salam
"คำขอโทษที่ 1001" กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว โลกของเรายังไม่มีคนอย่างเราๆอาศัยอยู่หรอก
โลกในสมัยนั้นเป็นโลกของเจ้าคำขอโทษและเจ้าให้อภัย
หน้าตาของเจ้าคำขอโทษเหมือนเมฆผืนใหญ่
ส่วนหน้าตาเจ้าให้อภัยเป็นหัวใจดวงโต...
จะว่าไปมันก็ไม่มีอะไรแตกต่างไปจากโลกในสมัยนี้หรอก
นอกจากว่ามันไม่มีตึกรามบ้านช่อง ไม่มีสิงห์สาราสัตว์ และไม่มีเรา...
เมืองของเจ้าคำขอโทษและเจ้าให้อภัยจึงอยู่ในโลกที่มีแต่ต้นไม้ใบหญ้า
ทะเล ภูเขา สายลม สายฝน และแสงแดด...
แต่ถึงจะมีกันอยู่แค่นั้น เจ้าคำขอโทษกับเจ้าให้อภัยก็ไม่เจอกันหรอกนะ
บ้านเมืองของมันถูกแยกให้ห่างออกจากกันด้วยแม่น้ำสายใหญ่
เมืองของเจ้าคำขอโทษอยู่ทางซ้ายของโลก
ส่วนเมืองของเจ้าให้อภัยก็อยู่ทางขวา
เจ้าคำขอโทษกับเจ้าให้อภัยจึงเห็นหน้ากันอยู่ลิบๆ
และต่างก็คิดจินตนาการถึงความเป็นไปของอีกฝ่าย...
โดยไม่มีใครคิดจะข้ามแม่น้ำอันเชื่ยวกรากไปหากัน...
อืม...จะว่าไม่มีใครซะทีเดียวก็คงจะไม่
ครั้งหนึ่งในยุคบุกเบิก เจ้าคำขอโทษที่ 1 ผู้เป็นต้นตระกูลของคำขอโทษทั้งหลาย
ได้เคยพยายามว่ายน้ำข้ามฝั่งไปหาเจ้าให้อภัย ด้วยว่าตอนนั้นมันเหงา
และอยากจะมีเพื่อนเล่น...
วันนั้นเจ้าคำขอโทษที่ 1 เดินมาถึงริมฝั่งแม่น้ำ
"น่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย...ไหลเชี่ยวเชียวแฮะ...แต่เป็นไงเป็นกัน
ยังไงซะ วันนี้ ฉันก็ต้องข้ามไปยังฝั่งโน้นให้ได้!!"เจ้าคำขอโทษที่ 1 พูดกับตัวเองในใจ จุดหมายของสายตาเพ่งไปที่เจ้าให้อภัย
ที่ยืนไกลลิบๆอยู่ฝั่งตรงข้าม...
"ซูม!!!"เสียงเจ้าคำขอโทษที่ 1 กระโดดลงแม่น้ำ และพยายามดำลงไปให้ลึก
เพื่อหนีกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก
"บุ๋...ม...บุ๋มๆ" ถึงจุดกึ่งกลางของแม่น้ำแล้ว
"ค่อกๆ แอ๊...กๆ" เกือบถึงอีกฝั่งแล้ว เจ้าคำขอโทษที่ 1 โผล่ขึ้นผิวน้ำ
สำลักและตะเกียกตะกายหาที่เกาะเกี่ยว
...แต่....
เจ้าคำขอโทษทำไม่สำเร็จ สายน้ำแรงเกินกว่าจะทานไหว
อันที่จริงเจ้าคำขอโทษอาจทำสำเร็จก็ได้
ถ้าเจ้าให้อภัยว่ายน้ำมาจากฝั่งของตัวเองสักหน่อย และคว้ามือเจ้าคำขอโทษไว้...
ถ้าเจ้าให้อภัยก้าวขาลงแม่น้ำ แทนที่จะยืนมองอย่่างเฉยชา
โลกอาจไม่ถูกแบ่งออกเป็นสองฝั่ง
เจ้าคำขอโทษและเจ้าให้อภัยคงได้เป็นเพื่อนกัน...
เวลาผ่านไป...
จนถึงสมัยของเจ้าคำขอโทษที่ 1000...
แม่น้ำยังคงเชี่ยวกรากเช่นในสมัยของเจ้าคำขอโทษที่ 1...
สถานการณ์ไม่เคยเปลี่ยน...
โลกยังคงถูกแบ่งเป็นสองฝั่ง แม่น้ำยังคงขวางกั้น...
แต่เจ้าคำขอโทษที่ 1000 ไม่คิดเช่นนั้น มันคิดว่า...
"สิ่งที่คนบอกต่อๆกันมาว่าเป็นไปไม่ได้...ใช่ว่ามันจะเป็นเช่นนั้นเสมอไป
สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ต้องเป็นไปได้ในสักวัน"แต่ไม่มีใครคิเช่นนั้น ใครๆต่างคิดว่าไม่จำเป็นที่จะต้องคบหากับเจ้าให้อภัย
คำขอโทษที่ 1000 จึงกลายเป็นคำขอโทษที่นอกคอก...
...แต่ก็เป็นคำขอโทษที่ทุกคนจะต้องจดจำไปชั่วชีวิต...นั่นก็เพราะ...เจ้าคำขอโทษที่ 1000 พยายามทำในสิ่งที่ใครๆ
บอกมันว่าเป็นไปไม่ได้....
"ซูม !!" ณ ริมฝั่งแม่น้ำ คำขอโทษนอกคอกกระโจนลงแม่น้ำด้วยความมุ่งมั่น
มันว่ายน้ำข้ามฝั่งอย่างที่ต้นตระกูลเคยได้ทำ...
ว่่าย ว่าย และว่าย อย่างไม่ลดละ
...กระทั่งใกล้จะถึงอีกฝั่ง ความอ่อนล้าและกระแสน้ำ
ก็ฉุดร่างให้ร่วงลงสู่ก้นของแม่น้ำ
"บุ๋มๆ บุ๋...ม อ๊อกๆ" เจ้าคำขอโทษที่ 1000 สำลักน้ำ และตะเกียกตะกาย
คงคิดว่ามันจะลอยตามน้ำไปเหมือนเจ้าคำขอโทษที่ 1 ล่ะสิ !ไม่หรอก!!! ...หลานของเจ้าให้อภัยไม่เฉยชา ขี้กลัว
หรือเก็บความรู้สึกเก่งอย่างทวดของมัน
เจ้าให้อภัยที่คอยเฝ้าดูอยู่อีกฝั่งจึงกระโดดลงแม่น้ำ
และดำผุดดำว่ายเพื่อไปรับตัวของเจ้าคำขอโทษไว้...
ด้วยความช่วยเหลือของเจ้าให้อภัย วันนั้นเจ้าคำขอโทษที่ 1000
จึงสามารถข้ามฝั่งสำเร็จ และได้มีเพื่อนใหม่สมใจ
ทั้งยังค้นพบอีกว่า...เมื่อคำขอโทษอยู่กับให้อภัยแล้ว
พลังอันสุดวิเศษจะเกิดขึ้น มันเป็นพลังสีขาวที่ช่วยให้เนรมิตทุกสิ่งทุกอย่าง
ได้อย่่างง่ายดาย...
และมันคงเป็นไปไม่ได้ที่ทั้งสองจะไม่ร่วมกันสร้างสะพานข้ามแม่น้ำร่วมกัน !!!
ใช่เวลาไม่นาน...หลังจากสร้างสะพานเสร็จ
โลกที่ถูกแบ่งเป็นสองก็กลายเป็นหนึ่ง
เจ้าคำขอโทษทั้งหลายเดินทางสัญจรผ่านไปผ่านมากับเจ้าให้อภัย
...โลกทั้งโลกจึงได้เป็นเพื่อนกัน...หลายวันผ่่านไป เจ้าคำขอโทษที่ 1000
ได้เดินมาเจอกับเจ้าให้อภัยผู้ใจดีอีกครั้งหนึ่งที่กลางสะพาน
"ขอโทษนะ ขอโทษที่ให้แบกภาระหนักๆนี้...
ขอโทษที่ปล่อยให้พยายามฝ่ายเดียวมาตั้งนาน...
ขอโทษแทนทวดฉันที่ปล่อยให้คำขอโทษที่ 1 ลอยตามน้ำไป
โดยไม่ช่วยอะไร ขอโทษจริงๆ" เจ้าให้อภัยพูดขึ้น
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันให้อภัยได้เสมอ ก็เธอสอนฉันเดีี๋ยวนี้ให้รู้จักการให้อภัย
ฉันจะนับคำขอโทษของเธอเป็นคำขอโทษที่ 1001 ต่อจากฉัน"เจ้าคำขอโทษยิ้มและเอื้อมมือไปตบไหล่เจ้าให้อภัยเบาๆ
ทุกวันนี้ เจ้าคำขอโทษและเจ้าให้อภัยจึงอยู่คู่กันในโลกโดยไม่แยกจากกันไปไหน
แม้ว่่าหน้าตาของมันจะเปลี่ยนไปจนเราไม่อาจรู้ได้
และแม้ว่าตึกรามบ้านช่องของพวกเราจะแย่งที่อยู่อาศัยของมันไปเสียหมดสิ้น
แต่มันก็มีที่อยู่อาศัยแห่งใหม่...
"...ที่ที่นั้น...อยู่ในจิตใจดีดีของเราทุกคน..."จบแล้วจ้า...
Whatever will be, will be............. 
ที่มา: FW mail
วัสลามค่ะ
