บิสมิลลาฮิรเราะห์มานิรรอฮีม
salam
โดยที่วาลี (ผู้ปกครองที่บ้าน) ไม่ได้รับรู้หรือรับทราบกับเรื่องราวข้างต้น
ซึ่งบางคู่หลังจากเรียนจบแล้วก็หย่าร้างจากกันเสมือนว่า
ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนหน้านั้น
และผู้ปกครองก็ไม่ได้รับรู้หรือรับทราบอีกเช่นเคย
พี่น้องมีความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องราวเหล่านี้อย่างไร?
วะอะลัยกุมมุสลามค่ะ
ข้าน้อยนั้นไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะถูกทดสอบด้วยกับเรื่องราวของอะไรบ้าง
อินชาอัลลอฮฺ...แต่ ณ วันนี้ สิ่งที่คิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้นั้น
ทางด้านฮุกมว่าทำได้หรือไม่นั้น ข้าน้อยไม่ทราบ...
แต่การที่พ่อแม่มิได้รับรู้เลยว่าบุตรตนอยู่กินกับใคร
ข้าน้อยคิดได้สองแง่คือ...
ถ้าเกิดเรามีบุตรแล้วบุตรของเราทำอย่างกรณีนี้บ้างเราจะรู้สึกอย่างไร...
ถ้าพ่อแม่รู้ทีหลัง...เราจะทำอย่างไร จะตอบท่านอย่างไรให้ท่านพอใจที่สุด...
ขออนุญาตยกบทความนึงที่อาจารย์อัลฮัซฮารีย์ได้นำเสนอ
จากกระทู้
หลักปฏิบัติอันดีงาม 30 ประการที่มีต่อบิดามารดาhttp://www.sunnahstudents.com/forum/index.php?topic=812.0
19. อย่าตระหนี่ในการเลี้ยงดูต่อท่านทั้งสอง
จนทำให้ทั้งสองเป็นทุกข์ เพราะมันเป็นความน่าอับอายสำหรับท่าน
ซึ่งต่อไปท่านจะได้เห็นว่าสิ่งดังกล่าวนั้น
บรรดาลูกๆ ของท่านก็จะทำอย่างนั้นกับท่านเช่นกัน
20. จงเยี่ยมเยือนท่านทั้งสองให้มาก ๆ
และจงนำของฝากมาให้ท่านทั้งสองอย่างสม่ำเสมอ
ท่านจงกตัญญูรู้คุณต่อการเลี้ยงดูและความเหนื่อยยากของทั้งสองที่มีต่อท่าน
และท่านจงพิจารณาดูบรรดาบุตรของท่านเถิด
ซึ่งพวกเขาก็จะกระทำเหมือนกับที่ท่านได้ปฏิบัติต่อบิดามารดาของท่าน
21. มนุษย์ที่มีสิทธิ์ในการให้เกียรติยิ่งคือ มารดา
หลังจากนั้น บิดา และท่านจงรู้เถิดว่า สวรรค์นั้นอยู่ใต้ฝ่าเท้าของมารดา
22. จงระวังการทรพีและสร้างความไม่พอใจต่อท่านทั้งสอง
จนเป็นเหตุให้ท่านต้องเป็นคนเลวทั้งในโลกนี้และโลกหน้า
และต่อไปบรรดาลูก ๆ ของท่านก็จะปฏิบัติต่อท่านเฉกเช่นที่ท่าน
ได้ปฏิบัติต่อบิดามารดาของท่าน
ข้อที่ 19 , 20 , 22 , นี้ น่าคิดมาก ๆ
เพราะไม่รู้ว่าเราเคยทำอะไรกับบิดามาราเราไว้บ้าง :'(
สำหรับข้าน้อย...ข้อ 22 น่าคิดที่สุด...เพราะเคยมีครั้งหนึ่ง
เถียงกับแม่อย่างหนัก ด้วยแม่ไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจ
ของข้าน้อยบางอย่าง ทั้งที่มันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย แต่ท่านไม่ยอม...
เลยทำให้เราทะเลาะกัน
จนมานึกได้ก็เมื่อท่านร้องไห้และพูดว่า แม่เสียดายและเสียใจอยู่อย่่างนึง
ที่กว่าแม่จะมีลูกเป็นของตัวเอง แม่ของแม่ก็เสียชีวิตไปแล้ว...
และวันนี้ลูกของแม่กำลังทำในสิ่งที่แม่เคยทำกับแม่ตัวเองมาก่อน...
ขออัลลอฮฺทรงอภัยให้ลูกของแม่ด้วยเถิด เพราะเธอยังไม่รู้...แม่ผิดเอง...
ตอนนั้นรู้สึกฝืดคอ น้ำตาตก...รีบขอโทษแม่ทันที...
เรื่องที่เถียงและทะเลาะกันมาหมดความหมาย...
หลังจากนั้นมาพยายามจะไม่ขัดใจแม่หรือทำให้ท่านไม่พอใจ
และถ้าเลี่ยงได้ เราก็จะพยายามไม่ปะทะกัน...
ยิ่งโตและยิ่งคิดเรื่องครอบครัว ยิ่งทำให้ตะหนักว่า
หากเราอยากให้ลูกเราเป็นอย่างไร เราจะพยายามไม่ทำกับแม่อย่างนั้น...
บางครั้งอาจพลั้งพลาด ก็มักจะขอโทษแม่เสมอ...
ส่ิงที่แม่ตอบกลับมาคือ...คำว่่า "อภัย" "แม่ไม่โกรธลูกหรอก"
เพราะแม่ไม่อยากให้ลูกแม่ตกนรกสักคนเดียว
นี่อาจจะเป็นความรู้สึกที่คนที่ยังไม่มีโอกาสเป็นแม่คน
ไม่สามารถเข้าใจอย่างลึกซึ้งจริงๆก็เป็นได้...
ทำได้แค่จินตนาการ...และสักวันคนที่ยังไม่มีโอกาส
คงได้เป็นพ่อคนแม่คน...อินชาอัลลอฮฺ
...แม้ไม่ใช่คนที่ดีพร้อม แต่ก็พร้อมที่จะเป็นคนดีค่ะ...
หากพิมพ์อะไรไปแล้วทำให้ไม่สบายหัวใจ...ขออภัยด้วยนะคะ...
วัสลามค่ะ
