พระคุณที่ทอนไม่หมด

[กูปีเยาะฮฺสะอื้น]

Tweet

ณ บ้านแห่งหนึ่ง
มี แม่ กับ ลูก 2 คน
ทุกวัน  แม่ จะออกไปทำงาน
เลยทิ้งให้ ลูกคนโต  เลี้ยงน้องอยู่บ้าน
หลัง จากเลิก งาน
แม่เดินเข้ามาในบ้าน
ลูกคนโตได้ยื่น กระดาษแผ่นหนึ่งให้กับแม่ให้กับแม่
ซึ้งมีข้อความข้างในกระดาษว่า


                                                     ค่าเลี้ยงน้อง   5    บาท

                                                     ค่าถูบ้าน        5    บาท

                                                     ค่ากวาดบ้าน  5    บาท

                                                     ค่าล้างจาน     5    บาท

                                                     ค่าเรียนเก่ง    5    บาท

                                                     รวม             25    บาท


                                                          แม่เห็นเช่นนี้

แม่จึงเขียนตอบลูกไปว่า

แม่อุ้มท้องลูก มา 9 เดือน        แม่ไม่คิดตัง

แม่คลอดลูกมา                       แม่ไม่คิดตัง

ค่าน้ำนม ที่แม่ให้ลูก ดื่ม         แม่ไม่คิดตัง

ยามลูกเจ็บป่วย  ค่าพาไปหาหมอ ค่ายารักษาโรค        แม่ไม่คิดตัง

ไม่ว่าแม่จะทำอะไรให้ลูก       แม่ไม่คิดตัง"


เมื่อลูกได้ฟังเช่นนั้นแล้ว
ลูกจึง เขียนลงในกระดาษแผ่นนั้นว่า...

"จ่ายหมดแล้วคับแม่ จ่ายหมดแล้ว"


"แต่ผมยังทอนให้ไม่หมด"

[al-firdaus~*]

 

รักพ่อรักแม่ให้มากๆ   ท่านเลี้ยงดูเราอย่างอดทนจริงๆ 

ยอมอดให้ลูกได้กินได้ดื่ม...เหนื่อยล้าแค่ไหน  มีลูกเป็นความหวังให้ก้าวต่อไป...

เพราะลูกคืออามานะห์ที่อัลลอฮฺมอบหมายให้พ่อและแม่ต้องดูแล

พระคุณที่ทอนไม่เคยหมด

[กูปีเยาะฮฺสะอื้น]

 แม่ผู้แก่เฒ่าเดินไม่ได้คนหนึ่ง เป็นที่รำคาญใจของลูกชายเหลือเกิน...

   สมัยนั้นยังไม่มีสถานสงเคราะห์คนชรา จึงไม่รู้ว่าจะเอาแม่ไปฝากใครให้เลี้ยงแทน...

   ชายหนุ่มจึงตัดสินใจแบกเอาไปปล่อยป่าให้อยู่ตามยถากรรม...

   ระหว่างทาง แม่ไม่วอนขอ... ไม่ถาม... ไม่ว่าอะไร...ตั้งใจหักกิ่งไม้ตามทาง เรื่อยไป

   เข้าป่าลึกไกลมากแล้ว...ลูกชายวางแม่ลงบนโขดหิน แล้วหันหลังเดินกลับทางเดิม...ตอนนี้เอง... ที่แม่ตะโกนตามหลังลูกชายไปว่า...


"ลูกเอ๋ย เดินตามรอยกิ่งไม้ที่แม่หักไว้นะ จะได้ไม่หลงทาง"

[กูปีเยาะฮฺสะอื้น]

กาลครั้งหนึ่งไม่นานเท่าไหร่ ณ ต้นไม้ใหญ่ท้ายหมู่บ้าน มีเด็กชายคนหนึ่งเดินหงุดหงิดอยู่คนเดียว ปากก็บ่นไปว่า "ใช้อยู่ได้ วันๆใช้ทำโน่นทำนี่ เดี๋ยวให้ถูบ้าน เดี๋ยวให้ล้างจาน โอ้ย..เบื่อ ๆ ๆ "

มีผู้เฒ่าคนหนึงเดินผ่านมาพร้อมกับแมวน้อยตัวหนึ่ง

ผู้เฒ่าถามเด็กน้อยว่า " เด็กน้อยเจ้าบ่นอะไรอยู่เหรอ บอกเรามาเถอะเผื่อเราจะช่วยเจ้าได้ "

เด็กน้อยตอบ " ก็แม่ของฉันนะสิ วันๆชอบใช้ให้ทำงานบ้าน ไม่เคยได้พัก ได้เล่นกับเพื่อนบ้างเลย "

ผู้เฒ่าหยิบก้อนอิฐขึ้นมาสองก้อน 
" เอ้า ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็มาเล่นกับเราสิ เรามาแข่งกันถืออิฐนี้ไว้คนละก้อน
ใครถือได้นานกว่ากันคนนั้นชนะ "

เด็กชายเห็นว่าเป็นเรื่องง่ายๆจึงตกลงเล่นด้วย  เวลาผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
เด็กน้อยเริ่มเมื่อยล้า และเบื่อจึงบ่น และขอยอมแพ้

ผู้เฒ่าก็พูดต่อว่า
" งั้นเจ้าเล่นกับลูกแมวตัวนี้ไหมหละ แต่ก่อนอื่นเจ้าต้องป้อนนมให้ลูกแมวตัวนี้ก่อนนะ "

เด็กน้อยตอบว่าก็ได้  แล้วเริ่มป้อนนมให้ลูกแมว  ไม่นานลูกแมวก็ซนและไม่ยอมอยู่นิ่งเด็กน้อยก็เบื่อ แล้วก็บ่นพาลไม่ป้อนนมต่อ..

ผู้เฒ่าจึงสอนว่า
"แม้แต่ก้อนอิฐ 1 ก้อนเจ้าก็ยกได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เทียบไม่ได้กับแม่เจ้า
ซึ่งต้องอุ้มท้องเจ้าตลอดทั้งวันทั้งคืนนานถึง 9 เดือนก่อนจะคลอดเป็นเจ้าออกมา"

" แล้วยังต้องอดทนเลี้ยงเจ้าตั้งแต่เล็กจนโตขนาดนี้ 
ขณะที่เจ้าป้อนนมลูกแมวแค่มื้อเดียวก็เบื่อแล้ว "

" การเป็นแม่นั้นลำบากนัก ตั้งแต่อุ้มท้อง และเลี้ยงลูกจนกว่าจะโต
การทดแทนบุญคุณด้วยการช่วยการงานเพียงเล็กน้อย
ย่อมเทียบไม่ได้กับพระคุณแม่ที่เลี้ยงเรามา "

เด็กน้อยได้ฟังแล้วจึงคิดได้ รีบวิ่งกลับไปหาแม่โดยไม่คิดบ่นอีกเลย..

[al-toorab]

 salam

 

[al-firdaus~*]

 salam

ชอบๆ