บันทึกวันที่ 2 พฤษภาคม 2550ขอบันทึกความรู้สึกสักหน่อย
......ผมรู้สึกไม่เข้าใจพี่น้องเราบางท่าน บางคน (ไม่เกี่ยวกับการเสวนากับ mannan หรือใครๆในเว็บนี้ แต่มาจากแหล่งอื่น)
......ทำไมบางคนถึงมองว่าการเสวนาเพื่อค้นหาความจริงนั้นเป็นเรื่องน่าเบื่อหน่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องอากีดะห์ (หลักยึดมั่น หลักนิติศาสตร์ (ฟิกห์) หรืออื่นๆ)
.....โดยมองว่าเป็นการแตกแยก ทั้งๆที่สิ่งดังกล่าวนั้นเป็นสิ่งจำเป็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องอากีดะห์ ซึ่งเราเองนั้นไม่ควรจะเบื่อหน่ายกับสิ่งนี้ เพราะหากว่าอากีดะห์เรานั้นเสียหาย สิ่งอื่นๆก็ไม่มีความหมาย
....เหตุการณ์ในโลกนี้ที่เกิดขึ้น จะมีความหมายได้อย่างไร เราก็ไม่ต่างกับคนต่างศาสนิกอื่นๆ ที่ต่างขวนขวาย ความสุขสบาย ความสุข สงบในโลก เหมือนๆกับเรา แล้วเราจะต่างอะไรกับเขา
.....การเสวนาในทางวิชาการ บางครั้งบางคราวดูประหนึ่งเป็นสิ่งน่าเบื่อหน่าย ฟัง อ่าน แล้วเครียด จะเครียดก็เนื่องจากความเป็นวิชาการ
....ความรู้นั้น เป็นสิ่งที่หนักอย่างยิ่ง มันไม่ได้เบาหวิ้ว การแสวงหาความรู้ทางศาสนานั้นไม่ใช่เป็นสิ่งที่จะได้มาอย่างง่ายๆ (อย่างที่คุณ คนอยากรู้ ได้กล่าวไว้) การจะรักษาก็ยิ่งยากกว่า การระมัดระวังก็ยิ่งจำเป็น
....เรานั้นอุตสาห์แสวงหาความรู้ทางโลกหลายสิบปี เรากลับทนได้ เพราะอะไร ?
....แต่พอมาเห็นความคิดเห็นขัดแย้งแตกต่างทางศาสนา เรากลับรู้สึกหนัก เบื่อหน่าย ทำไม ?
....ผู้รู้ หรืออูลามะห์ในอดีต ปัจจุบัน ท่านเบื่อหน่ายความรู้หรือ ?
....ปล. พยายามจะให้ไม่มีสาระ
แต่ก็คิดไม่ออก ทำไม่ได้
(ต้องขออภัยพี่น้องมุสลิมทุกคน ถ้าอ่านแล้วเครียด
)
