เดี่ยวบ้าน จะพยายามคุยกับพ่อและแม่ให้มากที่สุด แล้วจดจำคำของท่าน แล้วเอามานำเสนอในกระทู้นี้ เผื่อไปอยู่ห่างท่าน จะได้รำลึกถึงท่านเมื่อเข้ามาอ่านในนี้ - ฝากพี่น้องท่านอื่นๆ ด้วยนะครับ อย่าอายเลย ระบายหรือบอกสิ่งดีๆ ที่ได้จากพ่อแม่ได้ที่นี่เลย ถือว่าเราทุกคน เป็นครอบครัวเดียวกัน - วัสสลามุอลัยกุม
salam
งั้นขอคุยเรื่องพ่อกับแม่ด้วยคนนะคะ
ก่อนที่จะจากพ่อกับแม่มานั้น ตั้งแต่เด็กจนโต ท่านก็ได้สอนอะไรเอาไว้
ไม่ใช่น้อยเลยค่ะ เพียงแต่ตอนนั้นแค่จำแต่ไม่ค่อยจะนำไปปฏิบัติ
ส่ายหัวลูกเดียว ค้านหัวชนฝา หัวแตกเลือดอาบอย่างไรก็ไม่สน....อิอิ
ซึ่งถ้าให้พูดถึงคำพูดของท่านนั้นมันจะน้อยกว่าการกระทำค่ะ
อย่างแม่นั้น จะค้านตั้งแต่รู้ว่าโด่โด่เลือกจะมาเรียนที่ญี่ปุ่น
พร้อมกับย้ำก่อนจะขึ้นเครื่องว่า
...อย่าเอาโกโบริมานะลูก แม่พูดภาษาเขาไม่เป็น เห็นใจแม่เถอะ...
ตอนนั้นก็แซวแม่กลับไปว่า...ไม่ดีหรือแม่ จะได้ไม่ทะเลาะกัน เพราะฟังไม่ออก...
แม่หน้าหุบทันทีค่ะ ยังจำหน้าแม่ตอนนั้นได้เลย...เลยบอกไปว่า
...สุดแท้แต่อัลลอฮฺแล้วล่ะแม่...แม่ก็เลยพยักหน้า
..ใช่ แล้วแม่จะดุอาอฺทุกเช้าเย็นไม่ให้แกมีแฟน ไม่ให้แกเจอคนรักระหว่างเรียน
ไม่ให้แกมีใจให้ใคร แกจะได้เรียนจบไวๆแล้วกลับมาหาแม่
โดยไม่มีใครพ่วงท้ายตามมา...
อินชาอัลลอฮฺ ดุอาฮฺของบุพการีนั้นอัลลอฮฺทรงรับค่ะ...
แม้เราจะขอค้านกับท่าน แต่อัลลอฮฺทรงรับของท่านค่ะ...
เพราะทุกวันนี้แม่ก็ยังจะขออยู่อย่างนั้นค่ะ โทรไปหาก็ยังพูดแบบเดิม...
ส่วนของพ่อนั้น พ่อจะไม่ค่อยพูด แต่จะใช้การกระทำมากกว่าค่ะ
พ่อจะสอนวิชาทั้งบู๊ทั้งบุ๋นให้ตั้งแต่เด็กค่ะ บอกว่าผู้หญิงนั้นมีภัยรอบตัว
จะรอให้คนอื่นมาช่วยเหมือนในหนังในละครน่ะไม่ได้...พระเอกในชีวิตจริงไม่มีหรอก..
ก็เลยสอนวิชาป้องกันตัวให้ค่ะ ใช้ให้เตะกระสอบทรายที่สวนหลังบ้านทุกเช้าเย็น
ใช้ให้ยกหินหนักๆพร้อมกันทีเดียวสองก้อน บอกว่าจะทำให้หมัดหนัก
แล้วยังบอกว่า...ผู้หญิงนั้นแม้อัลลอฮฺจะสร้างร่างกายมาให้อ่อนแอกว่าชาย
แต่ก็มีหลายอย่างที่สามารถเอาชนะได้โดยไม่ต้องลงแรงเลย...
สอนเยอะค่ะ เพราะท่านเป็นชาย เลยรู้จุดแข็งจุดอ่อนของผู้ชาย
พ่อมักพูดว่า...รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง...
ถ้าไม่รู้ก็ไม่ต้องไม่สู้กับเขา มองท่าทีก่อน เรียนรู้เขาไปก่อน อะไรทำนองนี้ค่ะ...
แต่พอสอนเตะกระสอบทรายเสร็จ ก็ไล่ให้ไปทำกับข้าวนะคะ
บอกว่าจะให้พ่อกับพี่ชายทำหรือ แกเป็นผู้หญิงก็ต้องหัดไว้ หน้าที่ใครหน้าที่มัน
หน้าที่นั้นเป็นหน้าที่แกที่แม่แกจะเป็นคนสอนให้
ส่วนเรื่องความรู้ ไม่แบ่งเพศ เรียนได้ ถ้าแกมีความสามารถพอที่จะเรียน...
แล้วยังบอกอีกว่า...ผู้หญิงคือผู้หญิง...ผู้ชายคือผู้ชาย
หากทำหน้าที่ของตัวเองบกพร่องก็จะถูกตำหนิได้...
ยึดหน้าที่ตัวเองเอาไว้เป็นอันดับหนึ่ง ส่วนเรื่องอื่นเป็นรอง...
(พ่อของโด่โด่นั้นทำกับข้าวอร่อยมากค่ะ...ขนาดว่าหน้าที่รองนะคะนั่น...อิอิ)
ก่อนขึ้นเครื่อง หลังจากที่ซึ้งใจกับใครๆจนน้ำตาท่วมสนามบิน
กลับต้องปาดน้ำตาทิ้ง เพราะคำพูดพ่อนั่นแหล่ะค่ะ ร้องไม่ออกเลยค่ะ
คนอืื่นให้กอดหมด เหลือแต่พ่อคนเดียวไม่ยอมให้กอด บอกว่่า
...โตแล้ว จะกอดอะไรกันอีก ร้องไห้ไม่อายชาวบ้านรึไง...
เรียนจบเมื่อไหร่ค่อยกลับมากอด แล้วก็อย่าลืมเอามวยญี่ปุ่นมาสอนพ่อบ้าง...
ขออัลลอฮฺคุ้มครอง อย่าลืมพระองค์...
นั่นคือคำพูด ที่ตอนนี้คนพูดอาจจะลืมมันไปแล้วก็ได้
และโด่โด่เองก็คงจำไม่ได้หากไม่จด
เพราะ...จำดีกว่าจด ถ้าจำไม่หมด จดดีกว่าจำ...
ปล.เคยเกิดคำถามว่่าทำไมพ่อถึงไม่เคยค้านกับการที่ลูกสาวต้องมาเรียนต่างแดน
คนเดียวในที่ที่พ่อเองก็ไม่เคยมา แต่ปัจจุบันเข้าใจหัวใจท่านแล้วค่ะ
เพราะพ่อมักพูดเสมอว่า...พ่อไม่รวย พ่อไม่เก่ง พ่อไม่มีสมบัติมากมายจะให้
ก็เลยส่งเสริมให้ลูกได้เรียนค่ะ เพราะว่าความรู้มันจะติดตัวเรา เป็นสมบัติ
ที่ไม่มีวันใช้ได้หมด ยิ่งใช้ยิ่งเพิ่ม ยิ่งให้ยิ่งมาก ยิ่งประสบการณ์ชีวิตยิ่งควรมีเอาไว้
พอถามว่่า...แล้วพ่อไม่ห่วงเหรอ...พ่อแค่พูดกลับมาว่า...
...อยู่ที่แกจะทำให้พ่อห่วงมั้ย...
เลยรับรู้ถึงความไว้เนื้อเชื่อใจ ทั้งคำพูดทั้งแววตาที่พ่อมองมา
มันเต็มไปด้วยความไว้ใจและเชื่อในตัวเรา ว่าเราจะไม่เหลวไหล
ไม่ทำให้ท่านต้องเป็นห่วง คำพูดนับร้อยไม่สำคัญเท่าความเชื่อใจและเข้าใจเลยค่ะ
เพราะหากไม่มีความเชื่อใจและความเข้าใจ แม้พ่อจะพูดสักร้อยพันคำ
เราก็ไม่อยากรับรู้มันแม้แต่คำเดียวอย่างในอดีตที่เคยโกรธเกลียดพ่อตัวเองเข้าไส้
มาก่อนน่ะค่ะ เนื่องจากเราไม่เข้าใจกัน แต่พอเข้าใจกัน ก็รักท่านขึ้นเยอะเลยค่ะ....
ยิ่งห่่างกันมากก็ยิ่งรักมากขึ้น...จากที่ไม่เคยขอโทษท่านก็กล้าที่จะขอโทษท่าน
จากที่ไม่เคยบอกรักท่าน ก็กล้าที่จะบอกรักท่าน...
...ทุกวันนี้แววตาที่เชื่อใจและไว้ใจของท่านยังคงมีไม่เคยเปลี่ยน
และโด่โด่เองก็ไม่อยากให้มันหายไปจากท่าน...
อยู่ที่เราจริงๆค่ะ ว่าจะทำให้ท่านเชื่อใจและไว้ใจให้โบยบินไปสู่โลกกว้าง
และยังคงความสบายใจให้แก่ท่านหรือเปล่า...
ส่วนประโยคนี้คือหัวใจหลักที่พ่อกับแม่บอกมา...
...ไม่ว่าไปอยู่ที่ใดส่วนใดของโลก ขอให้ระลึกว่าเราทุกคนเป็นพี่น้องกัน
รักกันได้ แล้วเราจะไม่เดียวดายเลยสักวันเดียว จงรู้ไว้ว่่าทุกก้าวที่เดิน
เรามีพระองค์อยู่กับเราด้วยเสมอ...อย่าลืมพระองค์...
วัสลามุอะลัยกุมค่ะ
^____________^
