเขา เกิดความว้าวุ่นใน
หัวใจจนกว่าจะได้มาเห็นท่านรอซูลด้วยกับตา ถึงกับรำพันกับท่านรอซูลว่า "โอ้ ท่านรอซูล ความตายจะต้องเกิดขึ้นกับเราเป็นแน่หากวันหนึ่งท่านได้จากพวกเราไป และท่านมีฐานะอันสูงเกียรติ
ยิ่งนัก ในขณะที่ตัวเรานั้นอาจจะไปอยู่ในสถานที่ใดสถานที่หนึ่งและอาจไม่พบกับท่านก็ได้ พวกเขาวิตกอย่างมาก และรู้สึกหมดหวังเมื่อได้คิดถึงเรื่องที่จะต้องแยกจากท่านรอซูล (มันเป็นความรู้สึกกลัวที่มีอยู่ในหัวใจของคู่รัก)
ท่านรอซูล(ซ.ล.) นิ่งเงียบต่อคำพูดเหล่านี้ จนกระทั่งญิบรออีลมาปรากฏตัวและเผยอายะฮฺ นี้
"และผู้ใดเชื่อฟังปฏิบัติตามอัลลอฮฺและรอซูลแล้ว แน่นอนพวกเหล่านั้นย่อมได้อยู่ร่วมกับบรรดาผู้ที่อัลลอฮฺได้ประทานความโปรดปรานแก่พวกเขา นั่นคือ บรรดารอซูล บรรดาผู้ที่เชื่อด้วยความสัจจริง บรรดาผู้สละชีพเพื่ออัลลอฮฺ และบรรดาผู้ประพฤติที่ดีและพวกเหล่านั้นล้วนเป็นมิตรที่ดี อันความโปรดปรานนั้นมาจากอัลลอฮฺและเป็นการเพียงพอแล้วที่อัลลอฮฺเป็นผู้ทรงรอบรู้" (อันนิซาอฺ 4 : 69-70) 
