ทุกปีนั้นดารุลมุสตอฟาจะส่งนักเรียนบางส่วนออกทำงานศาสนาหรือเรียนว่าออกดะอฺวะฮฺ
ซึ่งแบ่งเป็นสองกลุ่ม ใช้เวลาการทำงานสี่สิบวัน
กลุ่มแรกออกไปตามมัสยิดต่างๆ ซึ่งระบบนั้นคล้ายยะมะอะฮฺตับลีฆ แต่ที่แต่งต่างกันคือ จะเน้นการบายานเป็นส่วนใหญ่ เช่นบายานมัฆริบ จะส่งยะมะอะฮฺออกไปมัสยิดใกล้เคียง
มัสยิดละสองสามคน ซึ่งรวมแล้วสี่ถึงห้ามัสยิด แล้วแต่พื้นที่ และโปรแกรมอื่นๆที่ไม่เหมือนกันบ้าง(แต่ผมชอบระบบตับลีฆมากกว่า ทั้งนี้ทั้งนั้นเพราะการมองของฮะบีบมีฮิกมะฮฺอีกแบบ
ก็ถือว่าดีคนละมุมกัน)
กลุ่มที่สองปักหลักมัสยิดที่มีนุสเราะฮฺอยู่แล้ว จัดอบรมสีสิบวัน
ผมจะยกตัวอย่างให้ดูนะครับ
ซึ่งการออกครั้งนี้ผมก็ได้ร่วมออกชุดของผมสี่คนรวมอุสตาส(ศิษย์เก่าดารุลมุสตอฟา)คนพื้นที่ก็ห้าคน
มีนักเรียนเข้าร่วมเรียนทั้งหมดแปดสิบคน แบ่งเป็นสามระดับ ตั้งแต่ยังอ่านไม่ออก จะถึงระดับที่อ่านได้เคยเรียนมาแล้วจากครูพื้นที่มาพอสมควร
แล้วยังมีการคุตบะฮฺ บรรยายหลังละหมาด สอนกีตาบชาวบ้าน
พวกผมเลยทองแดงกันบ้าง เพราะมีแต่มาเลย์ อินโด ไทย
แต่ที่ทำให้ชาวบ้านคิดได้อย่างนึงคือ เดี่ยวนี้ต้องให้คนไม่ใช่อรับมาสอนภาษาอรับแก่คนอรับ
(ประมาณเป็นการกระตุ้นให้ชาวบ้านส่งลูกหลานเรียนศาสนา)
