เสวนาเชิงวิชาการ > สนทนาศาสนธรรม
ไดอารี่ของพ่อ
al-firdaus~*:
พ่อและแม่ อดทนดูแลลูกๆ หวังแค่สิ่งเดียว
ให้เขาเป็นคนดี ประสบความสำเร็จทั้งดุนยาและอาคิเราะฮ์
ลูก...คือ ความเอื้ออาทรที่คนเป็นพ่อและแม่ ยอมได้ทุกอย่าง ไม่ปริปากบ่น
อ่านแล้วพูดเป็นคำพูดไม่ออก....
nada-yoru:
อ่านอะไรแบบนี้ทีไรแล้วสะเทือนใจค่ะ...
เมื่อตอนเด็กๆ ไม่ชอบผู้ที่ได้ชื่อว่าพ่อเลย
เพราะมักจะถูกพ่อเฆี่ยนตีบ่อยๆ ชอบดุ ชอบห้าม
จะไปเล่นซนก็โดนสะกัด ถูกกักบริเวณ ไม่ให้ไปเล่นว่ายน้ำ
ไม่ให้ทะเลาะกับเพืื่อน แล้วที่สำคัญก็คือ ชอบบังคับให้ไปโรงเรียน
ด้วยไม้เรียวประจำ...ภาพของพ่อตอนเด็กๆคือ เผด็จการ
ชอบใช้ความรุนแรง...และน่ากลัวสำหรับคนอื่นๆยกเว้นเรา...
เลยดื้อได้ใจ...ประมาณยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ...
พอโตมา...เลยเข้าใจว่าทุกๆอย่างที่พ่อทำมาทั้งหมด
ก็เพราะรัก ห่วยใยและหวังดีโดยแท้
เลยรักพ่อมากกว่าผู้ชายคนใดในโลกนี้...
ก็เลยต้องขอโทษขอโพยกันใหญ่โตเมื่อนึกย้อนไปในวัยเด็ก...
ดีใจ เพราะมีวันดีๆ มีการศึกษาดีๆเพราะไม้เรียวพ่อแท้ๆ...
ทุกวันนี้มีความรู้อะไรเพิ่มเติมก็จะเล่าให้พ่อฟัง...
แลกเปลี่ยนกับที่เมื่อก่อนพ่อมักจะเก็บตกวิชาความรู้ให้
แม้เราจะขี้เกียจฟังก็ตาม...
ล่าสุดพ่อบอกว่าอยากเล่นคอมฯให้เป็น
อยากเล่นเฟสบุ้ค อยากรู้จักยูทูบที่หลานๆมันพูดถึงกันบ่อยๆ
อะไรๆก็ยูทูบ อะไรๆก็เฟสบุ้ค หน้าตามันเป็นอย่างไร ชักอยากเห็น
ก็เลยบอกพ่อว่า...ถ้าได้กลับไป...จะสอนให้...อินชาอัลลอฮฺ...
รู้ว่าการสอนคอมฯคนสูงวัยไม่ใช่เรื่องง่ายเลย(ทำให้แอบขี้เกียจนิดๆ)...
แต่พอมาคิดดูว่า ตอนพ่อสอนเราจนเดินได้คล่อง...ประคองไม่ให้ล้ม
สอนให้ปั่นจักรยานต์จนเป็น สอนให้เราล้างก้นหลังจากล้างก้นให้เรา
มาหลายปี มันก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆเหมือนกัน...
^^
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[*] หน้าที่แล้ว
Go to full version