เรื่องที่ฉันอยากเล่า - ตอน ๒ เทอมที่อินโดนีเซีย

[nada-yoru]

 salam

หากมองเรื่องแฟชั่น...อาจเหมือนการมองคนแก่กับเด็กทารก

จากที่ไม่มี(ฟัน)...ก็ค่อยๆมี ค่อยๆงอก จนเต็มปาก
จากที่ีมี(ฟัน)...ก็ค่อยๆหลุด ค่อยๆหล่น ค่อยๆร่วง
ค่อยๆหายไปทีละซี่ซ้องซี่ จนไม่มีสักซี่...

บางคนแม้จะชราแต่ว่าฟันยังเต็มปาก...แต่บางคนก็หมดปากตั้งแต่ย่างสี่สิบ...

ใครว่าฟันไม่ใช่ตัวบอกอายุ(บนใบหน้า)นั้นอาจไม่ถูกเสียทั้งหมด
เพราะว่าหากฟันยังมี แก้มก็คงยังตึง อะไรๆบนใบหน้าก็จะเหี่ยวช้าลง...

จากที่ไม่มีแล้วค่อยๆมี เราจะรู้สึกได้ถึงการพัฒนาขึ้น
แต่จากที่มีแล้วค่อยๆไม่มี เราจะรู้สึกว่ามันกำลังเสื่อมลง

พิสูจน์และทดลองได้โดยการให้คนแก่ที่ไม่มีฟันแล้ว
อุ้มเด็กน้อยที่ฟันยังไม่งอกแล้วให้ยิ้มพร้อมกัน...
ประมาณน้ันค่ะ...

คงต้องหันกลับไปมองดูเสื้อผ้า(หรือเปล่า)หรือการแต่งกายในยุคแรกๆของมนุษย์
แล้วดูพัฒนาการ แล้วก็ดูตอนนี้...มันเป็นความเหมือนในความต่าง...
เช่นเด็กกับคนชรา

เรื่องของแฟชั่นก็น่าจะประมาณนั้นค่ะ

..ดีไม่ดี ยากจะคาดเดา...

 

ปล.กลัวว่าต่อไปมนุษย์จะใส่กางเกงลิงนอกกางเกงคนแล้วติดปีกบิน
เหมือนซุปเปอร์แมนและ...เหอๆ

วัสลามุอะลัยกุมค่ะ

[little cat]

^
^
^
ถ้าบินได้จริง ก็น่าสนุกนะคะ

[nada-yoru]

^

คงใกล้แล้วล่ะม้ังเด๊ะ...เพราะเห็นช่วงนี้
มนุษย์เรากำลังออกแบบเสื้อผ้าให้กลายเป็นซาตาน เอ๊ย ทาซาน
โหนเถาวัลย์อยู่กลางกรุงนิเด๊ะ(รึว่าโหนตึกกันแน่หว่า ชักสับสน)...เหอๆ
อีกไม่นานก็คงเหลือแต่กางเกงลิงแล้วบินไปดาวอังคารเนอะ...
(แบบว่าอยู่โลกต่อไปไม่ได้แระ...มันเชย...ต้องโกอินเตอร์
ไปนอก(โลก)เสียเลย..) 

[ILHAM]

ย้ายจากทางช้างเผือกไปแอนโดรมีด้าเลย

[Al Fatoni]

บรรยากาศในห้องเรียน ภาค ๑ - ความอดทนในการรออาจารย์
               สิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกละอายเมื่อมาเข้าห้องเรียนที่นี่ก็คือ เรียกได้ว่า บรรดานักศึกษาแทบจะทุกคน ไม่ว่าจะเป็นเด็กเรียนหรือไม่ก็ตาม จะเป็นฝ่ายที่รออจารย์มาสอน และจะเข้ามารอที่ห้อง หรือไม่ก็หน้าเรียนก่อนเวลาเข้าคาบเรียน อย่างน้อยประมาณสิบถึงสิบห้านาทีได้ และแทบทุกคนจะมีความอดทนในการรอมากๆ เพราะบางคาบอาจารย์จะเข้าสายถึงสามสิบนาที จนบางครั้งเกือบหนึ่งชั่วโมงทีเดียว แต่ทุกคนก็จะยังคงอยู่ในห้อง และระหว่างนั้นก็พยายามจะติดต่ออาจารย์ว่าจะเข้ามาไหมในคาบนั้น หากอาจารย์บอกว่าจะเข้าอีกสิบหน้านาที หรือสามสิบนาทีข้างหน้า ทุกคนก็จะรออาจารย์จนกว่าจะมา และเท่าที่ผมเห็นนั้น ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะออกไป เพราะหมดอารมณ์รอ หรือบ่นว่าอาจารย์ ถึงมีก็น้อยมากครับ นี่คือหนึ่งในความแตกต่างของบรรยากาศในการเรียนระหว่างที่ผมเห็นเห็น หรือสัมผัสระหว่างที่ประเทศไทยและอินโดเนเซีย
               ตอนต่อไป จะมาดูลักษณะการเรียนการสอนกันครับ - วัลลอฮุอะอฺลัม - วัสสลามุอลัยกุม

[Al Fatoni]

เคยไปบันดุงครับ ชอบอากาศที่นั้นมาก 

ใช่ๆ อากาศดีมาก
มาปักไว้ก่อน
เดี๋ยวค่อยเอารูปมาลง
 

           กำลังวางแผนจะไปอยู่เหมือนกัน เพื่อนๆ ที่อยู่เคแอลก้จะไปที่บันดุงกันเหมมือนกัน เห็นวิวสวยมากๆ แต่ที่ผ่านมา เห็นว่าได้รับความเสียหายจากเหตุแผ่นดินไหว ได้ฟังรองอธิบดีของ ม.ทีผมอยู่ ซึ่งจะสนิทกับเด็กไทยพอสมควร เล่าให้ฟังว่า ที่นั่นจะมีน้ำตกแห่งหนึ่ง ที่หลังจากแผ่นดินแล้ว มันก็เปลี่ยนทิศทางน้ำไปทางอื่น ซึ่งทำให้ไม่สามารถใช้เป็นท่องเที่ยวได้อีก แต่ก็พอจะมีหวัง หากหาทิศทางน้ำอันใหม่นั้นเจอ แล้วปรับภูมิทัศน์ได้สำเร็จ - วัลลอฮุอะอ์ลัม

[Al Fatoni]

Sekarang saya mau pulang ke Fathoni secepat-cepatlah, udah bosan sekali dengah beberapa hal yang dialami saya di sini. Sangat capek dan lelah, setiap saat mungkin jadin perjuangan, saya mua pindah ke tempat yang lainlah, dak tak mau di U. - wassalam.

[al-firdaus~*]

 salam

ได้ข่าวว่า ท่าน Al Fatoni สำเร็จวิชาท่องแดนอินโดฯเรียบร้อยแล้ว
แวะมาเล่าเรื่องราวที่ตกผลึกในระยะเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา ให้พี่น้องคนอื่นๆได้รับฟังกันบ้างนะคะ

[ILHAM]

ได้เจอจอมขมังเวทย์แถวนั้นบ้างหรือเปล่า

[Al Fatoni]

ไม่เป็นเจอเลย เป็นบางที่มากกว่า ก็เหมือนไทยนั่นแหละ มากพอๆ กัน แต่ไทยไม่หวือหวาเท่า - วัลลอฮุอะอ์ลัม

[ILHAM]

จากการวิเคราะห์ของแบ แบว่าถ้าเอามาสู้กัน ใครชนะ

[hiddenmin]

ร. จะปราบได้มั้ย

[ILHAM]

อันนี้ของแท้ ไม่เหมือนภูเก็ตนะ 5555

[comel sokmo]

มีสอนให้เด็กนักเรียนด้วย

<a href="http://www.youtube.com/v/nmRceG7dyQY" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/nmRceG7dyQY</a>

[hiddenmin]

ดูผ่านๆ แ้ล้วคล้ายกับการแสดง