“เหมือน…ใยเหมือนรู้…จะเก็บไว้…”
เหมือนนภาถูกสร้างมาคู่ปฐพี
เหมือนวารีถูกสร้างมาคู่เวลา
เหมือนตะวันถูกสร้างมาคู่จันทรา
เหมือนทิวาถูกสร้างมาคู่ราตรี
ใยขอบฟ้าจึงแบ่งฟ้ากั้นผืนดิน
ใยวารินจึงไหลไปไม่รอรี
ใยตะวันกับจันทราไม่เคยได้เจอกัน…เลยสักที
ใยราตรีจึงไร้ตะวัน…มีเพียงแค่จันทร์รอตะวันอยู่ร่ำไป…
เหมือนหัวใจถูกสร้างมาให้รู้รัก
เหมือนเกิดมาเพื่อรู้จักรอยยิ้มและน้ำตา
เหมือนทุกสิ่งถูกสร้างมาจบด้วยการจากลา
เหมือนอัลลอฮฺตาอาลากำหนดไว้
รู้ทันทีว่าทุกสิ่งไม่จีรัง
รู้ทันทีเมื่อหลายคนเดินเข้ามาแล้วหายไป
รู้ทันทีว่าทรมานเป็นฉันใด
รู้ทันทีเมื่อหัวใจได้ลิ้มรักแล้วจากลา
จะเก็บเอาความรักความผูกพันธ์
จะเก็บเอาความฝันรอยยิ้มและน้ำตา
จะเก็บเอาทุกคืนวันทุกเวลา
จะเก็บเอาทุกวันดีดีที่มีค่ามาเก็บไว้
จะเก็บไว้เพื่อความสุขในวันนี้
จะเก็บไว้เพื่อวันหน้าวันที่น้ำตาต้องหลั่งไหล
จะเก็บไว้เพื่อวันหลังวันที่ต้องห่่่างจากกันไกล
จะเก็บไว้เก็บเอาไว้ในกล่องความทรงจำแห่งวันเวลา…ที่เรียกว่า “หัวใจ”
