ทำไมเงิน 100 บาท ดูมากเกินไปสำหรับการบริจาคให้กับมัสยิด แต่ทำไมมันดูน้อยเกินไป เมื่อนำไปจับจ่ายใช้สอยในห้างสรรพสินค้า
ทำไมการละหมาดตอรอวียฺที่ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมงนั้นดูยาวนาน แต่ทำไมการแข่งขันของนักฟุตบอลในสนามที่ใช้เวลา 90 นาทีมันดูรวดเร็วเหลือเกิน
ทำไมการใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงในการอยู่ในมัสยิดมันช่างยาวนานสำหรับเรา แต่ทำไมการใช้เวลาไปกับการดูหนังในโรงหนังมันดูผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ทำไมเราจึงไม่สามารถคิดถึง ดุอาอฺ ที่จะกล่าวในยามละหมาด แต่กลับพบว่ามันไม่เป็นเรื่องยากในการที่จะคิดถึงหัวข้อ เรื่องราว ที่จะนำไปพูดคุยกับเพื่อนๆ
ทำไมคนส่วนใหญ่ถึงรู้สึกตื่นเต้นดีใจ เมื่อมีการทดเวลาในการแข่งขันฟุตบอล หากแต่พร่ำบ่นเมื่อ การคุฎบะต์ นั้นยาวนานกว่าปกติ
ทำไมมันดูยากเย็นในการที่จะอ่าน อายะห์ ในอัลกุรอาน หากแต่มันช่างง่ายดายที่จะอ่านนวนิยายขายดีซึ่งมีจำนวนมากกว่า 100 หน้า
ทำไมคนส่วนใหญ่ต่างต้องการที่จะนั่งอยู่แถวหน้าในการดูการแข่งขันกีฬา หรือคอนเสิร์ต หากแต่แย่งกันนั่งอยู่ด้านหลังเมื่อเข้าไปในมัสยิด
ทำไมมันดูยากเย็นที่จะเรียนชารีอะฮฺง่ายๆ เพื่อที่จะนำไปบอกกล่าวต่อผู้อื่น หากแต่ทำไมมันดูง่ายดายที่จะฟังการนินทา ใส่ร้ายและนำไปบอกต่อผู้อื่น
ทำไมผู้คนเชื่อในสิ่งที่หนังสือพิมพ์นำเสนอ หากแต่มีคำถามมากมายกับสิ่งที่อยู่ใน ฮะดีษ
ทำไมหลายคนต่างต้องการที่จะเข้าสวรรค์โดยที่พวกเขาคิดว่า พวกเขาไม่ต้องมีความเชื่อ ไม่ต้องคิด ไม่ต้องพูด หรือไม่ต้องทำอะไรเลย
ทำไมเราสามารถส่งเรื่องตลก เรื่องไร้สาระ ผ่านอีเมลให้ผู้คนมากมาย หากแต่เมื่อเราต้องการส่งข้อความเกี่ยวกับอัลลอฮฺ และอิสลาม เราต่างกลับใช้เวลาคิดแล้วคิดอีก
