The Bitter Harvest การเก็บเกี่ยวที่ขมขื่น

[nujjaba]

แง้  เห็นชื่อพี่นูร นึกว่าจะมาโพสต์ต่อ  กดคลิกเข้ามา....ที่ไหนได้โดนหลอกต้มซะเปื่อยเลย อิอิ   

[قطوف من أزاهير النور]

และนี่เป็นอีกครั้งหนึ่งที่น้ำตาอันบริสุทธิ์ไหลลงอีกครั้ง  น้ำตานั้นส่องแสงภายใต้ดวงจันทร์ราวกับไข่มุกใต้ดวงประทีป ผมพูดอะไรไม่ออก ความรู้สึกนั้นแช่แข็งลิ้นของผมไว้

ผมสมควรหวาดกลัวความโหดร้ายของพ่อของคอลิดไหมนะ   คนที่หัวใจของเขาไม่รู้จักความเมตตา ?  หรือสมควรจะประหลาดใจกับหนุ่มน้อยที่ทนทุกข์ทรมานคนนี้ คนที่อัลลอฮฺประสงค์จะนำเขาสู่ศรัทธา

หรือผมควรจะงงงวยกับพวกเขาทั้งคู่ที่สายใยความเป็นพ่อ-ลูกที่ถูกทำลาย ความสัมพันธ์ของพวกเขากลายเป็นระหว่างสิงโต และเสือ หรือระหว่างหมาป่าและหมาจิ้งจอก

ผมจับมือเขาแน่นและเช็ดน้ำตาที่ใบหน้าของเขา  ผมปลอบเขาขอดุอาอฺให้เขา และบอกให้เขาเชื่อฟังพ่อ ผมบอกให้เขาอดทนและเขาไม่ได้อยู่คนเดียว ผมสัญญาว่าผมจะไปพบกับพ่อของเขา คุยกับเขาขอให้เขามีเมตตาบ้าง

เหตุการณ์วันนั้นผ่านไป ผมพยายามหาทางออกให้คอลิด ผมควรจะพูดอย่างไรกับพ่อเขา? ผมจะทำให้เขาสำนึกได้อย่างไร ? ผมจะไปเคาะประตูบ้านเขาได้อย่างไร?  จากนั้นผมจึงรวบรวมความกล้า ท่องแผนการทั้งหมด และเตรียมตัวรับการเผชิญหน้า อา.. เวลาที่นัดไว้คือ วันนั้นเวลา 5 นาฬิกา
เมื่อเวลานั้นมาถึง ผมออกจากบ้าน และตรงไปยังบ้านคอลิดพร้อมกับคำถามสำหรับพ่อคอลิดอยู่เต็มกระเป๋า
ผมสั่นกระดิ่ง  นิ้วมือและหัวเข่าของผมสั่นไหว เมื่อประตูเปิด นั่นไงเขากำลังยืนอยู่ในเงาของความมืด ริมฝีปากเม้มสนิท และเส้นเลือดโปนขึ้นมาด้วยความโกรธ ผมพยายามเริ่มต้นด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ บางทีมันอาจจะช่วยได้ก่อนจะเริ่มเรื่องทั้งหมด

เขากระชากคอเสื้อผมและดึงผมเข้าไปหาเขา “นายคือครูสุดโต่งที่สอนคอลิดที่มัสยิดใช่ไหม?

“เอ่อ .. อ่า .. ครับ “

“พระเจ้า.. ถ้าฉันเห็นนายเดินกับเขาอีกครั้ง ฉันจะหักขานาย  คอลิดจะไม่ไปเรียนกับนายอีกต่อไป”
จากนั้นเขาถ่มน้ำลายใส่หน้าผม และปิดประตูใส่หน้าดังปัง

ผมคลี่ทิชชู่ในกระเป๋าออกช้า ๆ  เช็ดในสิ่งที่เขาให้เกียรติกับผมและกลับมาปลอบตัวเองอีกครั้ง ท่านนบีมุฮัมมัด ซล. ศาสนทูตของอัลลอฮฺ ซบ.เคยเจ็บปวดมากกว่านี้ พวกเขาเรียกท่านว่าคนโกหก สาปแช่งท่าน ขว้างปาหินใส่พวกเขาและนั่นทำให้เท้าท่านเลือดออก  พวกเขาทำร้ายจนฟันของท่านหัก ปาอุจจาระสัตว์ใส่ท่านและขับไล่ท่านออกจากบ้าน

วันเวลาผ่านไป เดือนแล้วเดือนเล่า ไม่มีสัญญาณของคอลิด พ่อห้ามเขาไม่ให้ออกจากบ้านแม้แต่วันละหมาดรวมกัน พ่อเขาห้ามไม่ให้แม้แต่พบหรือเจอกัน พวกเราขอดุอาอฺให้เขาจนกระทั่ง.. เราลืมเขาไป หลายปีผ่านไปคือหนึ่งหลังละหมาดอีซส มีเงาหนึ่งเดินตามหลังผมมาในมัสยิดแล้วมือสาก ๆ ที่คุ้นเคยกันดีก็วางบนไหล่ผม  มือเดียวกันกับที่เคยจับมือกันเมื่อหลายปีมาแล้ว ใบหน้าเดิม รอยย่นบนใบหน้ารอยเดิม และปากนี้ล่ะที่ให้เกียรติผมอย่างที่ผมไม่สมควรได้รับ

[قطوف من أزاهير النور]

วันเวลาผ่านไป เดือนแล้วเดือนเล่า ไม่มีสัญญาณของคอลิด พ่อห้ามเขาไม่ให้ออกจากบ้านแม้แต่วันละหมาดรวมกัน พ่อเขาห้ามไม่ให้แม้แต่พบหรือเจอกัน พวกเราขอดุอาอฺให้เขาจนกระทั่ง.. เราลืมเขาไป หลายปีผ่านไปคือหนึ่งหลังละหมาดอีซส มีเงาหนึ่งเดินตามหลังผมมาในมัสยิดแล้วมือสาก ๆ ที่คุ้นเคยกันดีก็วางบนไหล่ผม  มือเดียวกันกับที่เคยจับมือกันเมื่อหลายปีมาแล้ว ใบหน้าเดิม รอยย่นบนใบหน้ารอยเดิม และปากนี้ล่ะที่ให้เกียรติผมอย่างที่ผมไม่สมควรได้รับ
แต่มีบางอย่างที่เปลี่ยนไป  ความดุร้ายบนใบหน้าของเขาหายไป รอยเส้นเลือดที่หน้าผากเขาหายไปบ้างแล้ว ยังเหลืออยู่บ้างเล็กน้อย ร่างกายเขาดูอ่อนเพลียจากความเจ็บปวดและการต่อสู้  ..อ่อนแอลงเพราะความโศกเศร้าเสียใจ
“สบายดีไหมครับ?” ผมจูบเขาที่หน้าผากและต้อนรับเขา เรานั่งลงกันตรงมุมของมัสยิด เขาสะอื้นและซบลงบนตักผม

ซุบฮานัลลอฮฺ ผมไม่คิดว่าวันหนึ่งสิงโตจะกลายเป็นลูกแมวเช่นนี้

พูดสิ เกิดอะไรขึ้น? คอลิดเป็นอย่างไรบ้าง?
คอลิด! ชื่อนี้กลายเป็นดาบทิ่มแทงลงไปในหัวใจของเขา และบิดเพื่อเพิ่มความเจ็บปวดข้างใน และทำลายมัน , ศีรษะของเขาก้มต่ำลง
‘คอลิดไม่ใช่เด็กคนเดิมที่คุณรู้จักอีกแล้ว เขาไม่ใจดี สงบเสงี่ยมและถ่อมตัวอีกต่อไป’
 ‘หลังจากเขาออกจากวงฮาลาเกาะฮฺ เขาคบเพื่อนที่ไม่ดี ตั้งแต่นั้นเขากลายเป็นบุคคลที่สังคมไม่ยอมรับ พวกเขาเข้าหาเขาในเวลาที่วัยรุ่นต้องการออกจากบ้าน
‘เขาเริ่มต้นที่บุหรี่ ผมด่าเขา ตีเขา แต่มันไม่มีประโยชน์ร่างกายเคยชินกับการถูกตี หูของเขาเคยชินกับการถูกด่าว่าไปเสียแล้ว
เขาเลวมากขึ้น ๆ เขาเริ่มอยู่กับเพื่อนๆทั้งคืน ไม่กลับบ้านจนกระทั่งเช้า แล้วโรงเรียนก็ไล่เขาออก
บางคืนเขาจะกลับบ้านมาคุยกับเราตามปกติ ใบหน้าเขาดูผ่ายผอม เขาพูดอะไรสับสนและมือของเขาสั่นเทา
ร่างกายที่เคยแข็งแรง อ่อนโยนของเขาหายไปหมดแล้ว เขาอ่อนแอและร่างกายอิดโรย  ใบหน้าที่เคยสะอาดบริสุทธิ์เปลี่ยนไป  หน้าตาของเขาหม่ยหมองและสกปรก สิ่งเลวร้ายที่นำเขาไปสู่ความผิดพลาดเกาะกุมมันไว้
ดวงตาที่เคยอ่อนไหวก็เปลี่ยนไปราวกับว่าทุกอย่างที่เขาดื่มเข้าไปจะแสดงบนใบหน้าเขาเหมือนกับการลงโทษ ก่อนขั้นต่อไป

อาการมุ่งร้ายและไม่ให้เกียรติใครแทนที่ความขี้อายและความกล้า ๆ กลัว มันหายไปจากหัวใจเขาแล้ว แทนที่ด้วยหัวใจที่แข็งกระด้าง เหมือนหิน
น้อยวันที่ผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาด่าผม เตะ ตีม ลองนึกภาพสิลูกของผม ผมเป็นพ่อ ใช่ .. เขายังคงตบตีผมจนวันนี้
หลังจากเขาเล่าทุกอย่างออกมาแล้ว เขาหันมามองผมด้วยดวงตาที่เปียกชื้น เขาพูดขึ้นมาทันที ‘ผมขอร้องล่ะซัลมาน ไปหาคอลิด นำเขาไปกับคุณด้วย คุณเป็นทางเดียวของผม’

บางที .. เขารักคุณ นำเขาสู่วงฮาลาเกาะฮฺกุรอ่าน เขาอาจไปกับคุณ ผมไม่คัดค้านอะไรอีกแล้ว จริง ๆ แล้วผมตั้งใจจะให้เขาอาศัยกับคุณด้วยซ้ำ
ที่สำคัญ .. ซัลมาน สิ่งสำคัญก็คือให้คอลิดกลับมาสู่หนทางของเขา
ผมขอร้องล่ะพ่อหนุ่ม ผมจะจูบมือคุณ กุมเท้าคุณ ผมขอร้องล่ะ ผมขอ ...
เขาก้มลงร้องไห้และสะอึกสะอื้น สู่ความทรวงจำอันเจ็บปวด ผมปล่อยให้เขาพูดทุกอย่างออกมาก
จากนั้นผมกล่าวกับเขา

ถึงอย่างไรก็ตามมันผ่านไปแล้ว ผมจะลองดูครับ คุณเป็นคนเพาะเมล็ดพันธุ์เมล็ดนี้ .. และนี่คือสิ่งที่คุณได้รับจากมัน

[قطوف من أزاهير النور]

จบ 

[nujjaba]

 

ญะซากัลลอฮฺค่ะพี่นูร  ที่โพสต์เรื่องดีๆให้อ่านเสมอมา  (( เรื่องนี้เศร้า ))

[الأزاهرة]

เรื่องเศร้าจริงๆ  ญะซากัลลอฮ์ฮ่ะ 

[nada-yoru]

ขุดค่ะ....

เนื้อเรื่องตรงกับชื่อเรื่องมากๆค่ะ...

The bitter harvest

"การเก็บเกี่ยวที่ขมขื่น"

เพราะเมื่อปลูกสิ่งใดย่อมได้สิ่งนั้น...

เรื่องนี้ทำให้คิดไปถึงว่า

"วันแห่งการเก็บเกี่ยว"..นั้น เปรียบไปแล้วคงเป็นเช่นดั่ง "วันแห่งการตอบแทน"

ผู้ประพันธ์เรื่องนี้ดูจะลุ่มลึกน่าดูทีเดียวค่ะ...
เพราะทั้งชื่อเรื่อง การสอดใส่เนื้อหา และถ้อยภาษา อ่านแล้ว บอกถึง "กึ๋น"ของคนเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา
ราวกับสื่อให้เราได้ตระหนักในหลายๆเรื่อง โดยเฉพาะการปลูกฝัง และความยึดมั่น

ชอบประโยคสุดท้ายที่ว่า...

“Despite what has passed, let me try. Brother, you planted this seed. And this is your harvest.”