(ต่อค่ะ)
กะพรุนน้อยเคยละล่องสู่ห้วงลึก
สุดใจนึกสุดห้วงเหวแสนสยอง
ลึกสุดใจไกลสุดตาพาใจหมอง
อาจร้าวรอนหากร่วงมาจากคานเอย...

ค่อยๆก้าวค่อยๆลงทีละนิด
หากพลาดผิดพลั้งเผลอไร้คู่เชย
หาได้กลัวทุกข์ภัยข้างล่างเลย
ไฉนเลยใยไม่ลงมาด้วยกัน...ล่ะน้องรัก...

(เชิญต่อค่ะ)....