สักนิดนะคะ เกรงจะเข้าใจเจตนาแบบไม่ตรงกัน
ไม่ได้หมายรวมว่าการดะวะห์นั้นไม่ดี่
แต่การดะวะห์ที่ละทิ้งครอบครัวนั้นก็อยากให้ลองชั่งน้ำหนักดูสักนิดนะคะ
ด้วยความเคารพ
(ผิดถูกโปรดชี้แนะและขอมาอัฟด้วยนะคะ)
بِسْمِ الله الرحمن الرحِيْمِ
ตาม Topic นะ จะไปออก ดะวะห์ โดยละทิ้งครอบครัวฯ -> ผิดครับ
แต่ดะวะฮ์ตาม Topic -> ไม่มีครับ
ระเบียบของงานดะวะฮ์ ในปัจจุบันนั้น อย่างมากที่สุด คือ 1 ปี ครับ
ซึ่งไว้ลำหรับการเสียสละในระดับของอุลามาอฺ หรือ ตามแต่ที่ประชุม บนเบื้องหลังคือการเลือกสรรค์ของอัลลอฮ (ซบ.)
สำหรับคนทั่วไปนั้นก็ 3 วัน 40 วัน 4 เดือน ตามความเหมาะสมครับ
ดะวะฮ์ ไม่สมควรจะใช้คำว่า ละทิ้ง แต่ควรใช้คำว่า จาก มากกว่า เพราะไปแล้วก็กลับมาอีก
ให้เรามองง่าย ๆ ก็คือ ไปเรียนนั่นละครับ สมัยผมเรียนมหาวิทยาลัย 4 เดือน ก็เทอมนึงพอดี (บางที่อาจไม่ถึง)
แต่สิ่งที่ได้กลับมานั้น อาจต่างจากการเรียน ตรงที่ ได้อีหม่านติดมาด้วย
และคนที่จะไปได้นั้น ต้องผ่านการประชุม คือ ไม่เป็นฟิตนะฮ์ กับครอบครัว
กล่าวคือ ระหว่างที่คน ๆ นั้น ดะวะฮ์ อยู่นั้น ครอบครัวทางบ้านก็จะมีคนดูแลครับ
หากพบว่าไม่มีความเหมาะสม คือ ฟิตนะฮ์ มากกว่า ทางที่ประชุมก็จะไม่ให้ออกดะวะฮ์ครับ
การออกไปดะวะฮ์ คือ การออกไปเรียนงาน เพื่อกลับมาทำงานสำคัญคือที่บ้านต่อไปครับ
....ทิ้งท้ายด้วยความรู้สึกเล็ก ๆ น้อย ๆ....
ไม่มีใครหรอกครับ ที่ไม่อยากนอนสบาย ๆ อยู่กับบ้าน / ครอบครัว เพื่อไปนอนตากยุงตามมัสยิด
การได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัว คือ สิ่งที่มีค่าที่สุดแล้วละครับ
แต่ทำไม เค้าถึงเลือกที่จะออก เพราะเค้าเห็นถึงความสำคัญ และผลของการที่จะได้มาซึ่งการเสียสละไงละครับ
ถ้าเรามองว่า ดะวะฮ์ คือ การเรียนอย่างที่ผมบอกนะ เราก็จะไม่ติดใจอะไรเลยครับ อยากให้คิดตามจริง ๆ
ทุกคนรักครอบครัวของตัวเองทั้งนั้นละครับ
