salam
หนังก็คือหนังค่ะ...ที่มีทั้งเรืื่องจริงและจินตนาการของคนเขียน
คนสร้าง คนกำกับและคนทุ่มทุนผลิตอยู่ในนั้น...
บางครั้งหนังจบไปแล้ว แต่เราไม่ยอมจบ
บางครั้งดูไปอินไป พอหนังจบก็ปาดน้ำตาแล้วมานั่งเฮฮากับเพื่อนๆต่อ
บางครั้งดูไปเหมือนได้อะไรมามากมาย สุดท้ายก็ลืมเมื่อได้ดูเรื่องใหม่
หากถามว่าเราดูหนังเพื่ออะไร...
หากเราต้องการความรู้...เราดูสารคดี อ่านหนังสือวิชาการเอาได้ค่ะ
ความรู้ล้วนๆอยู่ในนั้น...
หากเราดูเพื่อผ่อนคลาย ต้นไม้ใบหญ้าก็ช่วยได้เช่นกัน...
หากเราดูเพื่อให้ได้ทุกอย่างในหนังเรื่องเดียวกัน...โลกใบนี้ทั้งใบ
มีที่ให้เดินไปศึกษาค้นหามากมาย...
หากเราถามว่า หนังเรื่องนั้นเรื่องนี้สร้างมาเพื่ออะไร อันนี้ต่างหากที่น่าค้นหา
เพราะคนสร้างหนังล้วนสร้างมาอย่างมีจุดประสงค์และมีเป้าหมายที่ชัดเจนเสมอ
คงไม่มีใครสร้างมาเฉยๆ ให้คนดู ดูแล้วก็จบๆไป
หรือแค่ความบันเทิงเริงใจเพียงอย่างเดียว...เพราะถ้าเป็นแค่ความบันเทิง
บางครั้งทำไมเราดูแล้วภาพในหนังยังติดตาตรึงใจ
แอบคิดแอบคลั่งอยู่พักนึงกว่าจะหายไป แล้วทำไมดูหนังเสร็จ
เราถึงคลั่งดาราต่อ...เรื่องของหนังและการสร้างหนัง
เป็นเรื่องของจิตวิทยาก็ว่าได้ค่ะ...หากไม่ดูก็ไม่รู้
บางครั้งดูก็เสี่ยงอีก...
แต่สำหรับข้าน้อย...ดูและติดงอมแงมมาตั้งแต่เด็ก...
จำได้ทุกฉากทุกตอน ใครแสดงเรื่องไหนถามมาตอบได้หมด...
ใครห้ามเท่าไหร่ก็ยังรั้นจะดู...ด้วยคำตอบเดียว...ชอบ...
โดยที่ตอบไม่ได้ว่าชอบดูหนังเพราะอะไร...
เพราะคิดว่า แค่เหตุผลว่าชอบอย่างเดียวมันเพียงพอแล้ว...
และเพราะว่าไม่เคยมีแนวตายตัว ดูได้แทบทุกประเภทและแทบทุกชาติ
ที่มีมาให้ดูและสนใจจะดู...ไม่มีตังค์ก็หาของฟรีมาดู...
ดิ้นรนไขว่คว้าในสิ่งที่ชอบบบบบบบ...
และความรู้สึกชอบ มันก็มีวันหมดได้ในสักวันนึง...
แล้วสุดท้ายอะไรที่อยู่กับเราจริงๆ...ความชอบก็ทิ้งเราได้
เมื่อเราเลือกจะทิ้งมัน...ความจริงเท่านั้นที่อยู่กับเราทุกลมหายใจ
หนังจบเราไม่จบ เราชอบหนัง...เรารู้สึกว่าเราได้อะไรมากมายจากมัน
แต่สุดท้ายสิ่งที่ทำให้ชีวิตอยู่ได้ ที่เห็นๆเป็นรูปธรรมเลยคือ ข้าว
เราต้องกินข้าว แม้จะชอบหรือไม่ เราก็ต้องกินมัน กินได้ทุกวี่ทุกวัน...
เคยถึงขนาดติดหนังเข้าขั้นโคม่า ไม่กินข้าวก็มี แต่สุดท้ายก็กินค่ะ
เพราะว่าเราต้องอยู่ต่อ...หนังจบไปแล้วววววว...
แล้วพอละสายตาจากหน้าจอ(เมื่อหนังจบ)
เราก็ต้องพบว่า นี่คือชีวิตจริงของเรา...
ดังนั้น...หนังก็คือหนังค่ะ...ไม่ใช่เรื่องจริง คือสิ่งท่ีถูกสร้างขึ้นมา
แม้จะมีการนำบางส่วนของเรื่องจริงมาทำก็ตาม...แต่มันก็แค่หนังเท่านั้น...
มันมีวันจบ แม้เค้าจะยั่วให้เราติดตามภาคต่อไปก็ตาม...
หากเราจบมันก็จบ หากเราไม่ยอมจบ เราก็ต้องติดตามดูต่อไปเรื่อยๆ
จนกว่าเมื่อไหร่ก็สุดจะรู้ได้...โลกหมุนรอบตัวเองไปแล้วกี่รอบ
เราอาจไม่รู้หรือไม่ใส่ใจจะรู้เลยก็ได้
เพราะเรานั่งหน้าจอติดตามมันตลอดจนบางครั้งลืมเวลา...
ทุกวันนี้ดูหนังน้อยลงกว่าแต่ก่อน แต่ก็ยังดูอยู่แล้วแต่โอกาส...
ดูเพราะอะไรตอบไม่ได้เหมือนกัน รู้แต่ว่าความชอบมันน้อยลง
แทบจะหายไปแล้วจริงๆ...ดูก็ได้ไม่ดูก็ได้ ต่างจากแต่ก่อนที่ต้องดูให้ได้...
ส่วนใหญ่ดูเพราะความบันเทิง ดูเทคนิคและจินตนาการของเรื่อง
ที่หาดูไม่ได้ตามทุ่งหญ้าและใบไม้...
และเพราะบางครั้งไม่มีเวลาออกไปเดินดูสิ่งต่างๆรอบตัวเหล่านั้น...
เพราะเสร็จจากงานและเรื่องเรียนก็ค่ำมืด...
บอร์ดศาสนาสามารถหยุดเวลาของการดูหนังไปได้เยอะเลยทีเดียวค่ะ...
แม้จะอยู่หน้าจอเหมือนกัน...แต่สิ่งนี้ทำให้เราสามารถศึกษา
แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันได้ ต่างจากดูหนังที่เรามีแต่รับอย่างเดียว
ไม่เคยได้ให้หรือได้แลกเปลี่ยนความคิดและจินตนาการของเราเลย...
ซึ่งเราเลือกได้ ที่จะให้อย่างเดียวหรือรับอย่างเดียว
หรือทั้งให้ทั้งรับในเวลาเดียวกัน...
ปล.เป็นแค่ความคิดเห็นส่วนตัวค่ะ...
หากอ่านตรงไหนแล้วไม่สบายหัวใจ อภัยให้ด้วยนะคะ...
วัสลามค่ะ
