^
^
ที่คุยอยู่ๆแสดงว่าพี่แก่สุดใช่มั้ยเนี่ย...ก็ว่าจะไม่แก่แล้ววววววว...

เด๊ะเหออออออ...เรื่องเรียนมะต้องกังวล เรียนๆไปเดี๋ยวก็จบ
แต่ที่มันไม่จบคือจบไปจะทำอะไรอ่ะสิ...นี่แหล่ะสำคัญ
เพราะมันทำให้เรารู้ว่าเราจะเรียนอะไรดี...เหมือนชีวิตที่มีเป้าหมาย
เผื่อว่าเวลาเราสบสนหรือเดินๆไปเกิดหลงทาง
เราจะได้หันกลับไปมองยังเป้าหมายได้...
เพราะบางทีเป้าหมายที่เราวางไว้แต่ต้น เราก็ไม่จำเป็นต้องเดินตาม
ทางตามแผนที่เราเคยคิดจะเดินก็ได้ มีทางให้เดินหลายทาง
เพื่อจะไปถึงเป้าหมายที่เราตั้งไว้...ซึ่งหนทางที่เดินก็ม้ายสำคัญเท่า
เส้นชัยที่เรากำลังมุ่งไปหา...
พ่อพี่มักบอกว่า เวลามองไม่เห็นทางข้างหน้า
ให้หันหลังกลับ....แล้วเราจะเห็นเส้นทางที่เราเคยเดินผ่านมา...
เมื่อนั้นเราจะรู้ว่า เราควรไปต่อหรือจะนั่งพักสักครู่ดี
ถ้าเหนื่อยก็พัก...แต่อย่่าหมดหวัง...พอมีแรงกำลัง เดี่ยวเครื่องก็ฟิต สตาร์ทติดง่าย
ไปได้อีกหลายกิโลเลยนิ...ซึ่งการหันหลังกลับไปมองข้างหลังมันดีอยู่อย่าง
ตรงที่ทำให้เรามีความภูมิใจ ไม่ว่าเส้นทางที่เดินมาจะขรุขระ
หรือโรยด้วยกลีบกุหลาบก็ตาม...มันจะทำให้เรามีแรงใจฮึดสู้...
กำลังใจไหนไม่เท่าของเราเอง...
หากของตัวเองหมดขอของคนที่อยู่ข้างหลังเอาได้ค่ะ...

สู้ต่อไป ทาเคชิ!!!
รออีกสองปี ก็จบแล้วค่ะ จะพยายาม อินชาอัลลอฮฺ 55555 แบบว่า เขาเรียน5ปีน่ะ 
โป๊ะเชะเลยค่ะ...พี่เองหากอยากเรียนต่อ คงต้องหาทุนเองนิ
น้องชายพี่ก็เหลืออีก 2 ปีจะจบเช่นกันค่ะ
รายนั้นเรียนหลักสูตร 5 ปีเหมือนเด๊ะเลยค่ะ...เคยคิดว่า หากจะไปเรียน
ไปศึกษาที่ต๊ะเลทราย ก็อยากพกพาบอดีการ์ดไปกัน...เหอๆ...
จะได้ร่วมด้วยช่วยกัน เพราะว่าสายพี่กับสายที่น้องชายเรียน
เราเรียนมาเอื้อซึ่งกันและกันค่ะ...
แต่ปัญหาคือหาม้ายตังค์นิเด๊ะ...อินชาอัลลอฮฺ...ทำงานเก็บตังค์
แล้วค่อยว่ากันเนอะ...
ฝันไปก่อน ส่วนจะได้หรือไม่ ก็แล้วแต่ประสงค์ของอัลลอฮฺค่ะ
มาต๊ะ มาต๊ะ มาอยู่เรียนด้วยกานนนนน
* สงกะสัยว่า สาวญี่ปุ่นของเราจะเป็น มนุษย์ค้างคาว ซะแร้วววว ระวังเป็นหมีแพนด้านา ^^
มนุษย์ค้างคาวนั้นไม่เท่าไหร่ท่าน กลัวจะเป็นค้างคาวแม่ไก่อ่ะสิ...

อยากไปเรียนภาษาอาหรับที่ประเทศเจ้าของภาษาจริงๆนะท่าน...
ตอนนี้สว่างคาตาแล้วค่ะ...ค้างคาวเริ่มอ่อนแรง เพราะสู้แสงไม่ไหว...

สงสัยต้องพาตาไปหายาย เอ๊ย ไปหาหมอนนอนเสียแล้ว...
ไม่อยากเป็นลูกของช่วงช่วงกับหลินฮุยอ่ะค่ะ...
ฝันดีนะคะ
วัสลามุอะลัยกุมค่ะ