salam
ดิฉันเขียนวนิยายเรื่อง มณีร้าวขึ้นด้วยข้อสังเกต 2 ประการ
เกี่ยวกับสมัยปัจจุบันคือ...
หนึ่ง....สามีภรรยาหย่าร้างกันเป็นจำนวนมากกว่าสมัยก่อน
โดยมากหย่ากันเมื่อมีลูกแล้วและลูกยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอจะรับผิดชอบตนเองได้
เมื่อพ่อแม่แตกร้าวกัน ลูกก็ได้รับความสะเทือนใจ
และบางคนก็ไม่อาจปรับตัวได้ง่่ายๆ กลายเป็นเด็กมีปัญหาไปบ้างก็มี
ดิฉันจึงอยากจะเขียนให้เห็นสักนิดหนึ่งว่า
การทำอะไรเอาแต่ใจของผู้ใหญ่นั้น ผลร้ายตกไปถึงลูก
ผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลย
สอง...เรามักจะเชื่อกันว่า ผู้หญิงที่ถูกข่มขืนหรือเป็นเหยื่อทางเพศ
คือผู้เดินอยู่ในซอยเปลี่ยวหรือกลับบ้านดึกดื่น
ความจริงแล้ว ผู้หญิงตกเป็นเหยื่อของผู้ชายที่อยู่ใกล้ชิดมากกว่าคนแปลกหน้า
โดยเฉพาะเพื่อนชายที่ไว้วางใจ
ในเมื่อเรายึดถือว่า หนุ่มสาวคบกันได้อย่างเสรีแบบตะวันตก
ก็ให้หยุดคิดสักนิดว่าผลร้ายที่ติดตามมามีอะไรบ้าง
และผู้หญิงจะต้องทุกข์ทรมานใจมากกว่าผู้ชายกี่เท่าตัว
ไหนจะกลัวการตั้งครรภ์ ไหนจะต้องปิดบังพ่อแม่เพื่อนฝูง
ไหนจะกลัวการข่มขู่
ถ้ามองเห็นปัญหาเหล่านี้ได้ ก็จะได้ระมัดระวังตัวขึ้นบ้าง
ว.วินิจฉัยกุล
กระจกใสบาง เกิดรอยริ้วคราใด อาจยังแก้ไขได้อีกครั้ง
เป่าด้วยไฟหลอมมันใหม่ยังพอมีหวัง
สร้างทดแทนง่ายดาย...
แต่อัญมณี แค่เพียงริ้วรอยข่วน ปั่นป่วนสูญค่าราคาสิ้นหาย...
ดั่งชีวีฉันที่ระทมล่มจมสลาย เหมือนมีมารร้ายมาดล...
ปล.เจอเลยเอามาฝากค่ะ...
วัสลามค่ะ
