เคยมีครั้งหนึ่งตอนเด็กๆ...โดนเพื่อนท้าให้เดินลุยดงหนามไมยราพ(ชื่อต้นไม้)
ซึ่งเมื่อก่อนเป็นคนที่ท้าไม่ได้เสียด้วย เลยบ้าชี้รับคำท้าไป ทั้งๆที่รู้ว่าไอ้ต้นที่ว่า
มีแต่หนามแหลมคม แต่ด้วยศักดิ์ศรีค้ำคอเลยต้องถอดรองเท้าเดินลุยดงไมยราพ
ตามคำท้า(ระหว่างนั้นก็คิดในใจ....ไม่น่าเลยเรา)
แต่ก็พยายามมองหาจังหวะที่ไม่มีหนาม
แล้วค่อยๆย่างเบาๆ ไม่ทิ้งน้ำหนักค่ะ พอได้ที่ก็ย่ำลงไปเต็มฝ่าเท้า...
ต้องระมัดระวังทุกฝีก้าวเลยค่ะตอนนั้น เพราะกลัวหนามตำเท้า...
แล้วก็ดันทำได้เสียด้วยในตอนนั้น เดินจากฟากหนึ่งไปอีกฟากหนึ่ง
โดยที่หนามทำอะไรเท้าไม่ได้เลยค่ะ....
วันนั้นจึงวิ่งกลับมาบ้านบอกพ่อด้วยความดีใจ ว่าตนค้นพบวิธีเดินบนต้นไมยราพได้
ด้วยเท้าเปล่าโดยไม่เป็นอะไร ไม่โดนหนามตำแม้แต่นิดเดียวแล้ว...
พ่อก็ถามว่าทำยังไง ก็เลยลองทำให้ดูค่ะ...และก็จะกลับไปทำแบบนั้นแทบทุกวันค่ะ
salam
มาวันนี้...พอเพ่งมองหนทางกลับบ้าน...
ทำให้นึกถึงเรื่องราวของหนามไมยราพนี้ขึ้นมา...
เพียงแต่หนามในวันนี้ดูแหลมคมกว่าวันนั้น...
ในความฝันมักพบว่าตัวเองเดินเท้าเปล่า ไม่มีรองเท้าใส่ประจำ
ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ฝันอยู่อย่างนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
เดินหารองเท้าของตัวเอง บางครั้งได้มาผิดคู่
บางครั้งก็เก่่าชำรุดใส่ไม่ได้ ใหญ่เกินไป เล็กเกินไปบ้าง...
บางครั้งจอดวางเอาไว้ออกมาอีกทีหายไปแล้ว...
บางครั้งมีรองเท้าวางเรียงรายอยู่มากมาย แต่ไม่ใช่ของเราสักคู่...
และแปลกใจตัวเองในฝันที่ไม่ยอมหยิบรองเท้าที่ว่าขึ้นมาใส่
เพียงแค่รู้สึกว่่าไม่ใช่ของตัวเองทั้งที่ตัวเองน่าจะใส่ได้แท้ๆ...
และสุดท้ายก็เดินเท้าเปล่าประจำ...อัลฮัมดุลิลลาฮฺ
วันนี้ประจักษ์แล้ว...
...อุปสรรคขวากหนามมิได้ทำให้เรากลัว แต่จะทำให้เรากล้าที่จะเดินต่อไป
โดยมีแสงแห่งความหวังคอยส่องนำทาง...
ปล.ว่าไปก็อยากมีถุงเท้าใส่บุกดงหนามเหมือนกันค่ะก๊ะ al-firdaus~*
ทำพรื่อดี...
วัสลามค่ะ
