salam
เคยอยาก(ตอนนี้ก็ยังอยากอยู่นิดๆค่ะ

)
ฝันว่าอยากมีร้านเล็กๆที่ออกแบบเอง ตกแต่งเองทุกอย่างตั้งอยู่ในป่า
เป็นร้านขายงานฝีมือ ทุกอย่างทำจากมือ
ทำจากวัสดุธรรมชาติ ทำจากวัสดุเหลือใช้
มีเราเป็นเจ้านายและเป็นลูกน้อง แต่มีเสียงค้านว่า
ร้านอยู่ในป่า จะมีลูกค้าเหรอ...แล้วจะหาป่าที่ไหนอีก จะไปเป็นสาวดอยหรือไง
คนกำลังฝันหวานพลันมลายหายเลย
แต่พอได้มาเรียนออกแบบสิ่งแวดล้อม คิดว่าไอ้ที่ใครๆว่าเป็นไปไม่ได้
มันก็มีสิทธิ์เป็นไปได้ ความฝันนั้นเลยกลับมาอีกรอบค่ะ

ที่ว่าฝันนั้นฝันจริงๆค่ะ นอนๆแล้วก็ฝันเห็นภาพนั้น...หลายสิบปีแล้ว
ภาพความฝันนั้นยังตรึงตาตรึงใจอยู่เลยค่ะ...ว่าจะถอดแบบออกมาให้ได้
แต่ว่ามือยังไม่ถึงพอค่ะ...เลยต้องรอไปก่อน

เพราะร้านที่ว่่าตั้งเด่นอยู่ท่ามกลางป่าและท้องทุ่งนา มีรถยนต์จอดอยู่ที่ถนน
ที่ไกลออกไป คนใส่สูท ใส่ชุดสวยๆเดินบนคันนาทางยาวที่ลาดคอนกรีต
ท่ามกลางท้องทุ่งนาสีเขียว ลมพัดเอื่อยๆเพื่อมุ่งหน้าไปยังร้านนั้น
ร้านที่มีข้าน้อยเป็นเจ้าของ...ร้านอยู่เกาะกลางทุ่งนามีต้นไม้ล้อมรอบ
เหมือนอยู่ในป่า ที่เหลือเป็นทุ่งนาหมดค่ะ...ข้างในร้านมีทุกอย่างพร้อมอยู่ในนั้น
มีงานฝีมือที่ข้าน้อยและคนในครอบครัวทำเองวางขาย ลูกค้าเยอะมากค่ะ
ภายนอกนั้นดูธรรมดา แต่ว่าข้างในนั้นสุดจะบรรยายค่ะ
พยายามถอดแบบนั้นอยู่หลายรอบ
ก็วาดออกมาไม่ได้ดั่งภาพฝันสักทีค่ะ ขัดใจอย่างแรงค่ะ...
ฝีมือไม่ถึงขั้นจริงๆค่ะ...ตอนตื่นขึ้นมาก็ว่าตัวเองฝันบ้าบอเพ้อเจ้อ
แต่ ณ ปัจจุบันคิดว่่าไม่ค่ะ...เพราะเห็นอะไรที่มันทำยากกว่านี้มาแล้วน่ะค่ะ
แต่ไอ้ที่ทำไม่ได้ เพราะมือไม่ถึง ทุนไม่มี ความสามารถไม่พอมากกว่าค่ะ...
ที่สำคัญ ยังหาทำเลที่ตั้งอย่างในภาพฝันไม่เจอเลยค่ะ...

ฝันไปเรื่อยค่ะ ฝันมันเปลี่ยนไปตามสถานการณ์ปัจจุบัน...
เพราะตอนนี้มันมีสิ่งที่สำคัญกว่านั้นเสียแล้วค่ะ...
สิ่งที่ต้องทำและอยากทำเสียด้วยค่ะ...ส่วนความฝันก็แปะโป้งไว้ก่อนค่ะ
หากอัลลอฮฺทรงประสงค์ คงเป็นจริงได้ในสักวัน...
บางทีเราก็คิดว่าความฝันมันเพ้อเจ้อ เมื่อเจอความจริงในแต่ละวัน
แต่บางทีความฝันก็ไม่ได้เพ้อเจ้อ เมื่อเราเจอความจริงกว่าที่ว่ามันมีทางเป็นไปได้...
...เป็นไปได้ แต่เราอาจไม่ได้ทำและอาจทำไม่ได้...
มาแชร์ความฝันกับก๊ะค่ะ...
บางทีพอมีน้อง อาจฝันอีกอย่างก็ได้ว่ามั้ยคะก๊ะ
เพราะพี่สาวเคยเล่าความฝันให้ฟัง
แต่ปัจจุบัน คุณพี่เธอไม่สนใจอะไรนอกจากเรื่องลูกค่ะ..
แฮ่
