....คือว่า ถ้าหากมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งอายุประมาณ 15 - 20 ปี เป็นเด็กที่ตอนนี้กำลังขาดขวัญกำลังใจในการมีชีวิต
....จึงอยากเรียนถามความเห็นท่านผู้รู้และสมาชิก ท่านคิดว่าจะแนะนำเด็กคนนี้อย่างไร ถ้าหากเด็กคนนี้ ถามมาว่า
1. เป้าหมายในชีวิต คือ อะไร
2. อะไรคือสิ่งที่ท่านคิดว่า จะทำให้เขากลับมาอยู่ในสภาพเด็กปกติทั่วๆไป
3. มีดุอาห์อะไรที่เป็นพิเศษใหม เวลาที่เขาขาดขวัญกำลังใจ และมีความว้าวุ่นใจ
กลับมาอ่านกระทู้นี้อีกครั้ง...รู้สึกว่ามีความเห็นบางอย่างแตกต่างไปจาก
ในวันวาน...นั่นเพราะ เมื่อเราโตขึ้น บางครั้งเราก็มักจะลืมความรู้สึก
ตอนที่เราอายุ 15-20 ปีไป...
1.อะไรคือเป้าหมาย...เด็กทั่วไปในช่วงฮอร์โมนร่างกายผันผวนอย่างช่วง 15-20 ปี
มักสับสน...ต้องการความรักความเข้าใจจากคนรอบข้าง
ต้องการการเอาใจใส่ และที่สำคัญ ต้องการการยอมรับ...
ดังนั้น...หากเราเห็นเขากำลังสับสน สามารถทำให้เขาหายสับสนได้โดย
การรับฟังเขา พยายามทำความเข้าใจเขา ไม่ว่าเรื่องนั้นจะไร้สาระหรือไม่ก็ตาม
แม้ในยามที่เขาดื้อรั้น เราก็ต้องพยายามไถ่ถามเขา อยู่เป็นเพื่อนเขา
ทำให้เขารู้ว่าสำหรับเราแล้วเขามีความสำคัญที่สุด เขาอยู่ในสายตาเราอยู่...
ให้เขาท่องไว้เสมอว่า อัลลอฮฺอยู่กับเขา อัลลอฮฺเห็นเขา และอัลลอฮฺคือพยานให้กับเขา
ดังนั้น ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็แล้วแต่ สิ่งท่ี่เขาท่องจะคอยตอกย้ำเขา...
และที่สำคัญที่สุด...เราต้องไม่ตอกย้ำความผิดพลาดของเขาจนเขาขาดความมั่นใจ
แต่เราต้องหาหนทางแนะนำเขาไปสู่หนทางที่ถูกที่ควรอย่างละมุนละม่อม...
2.สิ่งที่จะทำให้เขากลับสู่สภาพเด็กทั่วไปได้นั้น...คือความรักความเอาใจใส่ค่ะ
ความห่วงใย ทำอย่างไรก็ได้ให้เขารู้ว่าเรานั้นห่วงใยเขาจากใจจริง
เด็กในช่วงนั้นสามารถรับรู้ได้ว่าใครจริงใจต่อเขาแค่ไหน...
ความจริงใจและความห่วงใย...ช่วยได้! ที่สำคัญอย่าทำร้ายจิตใจเขา
การต่อว่าอย่างรุนแรง ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น และไม่สั่งห้าม เพราะยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ
แต่ควรเปลี่ยนไปใช้กลยุทธแบบอื่น หากต้องการห้ามให้เขาไม่ให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้...
เช่น แทนที่จะห้ามปรามเขาตรงๆ เราก็ใช้น้ำเสียง สีหน้า แววตาเป็นเชิงขอร้องเขาแทน
ให้เขารู้ว่าสำหรับเราแล้ว เขาคือผู้ช่วยที่ดี...เขาคือคนสำคัญที่เราจะขาดไม่ได้...
3.ดุอาฮฺพิเศษสำหรับคนที่ขาดขวัญกำลังใจก็คือ...
การมอบหมายต่ออัลลอฮฺค่ะ...ให้เขามองไปรอบๆตัวเขาว่าเขานั้นไม่ได้ถูกสร้างมา
ให้ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้เพียงคนเดียว มีคนอีกมายที่ต้องเหน็ดเหนื่อย
และอ้างว้างเดียวดาย...และให้เขารู้ว่า นั่นคือบททดสอบ...
คนเก่งของอัลลอฮฺต้องเข้มแข็งและต้องผ่านบททดสอบทุกอย่างไปให้ได้...
บอกให้เขารู้ว่า อีกไม่นาน ดวงตะวันจะมาทักทายเราอีกอย่างแน่นอน
ที่สำคัญคือ เราต้องอดทนผ่านความมืดตอนนี้ไปให้ได้เท่านั้น...
ขอแค่เรารู้จักรอคอยอย่างอดทน...ไม่ย่อท้อ...
และเราไม่ได้เดียวดาย เราทุกคนอยู่ภายใต้ความปกป้องคุ้มครอง
และจากการมองอย่างห่วงใย รักและเมตตาจากอัลลอฮฺตลอดเวลา...
พระองค์ทรงมองเราอยู่ ทรงเห็นเราดีกว่าใครเห็น
ทรงรอให้เรายกมือขึ้นวอนขอความช่วยเหลือจากพระองค์อยู่เสมอ...
อะไรก็ได้ที่เราอยากได้จากพระผู้อภิบาลของเรา...ให้เราขอ...
แต่ก่อนที่เราจะขอ เราต้องมองตัวเราเองให้แน่ใจว่า
เรานั้นได้สร้างความใกล้ชิด ทำให้อัลลอฮฺพอพระทัยแล้วหรือยัง
หากยังฝ่าฝืนพระองค์อยู่ ขอให้เปลี่ยนแปลง...แล้วอยากได้อะไรก็จงขอเถิด...
เพราะ...ไม่มีผู้ใดมั่งมีเท่าอัลลอฮฺ ตะอาลาอีกแล้ว...
ปล.ที่เขียนมาไม่ได้เขียนไปให้มันฟังดูสวยงามหรือน่าอ่าน...
เพียงแต่รู้ว่า เด็กในห้วงเวลานั้นต้องเผชิญหน้ากับเรื่องแย่ๆ
แค่ไหนสำหรับเขา ณ ตอนนั้นเท่านั้นเอง...
หากเราที่เป็นผู้ใหญ่ยังจดจำได้ และไม่ทำเมินเฉย
ก็จะรู้ว่า กว่าจะผ่านช่วงวัยรุ่นมาได้ มันไม่ได้ง่ายๆเลย...
ยิ่งไม่มีคนคอยประคับประคองหรือคอยเข้าใจเราด้วยแล้ว
ยิ่งเลวร้ายไปใหญ่...
ดังนั้น...ขอให้รู้เถิดว่า แท้จริงแล้ว เรามีอัลลอฮฺอยู่กับเราเสมอ
ไม่มีใครจะดูแลเราได้ดีเท่าอัลลอฮฺอีกแล้ว!
ถ้าจะหวังอะไรก็ขอให้หวังจากอัลลอฮฺเถิด แล้วเราจะไม่ผิดหวังเลย!
ถ้าเรารู้สึกว่าขาดความรักความห่วงใยความเข้าอกเข้าใจจากคนรอบข้าง
แม้เรียกร้องเท่าไหร่ก็ไม่เคยจะได้มา ไม่เคยเพียงพอ ไม่เคยเติมเต็ม
ความรู้สึกเราได้...
จงอย่ารอช้า หันหน้าเขาสู่ความใกล้ชิดกับพระผู้อภิบาล...
หาวิธีขอความรักความโปรดปรานจากอัลลอฮฺเสีย...
แล้วเราจะได้ค้นพบความรักที่ยิ่งใหญ่กว่ารักใด...
ทำให้เราจะผ่านช่วงวุ่นวาย สับสนในช่วงเวลาดังกล่าว
มาได้โดยสวัสดิภาพ...อินชาอัลลอฮฺ...
ทุกคนเกิดมามีปัญหาหมด ไม่ว่าเด็ก วัยรุ่น หนุ่มสาวหรือกระท่ังแก่ตัวไปแล้ว
ไม่ว่าช่วงไหนๆของชีวิต เราก็พบแต่ปัญหา มีปัญหากันหมดทุกคน
และอิสลามได้ส่งแนวทางการแก้ไขปัญหามาให้หมดแล้ว...
ดังนั้น เป้าหมายสูงสุดของเรา คือศีกษาแนวทางดังกล่าว
แล้วนำไปปฏิบัติใช้อย่างเคร่งครัด...เพื่อก้าวไปสู่ความรักความใกล้ชิด
ของพระผู้อภิบาลของเรา
...อัลลอฮฺนี่แหล่ะค่ะ....คือเป้าหมายสูงสุดแห่งชีวิตเรา...
...อัลลอฮฺนี่แหล่ะค่ะ....คือขวัญและกำลังใจที่ยิ่งใหญ่แห่งชีวิตเรา...
วัสลามค่ะ
