คนดะวะฮ์ ที่ไปต่างจว. หรือต่างประเทศนั้น เค้าไปเพื่อเรียนงาน เพียงแต่ในลักษณะของการเรียนงานนั้น มีการดะวะฮ์ไปในตัว
มองให้ง่ายแล้ว ไม่ได้ต่างอะไรกับการส่งลูกไปเรียนหนังสือ เพื่อจะกลับมาพัฒนาครอบครัว และบ้านเกิดต่อไป ซึ่งนั่น คือ งานจริง 
ผมไม่เข้าใจว่า ทำไมต้องฝึกงานกันเป็นสิบๆครั้ง ไม่ลงงานจิงสักที ต่างจังหวัดไปเดือนละครั้ง ต่างประเทศไปสองปีครั้ง
แต่กับต่างศาสนิกและวัยรุ่นในหมู่บ้าน ทั้งชีวิตไม่เคยเข้าใกล้ หากจะตามซุนนะฮฺจริงๆแล้ว ท่านนบีพูดถึงนรกมากกว่าสวรรค
นั่นก้แสดงว่า เราต้องปราบปรามความชั่วมากกว่า ความดี ในขณะเดียวกันเราก็ส่งเสริมความดีไปด้วย
เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เราต้องหักห้ามวัยรุ่นในหมู่บ้านจากความมึนเมา ก่อนที่จะไปต่างจังหวัดเพื่อเรียกคนที่ละหมาดอยู่แล้วให้มาละหมาด
และซุนนะฮฺอย่างหนึ่งคือท่านนบีจะดะวะคนที่ท่านรักมากที่สุด ก่อน แล้วตามไปด้วยคนอื่น (ภรรยาของท่าน ลุงของท่าน สหายของท่าน ฯลฯ)
แล้วเราหละทำแบบนี้รึปล่าว ลูกตัวเองยังติดยา แต่ตัวเองไปต่างจังหวัด เพื่อนบ้านยังเล่นริบา แต่เราไปต่างประเทศ เรากำลังดะวะคนอื่นก่อนที่จะกลับมาดะวะคนที่เรารัก
มันสวนทางกับซุนนะ ขออย่าให้เป็นอะไรไปกลางทาง ก่อนที่จะกลับถึงบ้าน ไม่งั้น ในวันสอบสวน จะถูกชี้หน้าจากคนรัก ว่า
"โอ้อัลลอฮ เอาคนนี้เป็นคนแรกเล๊ย เพราะคนนี้แหละ ที่ทำให้ฉันเป็นแบบน้ อยูบ้านเดียวกันแท้ๆ ยังไม่บอก ไม่เตือนกันเลย ......."
เพราะมนุษ มีความกลัวในสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับตน มากกว่าปราถนาสิ่งที่ดีที่จะเกิดขึ้นกับตัวเอง