งงตัวเองค่ะ ไม่รู้ว่าปัจจุบันอยู่ในมนุษย์ประเภทไหน
เหมือนจะ โกรธยากหายยาก แต่เพราะไม่ค่อยโกรธใครเท่าไหร่
เลยไม่แน่ใจว่าถ้าโกรธแล้วจะหายเร็วไหม
แต่เมื่อก่อนนั้นเป็นคนโกรธง่ายหายเร็วค่ะ เพราะใครๆเขาพูดกัน
ไม่ค่อยใครอยากเข้ามาเฉียดใกล้เวลาโกรธเลยค่ะ...ไม่รู้ทำไม
สงสัยตอนโกรธหน้าตาคงจะดูไม่ได้แน่ๆเลยค่ะ...
พอโตมาหน่อยเลยต้องหัดระงับอารมณ์โกรธเอาไว้
กัดฟันท่องเอาไว้ว่า ขันติๆ แต่ถ้าหากกลั้นไม่ไหวก็ขันแตก
แต่ก็พยายามฝึกค่ะ เพราะถ้าแสดงอารมณ์โกรธบ่อยๆ
หมู่มิตรจางหาย ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ แม้เวลาอารมณ์ดีๆจะมีคนอยากอยู่ด้วย
ก็ตามน่ะค่ะ...ก็เลยเล็งเห็นว่า อารมณ์โกรธทำให้เราดูไร้ค่า
ก็เลยค่อยๆหาน้ำมาลูบหัวใจตัวเอง ฝึกใจให้ปลงๆ มันก็เลยค่อยๆ
ไม่โกรธชาวบ้านเขาเท่าไหร่แล้วมั้งคะ
พอใครทำไรมาเราก็พยายามขันติ สุขุมเข้าไว้
พยายามให้อภัย ตัดไฟเสียแต่ต้นลม
ก็เลยไม่รู้ว่า ปัจจุบันเป็นคนประเภทไหน
มันอาจจะเป็นประเภทโกรธยากหายยากก็เป็นได้
หรืออาจจะเป็นโกรธยากหายง่ายก็เป็นได้ แต่ที่รู้ๆคือ
ไม่โกรธใครง่ายๆอย่างแต่ก่อนแล้ว...อาจจะเพราะโตและเรียนรู้ว่า
เวลาโกรธเราได้รับผลอะไรจากมันมาบ้าง...มันคือบทเรียน
แต่ที่รู้อีกอย่างหนึ่งคือ คนที่น่ากลัว คือ คนที่โกรธยากหายยากนี่แหล่ะค่ะ...
ง้อยากสุดๆค่ะคนประเภทนี้ ขอบอกค่ะ เพราะเจอมาแล้ว
ปล.แล้วไอแบบไม่โกรธแต่ไม่อยากเจอล่ะคะ...อันนี้จัดอยู่ในมนุษย์ประเภทไหน
แน่นอนว่าประเภทนี้ก็มีค่ะ...ซึ่งอาจเกิดจากการที่มีคนๆนึงทำให้ไม่พอใจ
หรือทำร้ายจิตใจอยู่บ่อยครั้ง ให้อภัยทุกครั้ง
แต่ก็ไม่เห็นอีกคนจะยอมเปลี่ยนแปลงเหมือนได้ใจ ไม่สำนึก
อารมณ์นี่แหล่ะค่ะที่ส่งให้ไม่โกรธแต่ไม่อยากเจอ...
